Rust in de tent

Vanochtend op tijd eruit na een laatste avond lekker bij het haardvuur hangen, drankje, frans bammetje, babbel en haar de oren van het hoofd kletsen over hoe ze het heeft gehad. De 90 minuten naar het vliegveld worden saai, we kennen de wegen nu zo langzamerhand wel. Uren wachten op zo'n vliegveld met alleen wat machines waar je eten en drinken uit kunt tappen. (alleen in het frans en geen normale thee) De idioterie om te voorkomen dat terroristen plaats nemen in zo'n sardienenblikje staat ons erg tegen, het blijft de goedkoopste manier van reizen. Kitteh mag niet door de poortjes, want dan gaat haar pace-maker uit, einde Kitteh, dus die krijgt een speciale 'behandeling'. Een steentje dat ze vond als herinnering mag niet mee, alsof je daar iemand de hersens mee in kan slaan.

Heel de dag, nee, afgelopen dagen krijg ik een emotie niet uit mijn systeem. Hoeveel 'afleiding' ik ook geniet. Verhalen over haar logeerpartij en onze terugreis naar huis vandaag kan later nog. Maar eerst moet ik iets kwijt. Het is pure woede die zich ergens in me heeft gevestigd na een mailtje van mijn moeder met de vraag of ik iets wil verwijderen van deze blog. Niet omdat het een leugen is. Niet omdat ik over haar iets schrijf wat ze niet gedeeld wil zien. Nee, simpel omdat zij een telefoontje(s) krijgt over iets dat ik besloot te uiten. Iets dat in mij leeft, iets dat me -diep- raakt, iets dat belangrijk genoeg is er iedere dag bij stil te staan en ik ben nog nihilistisch te werk gegaan ondanks dat het me heel veel bezig houdt, 24/7, altijd.
Deze blog schijnt dus een lezer te hebben die niet mij verantwoordelijk stelt voor wat ik schrijf. Niet bij mij te rade gaat hoe of wat. Niet aan mij vraagt hoe iets zit, of hoe ik de dingen beleef, ervaar. Alsof ik een klein kind ben, onmondig. Er staat notabene een emailadres bovenaan deze weblog zodat iedereen me kan bereiken op een normale volwassen manier. Nu kan ik niet veel mensen bedenken die mijn weblog lezen, het telefoonnummer van mijn moeder hebben en dermate betrokken zijn dat het een telefoontje waard is, die niet op de hoogte zijn. Dat niet iedereen zo assertief is als ik is prima. Het zij direct vergeven. Maar dat mensen mijn moeder lastig gaan vallen met iets dat ik schrijf terwijl ze het al zo moeilijk heeft, gaat mijn verstand ver en ver te boven. Pissig ben ik, razend, woedend!!!
Ik kan dit wel kwijt bij m'n Lief. En hier. (Wie de schoen past moge hem weer aantrekken, maar blijf van ons bospad ver verwijderd, alsjeblieft!!) Ik kan een extra boom omzagen morgen en nog veel meer om mijn boosheid op te botvieren.
Maar het leed is al geschied, de oh zo bekende onrust is gezaaid op een wel heel dom gekozen moment.
Beste anonieme lezer; verwijder dit weblog adres alsjeblieft, je zaait onrust, brengt een enorme berg aan negativiteit met je mee en je doet een aantal mensen verdriet bovenop het verdriet dat we al met ons meedragen. 

En nu is het tijd voor Rust in de Tent.
Het haardvuur brandt, de kamer is opgeruimd, we hebben lekker de nog altijd aanwezige winterkou van ons afgespoeld onder een warme douche (sneeuw onderweg doet ons beseffen dat we nog even moeten wachten met de zomerkleer).