Wonen in Frankrijk

Eerlijk wil ik altijd zijn. Zeker over het wonen en leven in Frankrijk. De meeste van mijn lezers weten het wel en begrijpen het waarschijnlijk ook prima, zo niet gewoon heel goed.
Er zijn natuurlijk uitzonderingen en ik ken maar één stel, gepensioneerd en nu ruim een half jaar definitief inwoners van dit prachtige land. Maar verder.... nee, wonen als goden in Frankrijk? Als Nederlander? Zo werkt het niet.
Het beeld dat de meeste Nederlanders schijnen te hebben van wonen in Frankrijk is nogal idyllisch te noemen. Mooi huis met alle comfort, een veranda en anders een leuk terras met grote parasol die door geen stormwind omver te blazen is. Iedere dag de zon, geen strenge winters, alleen indien nodig 's nachts een buitje en dat heerlijke stokbrood met een wijntje en worst en kaas erbij, elke dag natuurlijk. Uiteraard maak je makkelijk goede vrienden die Hollanders en hun cultuur reuze interessant vinden en waar je goed mee kan bomen.
Dat dat brood je strot uit gaat hangen, niet vult en elke dag vers gekocht dient te worden staat niet in de boekjes. Dat alle Nederlanders in Frankrijk die wij hebben leren kennen afgelopen jaren er nogal hard aan moeten trekken en veel tegenslagen kennen, zoals ieder mens, eigenlijk ook niet. -Ik heb het niet over de tranentrekkende Ik-Vertrek-Drama's uitgezonden door de commerciele zenders.-
Het kan hard vriezen in het zuiden van Frankrijk, nog sneller dooien en omslaan tot noodweer, zo dat campings leeg spoelen, er nieuwe ravijnen ontstaan, je kelder vol staat, je onbereikbare waterleiding kapot gevroren is, je wasdroger non stop staat te draaien, je uren moet rijden voor een speciaalzaak voor het één of ander. Het internet is nog steeds een drama en niet alleen op het platteland. De oh zo rustieke dorpjes en schattige boertjes-met-alpinopet-en-stokbrood onder de arm met hun gebloem-jurkte vrouwen-met-overgewicht naast zich, keren je na jaren nog de rug toe en kunnen je wonen-in-Frankrijk aardig verzieken.
We komen ze nog steeds veel tegen, niet fysiek; kennissen en 'vrienden' die ons verwijten dat wij maar niet schijnen te begrijpen dat zij het zo druk hebben in Nederland. Ja heus, want ze moeten naar een verjaardag van die en die, en een weekend naar kennissen in Friesland en ze hebben die week erop een concert. De kinderen komen dat weekend en ze moesten paasboodschappen halen voor 'eters', dat kost een hoop tijd. "Daar hebben jullie natuurlijk allemaal geen last van!"
Dan breekt onze ouderwetse houten klomp. Nee, daar hebben wij geen last van, geen kinderen met een ex, geen familie-verjaardagen, geen theater of concerten, ook geen feestdagen-eters en andere zo leuke verplichtingen. Want zo durven de meeste dat onder-ons toch wel te benaderen, in vertrouwen.
Waar hebben we dan wel last van? Dat we geen tijd hebben om gezellig sociaal te niksen, want anders hebben we het koud, staan er tig teiltjes en pannetjes her en der, worden de dakstenen gestolen bij gebrek aan andere middelen dan een rug om ze de helling af te sjouwen voordat die boer ze met een trekker wegneemt. We hebben last van de moesson, de late vrieskou en de hagelbuien, want door dit weer hebben wij geen groente eind van het seizoen, om van geen jam maar niet te spreken, want die hagel heeft de bloesem vernielt. We hebben geen tijd om kerstfreubeltjes te plakken en te schilderen, want die dode bomen moeten gezocht en om. Ow, even kloven, 40 cub, doen we ff. We hebben ook geen tijd om iedere dag een uur te rijden om dat stokbrood bij de bakker te kopen dat uit de diepvries echt gereduceerd is tot vissenvoer. En ja hoor, we hebben hier zelf voor gekozen, we genieten er zelfs van, want als die zon dan schijnt en we hebben een gast, dan kunnen wij een tukje doen op het buitenbed, een wijntje bij de maaltijd tussen de middag, elke dag als we willen, ook al is het bocht van een euro per liter. En verse eigen eitjes en ontroerd worden door de dorpsgenoten die ons wel geaccepteerd hebben, omdat we er veel tijd in stoppen om ons aan te passen. Je kunt het er maar druk mee hebben, met het leven zelf.
Allemaal eigen keuze, net als de kennissen en vrienden die het zo druk hebben met "een verjaardag van die en die, en een weekend naar kennissen in Friesland en ze hebben die week erop een concert. De kinderen komen dat weekend en ze moesten paasboodschappen halen voor 'eters'".
Ook zij hebben de keuze, ook al lijken ze zich dat niet te beseffen.
Wonen en leven, werken en integreren, de vrijheid, ruimte en rust waarvoor wij kozen, dat geklooi op, in en rondom een oud stenen cottage op een steile boshelling, is voor ons net zo logisch en net zo 'druk' als wiens leven dan ook.
Soms wens ik me een gepensioneerde met alles in kannen en kruiken, maar ik zou me al snel stierlijk vervelen en het weer druk gaan hebben met een verjaardag -van die boer-met-alpinopet en zijn gebloem-jurkte vrouw-, een weekend erop uit in een standaard camper -om er even uit te zijn natuurlijk-, dat concert 230 kilometer verderop, het ontvangen van die kennissen die nieuwsgierig zijn en een gratis B&B verwachten en natuurlijk de boodschappen voor het paasdiner.