Aquisitie

Vandaag was de dag. Ik moet erop uit om aquisitie te plegen. Klinkt eng en gevaarlijk. Voor mijn gevoel is dat ook zo. Vanuit het niets doemt deze blonde vreemdelinge op met een map met papieren en een catalogus en doet haar verhaal om kerstdecoratie's te verkopen. Om winkels, café-restaurants to decoreren, om op bestelling decoratie's voor in huis te verkopen aan de Parijzenaars die hier een huis hebben. Ik zweet vervelend bij de eerste zinnen als ik mijn verhaal afsteek. De meeste kennen me nog van vorig jaar, maar ik pak het dit jaar iets grootser aan.
Ik heb geen idee hoe dat moet, dat aquisiteren, ben wel in relatief nette kleer, maar hierin overdrijven is niet aan te raden.
Eng eng eng! Toch tref ik niets dan vriendelijke reactie's met af en toe gewoon een vette 'Non' retour. Geeft niks, vorig jaar op de 2 kerstmarktjes alleen liep het ook goed en ik weet nu wat de mensen willen; kleine stukjes.
Na het uitsteken van mijn nek heel de ochtend, zit mijn hoofd er nog goed op.
Maar wat gister rug-spierpijn leek is nu weer omgeslagen naar een zeurende drukkende pijn die ik alleen met rust te boven ga komen. Terwijl ik zoveel te doen heb!
Dat ik ooit nog 'langs de deuren' zou gaan om waar te verkopen, oef, dat had ik nooit, maar dan ook nooit van mezelf verwacht. En niet eens omdat ik moet, maar gewoon omdat ik het leuk vind. Niet om die deuren plat te lopen met opdracht-vragende ogen, maar omdat het maken van die decoratie's naar wens zo leuk is om te doen.
Nu is het afwachten.... Volgende week al de adresjes af om te vragen of men decoratie's wil, uberhaupt. Hopelijk zonder al te veel angstzweet en geen golf van opdrachten. Dan slaat de aloude stress toe.