Wij kwamen bij hem voor het modificeren van de blauwe landrover om er langere tochten mee te maken. Natuurlijk niet wetende dat we hier zouden 'stranden' zonder de mogelijkheid samen lang weg te gaan.
Natuurlijk houden we contact, want Landrover specialisten zijn in deze regio dun gezaaid. Paul wil al langs komen bij ons zolang hij weet dat we hier wonen, maar het was er nog niet van gekomen. De vrije vogel komt niet op terreinbanden, maar op twee wielen. In vol ornaat rijdt er een indrukwekkende verschijning ons indrukwekkende terrein op. Ja, de bewondering is van twee kanten. Ik zal nooit motor gaan rijden, ik vind het net even te leuk, je kan net even iets meer als met een auto, dus het zou mijn dood worden. (Als je je rijbewijs om laat zetten tot een internationaal rijbewijs -in Frankrijk dan- krijg je er een motorrijbewijs bij kado voor een 125 cc'tje.) Maar dan nog.
Hij heeft enkel binnendoor gereden en geniet drie volle dagen van het 'knallen' op zijn BMW, das weer eens wat anders als een LaRo. We zien hem nog naar zijn oude rode 4x4 kijken, met enige weemoed, maar blij dat de wagen zo gewaardeerd wordt weet hij even 1-2-3 aan te geven wat er mis is en wat we zouden moeten laten repareren. We zitten steeds en nog buiten na een tour langs en door alle gebouwen. Tijdens de schemering gaan we pas naar binnen voor nog een biertje en chips. Daar praten we bij, na een veel te lange tijd.
Castel vond het nou net zo gezellig dat we heel de dag buiten zijn in prachtig weer en al die knuffels van die aardige meneer; 'uit de kunst!'. (Niks geen heftige modderstromen of enorme regenbuien, gewoon een heel mooie rustige herfst tot op heden.) Die heeft er de pee in.... En wij zijn vergeten de schuur goed dicht te doen, wat haar op het idee brengt de vuilniszak eens goed leeg te pulken. Als Lief de hond naar bed gaat brengen (brokken krijgt ze dan en een knuffel, dan weet ze dat de dag voorbij is) kijkt hij eerst even naar de kippen en de schuurdeur. Nu doet hij dit net andersom, dus Castel krijgt ook nog eens brokken en die knuffel om daarna Marc erachter te laten komen dat het terrein voor de schuur en de grond in de schuur één grote vuilnisbelt is. Na de maandboodschappen heb ik altijd de verpakkingen van het vlees en de prullenbakjes her en der in huis -èn die in het toilet!- die tesamen in een vuilniszak voor Castel een onweerstaanbare speelgoedachtige lekkernij is geworden. Gatver! Dus die mag met gesloten hondenvilla-deur de nacht doorbrengen. Iets dat echt straf betekent voor haar.
Nu wil het dat Paul een zeer sportieve bikkel is die liever onder de sterren slaapt als in een bed onder een donzen dekbed. Dus rolt de bikkel zijn dunne self-inflatable matje uit en de -7 slaapzak met Gore-Tex hoes en geniet van de uiltjes en de ronde verschijner die de aarde makkelijk bereikt. Hij wordt wakker geblaft om 6 uur door Castel die het niet meer uithoudt achter gesloten deur.
M&M zijn nog in diepe diepe slaap als onze flitsende gast een stuk gaat hardlopen om ff naar de overkant van het meer een enorme rotspartij te beklimmen.... Wow! Petje af! En terug natuurlijk wat even een kleine 8 km moetzijn geweest. Wat hij ervaart zullen wij niet beleven, om voor 7 uur op zondagochtend op een rotspartij de zon op te zien komen boven de gorges. En ja hoor, ik ben toch een beetje jaloers op zijn spirit, ritme en discipline.Met zijn meegebrachte ontbijtkoek onbijt ik zelfs mee en gaan we een rondje lopen naar het meer om daar te genieten van de uitzichten, de spelende uitgelaten hond die niet moe lijkt te kunnen worden en zelf te zien wat hij gisterenavond op de pc zag; een diavoorstelling van enkele mappen archief foto's die veel ah's en oh's hebben uitgelokt.
We maken een kiekje en meten de werkelijke hoogteverschillen met zijn super-speelgoed; een superdeluxe Garmin Navigatie-alleskunner met camera, nog waterdicht ook. We struinen door het ravijn, kletsen honderduit over bomen, auto's, navigatie, survival en meer van zulke zaken en genieten op één van de verwilderde terrassen van de zon. Daarna kook ik een pasta-hap voor 4 personen, Paul eet voor twee en dat is toch een pluim in m'n kont -tikte ik dat woord ècht in???-.
Na het eten wil Paul vertrekken om binnendoor naar de Morvan te knallen waar vrienden van hem wonen. Dus alle toeters en bellen aan natuurlijk; thermo ondergoed, kleding, motorpak, handschoenen, helm en zonnebril. Laat hij nou vergeten het slot van het wiel af te halen, terwijl ik het ding wel gezien heb maar niet weet wat het is en Marc gisteren er nog even aan dacht om te zeggen dat dat hier niet nodig is. Macht der gewoonte, ik weet niet wat het is en Marc vergeet het te zeggen. Dus Bikkel valt om met 250kg aan tweewieler. Gelukkig is er niets stuk, hij ook niet, en krijgt hij het monster in z'n up weer overeind!
We zwaaien. Het was super om hem weer te zien, te delen en te luisteren. Kiekjes te maken en te lachen. Gouden gozer!Ik word uit m'n dutje gezaagd doordat ik de zware motor hoor van de zwaarste die we hebben. Als Lief met de zware er in z'n up opuit trekt maak ik me een beetje zorgen. Hij is verstandig genoeg, maar toch schiet ik in mijn klompjes en hobbel met een fles cola het stalpad af waar ik hem aantref bij de grote kastanje die ooit eens is omgevallen en daar overwoekerd door bramen nog op een andere stronk rust. Een gevaarlijke klus en ik snap eigenlijk niet waarom hij dat alleen ff en passant aanpakt. Misschien maak ik het groter dan het is, toch blij dat ik er ben zet hij de zaag erin om de grillige top eraf te zagen zodat het stuk hout wat lichter wordt. Ik kan mijn trek- en stuurkunsten aanwenden om de stronken hout het pad op te trekken. Prima samenwerking weer. Zodra Lief gaat kloven helpt Castel mee en sloopt ook een blok hout. Ze is het tegenovergestelde van Idefix die iedere gehakte boom luidkeels betreurd. Castel is er altijd bij, weer of geen weer, machine herrie of niet.
Na dit klusje vinden we het beide welletjes. Uitzakken, kippen op stok, bammetje en daarna koffie:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten