Het is al donker, Castel heeft haar kapje, brokken en wat groenig vlees gekregen (verlopen boterhamworst dat we toch echt niet in kunnen vriezen, blijkt) en hoort al te slapen. "Waf" klinkt het door de dunne raampjes. Ik ga even kijken. Pipo zit op het muurtje langs de stenen trap, altijd als het droog is en de maan bijna vol. Castel wijst aan met haar neus waarom ze blaft. Een slangetje van zo'n 20 cm met licht gele vlekjes rond de kop en een rond snuitje. Het serpent ligt agressief te kronkelen en op te springen met open bek. Een bek van 5 milimeter, groter is het nog niet. Een beetje laat, dunkt me, om een goede winter schuilplaats te vinden, maar het is erg zacht buiten. Ik mis ook de altijd zo dikke vachten van de katten en ook Castel's vacht is nog niet echt dik te noemen. Ik geloof niks van een mini ijstijd, maar wie weet lees je hier over een maand of wat wel hoe zwaar het is dat we geen eten meer hebben en de auto's ook niet door twee meter sneeuw kunnen rijden. Laat staan dat we hout kunnen gaan hakken.
Ook in het zwembad ging ik bijna op een slangetje staan dat daar overwintert samen met vuursalamanders, padden, kevers en nog veel meer klein spul. Castel wordt een steeds fijnere hond die opeens toe mag geven aan haar afschuw van jagers en nietmeerbang is als ze uit enthousiasme blaft. Nu met dit slangetje eenzelfde verhaal; Ze wordt geknuffeld als beloning voor het alarm slaan en accepteert dat ik haar weg stuur. Niks voor hondjes; slangen.
Ze zijn laat dit jaar! Latertjes zonder pootjes. Ik schuif al het half natte blad dat ik rond de trap vind over de slang. Nogmaals breng ik de hond naar bed, spreekwoordelijk, en aai Pipo die onaangedaan zit te manebaden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten