Gelukt!

Les Z....
Ach, wat nu, het ABC is al vol en ik heb er nog ééntje;
In het bezit zijn van een lange adem.
December vorig jaar ben ik er serieus voor gaan zitten; het starten van een bedrijf en de verplichte inschrijving in het sociale verzekeringsstelsel. Heel veel dik gevulde enveloppen met copiën van officiële paperassen, in de wacht voor 10 minuten om dan te horen dat je een ander keer maar terug moet bellen, heel veel lezen en informeren, resulteert vandaag in het ontvangen van mijn verzekeringskaart; de Carte Vitale, met pasfoto. Mee-verzekerde is Lief met mijn meisjes achternaam. Dus al die geboortebewijzen en copiën van onze paspoorten ten spijt, zijn naam correct overnemen is te moeilijk voor het stroperige instituut RSI geheten. -Zou het in de naam zitten??-
Ach, wat kan het ons schelen.
Vanaf nu kunnen we risico's nemen en lopen, want we zijn verzekerd....
Of toch niet?
Afgelopen 2.5 jaar hebben wij te samen 22.50€ neergeteld voor 1 medisch gevalletje; Tien heeft een vishaakje in haar vinger. We gaan op het bewuste pad verder zoals we gekomen zijn, letten op tijdens het zagen, op het schuine instaprandje van de douche, op de modder langs het meer, in de auto en als we zonder hoofdpijn wat bijgebouwen in en uit lopen.
Het hebben van die enorm lange adem, dat is een ware must hier in Frankrijk.
Begin september ging de getekende offerte voor twee dubbel glazen ramen tussen de enorme schuifdeuren van het pand van de timmerman. Zoals ik schreef bleef het lang, erg lang angstvallig stil. De offerte is ontvangen volgens le Patron van het timmerbedrijfje. Voor de winter is ons dubbelglas toegezegd.
En vanavond tegen zevenen krijgen we een telefoontje van deze kleine lelijke man -ja, dat durf ik wel te zeggen, denk dat hij het zelf ook wel weet- dat ze morgen de ramen komen plaatsen. Niet of we tijd hebben, hebben we. Niet of het uitkomt, altijd natuurlijk. We laten ze plaatsen. De poespas van het zelf doen weegt niet op tegen het laten plaatsen van -wauw- dubbelglas. Het raampje bij Marc's hoofdeind èn het grote facetraam in het pijpenlaadje cq kantoor. Nu straalt de nachtelijke kou direct op mijn geconcentreerd werkende lijf en er is geen radiator geplaatst daar. Dus morgenavond zit ik niet meer in de tocht van die superdunne facetraampjes nog net in hun verrotte sponningen. Voila!
Ik sjouw ook alle adressen van vorige week langs waar ik aquisitie pleegde. Er komen wat bestellingen aan, kreeg 1 dikke NON en een "misschien belt de directrice -van het bejaardentehuis- je terug van de week", of laters, of nooit... Het office du tourisme gaat pas begin december de blog updaten met verse kerst-informatie, maar daar komt een link naar mijn website op. Ook kreeg ik antwoord op mijn informatiebezoek voor een kraam op de kerstmarkt van de stad waar ik altijd onze boodschappen haal. Ik was een paar dagen te laat met mijn verzoek tot inschrijving, maar er is nog een kraam vrij met 'parasol' en stroomvoorziening. Ik pak lukraak de telefoon om alles te verifiëren en dat gaat me wonderwel hartstikke goed af.
(in dit geval geen lange adem nodig, maar het is me wel gelukt ertussen te komen en dit is een grote bekende markt)
Marc 'spot' een avondwandeling in deze regio op een velletje papier met regionale activiteiten dat waarschijnlijk al een kleine week in de brievenbus ligt. Het nummer waarnaar ik kan bellen om te reserveren blijft onbeantwoord. Tijdens het skypen met het team van virtuele wereld SpotON3D belt ze terug. Ik verlaat de vergadering en maak gewoon een praatje in het frans terwijl ik de inschrijving voor de wandeling met haar doorneem. Ook dankzij de lange adem kan ik nu dus gewoon telefoneren. Het is nog niet makkelijk, maar de telefoon-angst is er wel uit.
Morgen dus een heel speciaal avondje uit met een maaltijd erna, de typisch franse maaltijden; soep, worst en de welbekende truffade... We zijn benieuwd!
Gelukt!!!
Wat een dag!