Safer

Onze perceeltjes die te samen 11 hectare steile helling vormen met kastanjebomen die niet echt top zijn om je huis op warm te stoken, liggen versnipperd om ons heen met daartussen vele andere snippertjes aarde van heel veel verschillende eigenaren. Uiteraard is het prettiger en overzichtelijker als dit grotere percelen worden, of in ieder geval van 1 en dezelfde eigenaar, wij dus in dit geval.
Toevallig ligt de ruine waar we de lauze-stenen van mogen hebben -en een flinke hoeveelheid al reeds gestolen- ook op zo'n snippertje. De eigenaar van dit stukje aarde heeft rond onze perceeltjes nog 10 andere perceeltjes en Marc heeft gevraagd of meneer misschien afstand wil doen van al die kleine losse stukjes. Daar had hij wel oren naar.
Marc is wel goed, maar niet gek en is gaan informeren bij instanties wat zulke steile grond op deze locatie zonder bebouwing waard is per hectare. Dat schommelde tussen de 500 en 6000 euro per hectare. Ook het soort bomen en hun ouderdom, als het bos betreft, is van belang, tamme kastanjes, geen bomen maar puinsteen en hier en daar een bremstruik tussen de bramenstruiken van decennia oud. Gortdroog, geen bron, alleen die ruine dan. Marc doet de man een voorstel, 3500 euro voor 3 hectare, al die snippers van meneer bij elkaar. Gelijk een deal doet ons een afspraak maken bij de notaris voor 18 april om 11 uur.
Hij is Parijzenaar en zijn vrouw komt uit deze regio, ze hebben hier een vakantiewoning en de 18e kwam precies goed uit, yesssss, of moet ik ouiiiiiii zeggen...?
Daar zitten we dan om 11 uur. In het piepkleine notariskantoortje waar we ook zaten voor de koop van ons huis. De achterwand van zijn bureau zijn twee schuifdeuren van strak gezeemd glas met een magnifique uitzicht. Ook al hangt de bewolking dik en laag, kun je niet zover kijken, het blijft me betoveren, als het mistige druilerige Schotland. Het zal me niet meer somber maken, voor mij is het hier mooi, altijd, de regen welkom en de kou inherent aan een bergklimaat. Het eerste kwartier kan ik het allemaal nog volgen, dat rappe frans van een notaris en een Parijzenaar, maar ik ben de draad al snel kwijt.
We drinken na het officiele gedeelte in het erg goed gestookte kantoor, koffie in het café op het plein en nodigen elkaar uit van de zomer bij elkaar te eten. Het is een fijn open en normaal stel met een vleugje opportunisme wat verfrist in deze stoffige gesloten regio.
Op weg naar huis legt Marc uit wat hij wel begreep en mij totaal ontgaan is; het bestaan van Safer. Een franse organisatie die boerenland beschermd. Ik begreep al niet waarom we niet hoefden te betalen en er geen akte volgde. Safer krijgt 1e kooprecht van percelen als deze agrarische waarde hebben zodat projectontwikkelaars en niet-boeren ze niet wegkopen en de boeren steeds minder land tot hun beschikking hebben. Dit traject duurt drie maanden. Eerst dus naar een notaris om een soort contract te tekenen waarin je de intentie uit een stukje land te willen kopen en de verkoper die tekent dat hij het wil verkopen. Dit gaat naar Safer die beoordeelt of zij het eerst kopen voor dezelfde prijs om het beschikbaar te houden voor boeren.
Nu azen er hier wel locals op deze perceeltjes, voor die ruine met zijn lauzes die ons zijn toegezegd. (wel een dure koop, want agrarisch land is het absoluut niet en de bomen zien zij ook niet als geschikt voor hun houtkacheltjes. Een normaal pad of weg ligt er ook niet.)
Ik was voor 12 uur dus nog in de veronderstelling dat we 3 hectare rijker waren, maar helaas, duimen draaien komende maanden. Zo gaat dat dus, én een andere wetgeving en structuur én typisch gevalletje vreemdelingen-naiviteit.

Ach, we komen er wel en de lauzes zijn gesorteerd en subtiel weggelegd om met een huurtrekkertje naar ons huis te vervoeren, zo snel mogelijk om dieven voor te zijn. Deze klus hebben we met z'n drieën geklaard afgelopen zaterdag en 2 zeer zeldzame lauzes van een kleine vierkante meter waren de bonus voor het harde werk.