Gisteren was het maandag-zaagdag. Ik dacht dat mijn rug voldoende hersteld is om er weer tegenaan te gaan. We zagen 3 kastanjes om met dode toppen die scheef op de helling toch al weinig kans hebben. We zagen en hakken de stammen in stukken en sjouwen het naar de meters lange stapel. De al droge gekronkelde stukken gaan direct de schouw, schuur en kachel in.
's Avonds geeft rug toch aan dat ik toch net even te veel enthousiasme aan de dag heb gelegd, dus neem ik mij deze dinsdag voor rustig aan te doen.
Ik denk aan Rebecca, zij krijgt vandaag een open hart operatie, ze heeft een 'lekkage' in haar hart. Terwijl ik een stronk klaar ga maken om het wat kerstachtig te pimpen komende weken denk ik aan haar hart. En het mijne dat altijd gewoon regelmatig door tikt.
Even ren ik naar binnen om dit prachtige stukje natuur op de plaat vast te leggen en valt mijn oog op een nieuwe mail van mijn moeder.
Mijn paps ligt weer in het ziekenhuis met een hart dat onregelmatig tikt en veels te hard zijn best doet om dat bloed maar rond te pompen.
De oorzaak van hartritme-stoornissen is onbekend. Het overkomt allerlei soorten mensen, van jong tot oud, allerlei soorten achtergronden, sportieve anti-rokers tot de reeds dichtgeslibte bierliefhebber. De behandeling is ook altijd maar gissen en de meest standaard behandeling is voor mijn paps zonder resultaten.
Mijn gedachte gaan vandaag uit naar de harten van alle mensen ter wereld, het is geen zaag-dag, geen sopdag of wasdag, maar HARTENDAG.
Ik denk met je mee..
BeantwoordenVerwijderen