Het Cup-a-Soup Effect

Ik lig-zit te knauwen op de poot van een chocoladeletter P. Heerlijk, die paar dagen voor de maanstonde, lekkere foute melkchocolade die mijn kant op kwam via Wilma. Gisteren onze tafelgasten na een weekend de Vlamingen over de vloer die maandboodschappen voor ons meebrachten. W die een flinke bestelling Nederlandse boodschappen meebracht. Knie is natuurlijk moe. Van het enthousiast gastvrouw zijn, koken, hapjes, ons peperkoekenhuisje laten zien en de nu even spaarzame knuffel aan de ezels en het speels aan de grote oren van de varkens trekken.En het dansen als de muizen (lees: echtgenoot) van huis zijn. Pure vreugde om wat er wel is, het leven zelf.

La vie est belle.

Marc ging te voet de brievenbus legen, omdat ik wist dat het juiste boekje gearriveerd zou zijn. Voor de honden een heerlijke wandeling, die twee maal 3,5 km naar de brievenbus. Zo had ik de tijd en de ruimte om af te wassen en tussendoor te dansen. Te dansen? Ja, u leest het goed. Dat gaat prima op anderhalf been. Op 'a thousand beautiful things' en Honesty. Muziek van Annie Lennox die me vaak tot op het bot weet te raken en een intensiteit kent die gelijk is als mijn levensvreugde. 

Euvels, depressie, een knie-die-niet-mee-wil, maakt geen verschil in wat het Leven me zo vaak zegt. Niet wil zeggen of te zeggen heeft, maar me bevestigt in de vreugde pur sang die ik niet ontkennen kan. Wat anderen me toedichten. Dat ik een echte optimist ben. Dat ik sterk zou zijn. Of sterker dan dat ze zichzelf inschatten te zijn. 

Joppie; toch doof, merkt niks van Annie.

De zon schijnt tussen de buien door, Marc is dan ook uit wandelen in opdracht met paraplu. Hij is niet van suiker en ik geen suikerspin die na een val van Sarko's rug opnieuw gesponnen moet worden op de kermis. Het licht komt onze multifunctionele ruimte in. Woonkamer, woonkeuken en open kantoor zoals men een open keuken kent. Sport steunkous getrouw om de aangedane knie na het advies van een Nederlandse huisarts op vakantie die gister -niet op mijn verzoek- de knie vakkundig bekeek, kneedde en de reconstructie bewonderde die er nog prima uit'ziet'. Ook mijn verrichtingen die pijnloos zijn. 

Het geeft me het vertrouwen dat meezingen, zo hard en zuiver ik kan, vanaf mijn middenrif, zonder schaamte voor het muzikale gehoor van slapende Sooty, gewoon kan. Van daaruit sta ik te dansen alsof ik twee gezonde knieen heb, terwijl ik de linker knie wel degelijk ontzie in de capriolen die ik uit kan halen op de paar meubelvrije vierkante meters.

Diepe levensvreugde. 

De dag voor ik het 2e gesprek heb met mijn PRI-coach dans ik eventjes levenslustig op muziek vanuit het hart geschreven en gecomponeerd. Over en door de energie van afgelopen 2 weken dat ik een aanvang maak met het verwerven van fase 1 van een herprogrammeringsmethode voor het vervangen van oud zeer in het hanteren van een volwassen bewustzijn waarmee ik mezelf en mijn omgeving zuiver kan bejegenen zonder misbruik en gebruik te maken van letterlijk gedateerde beschermingsmechanismen die iedereen gebruikt maar wel destructief zijn voor het hier & nu en morgen.

Klinkt natuurlijk uitermate vaag, maar het effect is indrukwekkend. Tijdens het zingen en dansen ontwaar ik die beelden. De wandelstok in de hoek van het raamkozijn, een slapende kat op de bank die gerust is ondanks de luidsprekers van formaat, het licht van de zon dat de bank met extra kussens raakt, de kracht van een gezonde 40 jaar oude knie -ik heb er tenslotte twee-, de rust te genezen op eigen wijze, zoveel meer dat zijn recht en kracht kent doordat ik het zien en erkennen wil.

Het Royco Cup-a-Soup effect. Dit ook nog eens rond 1600 uur in de middag. Dit zouden meer mensen moeten doen!