De dag beloofde heel even net zo mooi te worden als afgelopen weken. Maar voordat de koffie op is en het lege bord pap naast de lamp staat om door het poezenvolk verder leegegeten te worden, voelen wij ons letterlijk bedekt onder een wollige vies grijze wolkenlaag die veel regen belooft. Marc is al takken aan het verstoken, dat zie ik bij het huis al door de blauwige rook die als een wolkendek naar boven komt drijven in plaats vanuit de windrichting en zich uitspreidt in de gorges. Ik raap mijn klimspullen bij elkaar en rij de Rode achteruit het smalle stalpad af in z'n laag, het is net even te nat om de vierwiel aandrijving niet te gebruiken. Om 10 uur sta ik beneden, ergernis alom door het werplijntje dat ik natuurlijk niet gewoon over de juiste tak geworpen krijg door alle hedera waar het zich omheen windt en onwrikbaar vast zit. Lief weet raad, kalmeert me en maant me tot het hebben van geduld. -Wat hij zelf niet heeft, maar het helpt wel.- Met de klimsporen en een erg fijn geinstalleerde lijn klim ik naar boven en zaag alle hedera-stronken van de stam af, boompjes op zich die de eik zo stevig omstrengelen, dat er al veel dode takken in zitten. Het vlot en ik heb heel luxe werkverwarming door het laaiende vuur een aantal meters verderop. Wat een gewaarwording, geweldig! De druppeltjes koelen m'n verhitte wangen van het klimmen en zagen, maar pas weer op de grond met een schitterend schone boom en verdwenen takkenhopen, begint de bui pas goed.
Even schuilen.... Nee, toch maar naar boven rijden om de rest van de dag binnen te genieten van echt herfstweer. Alleen de wind en de kou ontbreekt, die komt nog wel. Onze vertrouwde mist en het leven in de wolken is er wel, mooi!
Als ik de kipjes op ga hokken tijdens de schemering kijk ik even achterom. Net een sprookje, een echt sprookje....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten