Euvels

Zo met mijn kleine handbal in de knie op de bank is er wel tijd om zaken op een rijtje te zetten.

Genoeg stres, al een ruime 6 jaar lang.

Af en toe en hier en daar, in het Frans, het Engels en het Vlaams, dan nu in het Nederlands.

Niet zonder blikken of blozen, maar waar zou ik me voor schamen, eerlijk gezegd, treffen wij geen blaam. Enkel de omstandigheden die geen blaam kunnen dragen, of treffen. Hoe je het woord ook gebruikt.

Time to face facts.

Euvel 1

Terwijl we ooit de dief van dakstenen op heterdaad betrapten, leerden we dat onrecht nu eenmaal bij het leven hoort. De dief kreeg geen boete of reprimande van de autoriteit die in Frankrijk Gendarmerie heet. Ook kregen wij geen excuses of dakstenen terug.

Wel lag er een handgeschreven brief van een madame uit Parijs met de verkapte waarschuwing dat we de wet zouden moeten kennen en geen dakstenen mogen wegnemen (lees stelen) van haar ruïne die een stukje terug aan het bospad staat weg te rotten.

Wij spoorden haar op in 2010 met het vriendelijke verzoek of wij wat van die dakstenen, waar een deel van de ruïne mee vol gestapeld ligt, mochten kopen. U leest het goed, kopen! Mevrouw zei nee. Ze gaf als reden aan dat ze een nieuw huis had laten bouwen hier in het canton en dat er wel eens dakstenen afvallen die ze zou kunnen vervangen met die oude dakstenen van de ruïne al hier gesitueerd. Het gegeven is ook dat wij vrienden zijn met de lokale dakdekker die ons kon vertellen voor die ene steen op en neer te rijden naar haar vakantie-optrekje en de gevallene vervangt met een nieuwe uit zijn duur aangeschafte voorraad.

Tweede argument waarom wij nul op rekest kregen was dat haar kinderen de ruine zullen erven. Feit is ook dat kinderen, van onze generatie en jonger, absoluut geen trek, aandacht of interesse hebben in oude geruïneerde gebouwen in deze streek gezien opknappen en renoveren welhaast een drievoud kost van het neerzetten van een nieuw huis op een iets vriendelijkere locatie als langs dit bospad in de vergeten gorges.

Zo'n brief met verkapt dreigement viel bij mij goed verkeerd. Ik snoer me er thuis de mond over. Lief komt al om in de zorgen en zaken die geregeld moeten worden die hier nu eenmaal meer tijd kosten. De Franse gang van zaken op het platteland verloopt traag en behoeft persoonlijke bezoekjes en een lange adem met een vriendelijke open blik. Ik kwam door die brief overstuur bij Nadine binnenvallen en vraag haar de brief letterlijk te vertalen.

Nee, geen letterlijke beschuldiging van diefstal van haar al reeds vermolmde dakstenen. Wel een soort van waarschuwing, inclusief de gendarmerie die vaker gaat patrouilleren op het bospad. (Die lachen zich een bult en kijken onze aangifte er nog eens op na van het heterdaadje.)

Feit blijft dat wij als vreemdelingen, zeer geïsoleerd woonachtig zijn wat ons uitermate kwetsbaar maakt voor niet te controleren beschuldigingen en vaak lang vergeten kleine wetjes. Het is hullie tegen onzie, zie daar maar eens gerechtigheid uit te persen in gebrekkig Frans.

Met behulp van Nadine en een Nederlandse vriend die ook in Frankrijk woont maak ik een plan van aanpak. De Fransen zijn gek op het aanleggen en hebben van archieven. Alles in meervoud op verschillende plekken. Goed, de brief wordt beantwoord en gaat, na de benodigde kopieën, met La Poste naar Parijs. Ook krijgt de gendarmerie een bezoekje met beide brieven en zal ik vragen of madame een klacht cq aangifte heeft gedeponeerd. Daarna volgt er een zelfde bezoek met archief bij het gemeentehuis en een persoonlijk onderhoud met de burgemeester die zelf ook voor kleine wissewasjes in zijn 4x4 stapt om ons persoonlijk op de hoogte te stellen van onze strafbare feiten. (Dat draadhekje waarmee we 300 meter piste afsloten zodat de ezels niet kunnen verdwalen en de passant ons telefoonnummer heeft in geval van calamiteiten. Dit op verzoek van een toerist die toevallig op de hoogte is van zo'n vrijheids-belemmerend wetje.)

Dan is dit euvel voor zover afgehandeld en kan het thuis gedeeld worden zonder dat Marc daar ook weer achteraan moet. Wat madame in Parijs er verder mee doet zal mij een worst wezen. Wij stelen niet, al ligt dit zeer voor de hand en wordt het ons heel makkelijk gemaakt. De dief is ons bekend, die kent iedereen. En iedereen laat hem begaan, de gek stekend met zoveel arrogantie van een rijke dame uit Parijs die geen flauw benul heeft van het leven hier. Zelfs de gendarmerie haalt de schouders op, ze hebben wel wat beters te doen dan te controleren op een bospad waar een paar keer per week een wandelaar loopt of Paulus de Bospooier zijn wildsporen-rondje rijdt.

Euvel 2

Een huis-onder-water in Nederland. Al jaren te koop. Alles geprobeerd. Van een open inloop-motel zonder toezicht voor oostblokkers die hielpen Maasvlakte 2 te bouwen tot aan informeren naar beschermd wonen voor bedreigde kroongetuigen. Van het toch superleuke initiatief van Float Sensations Oostvoorne met diens Bed & Breakfast (geholpen door) tot een vriend in vechtscheiding uit de brand helpen met woonruimte. De prijs hebben we al meerdere malen laten zakken tot nu onder het hypotheekbedrag. We hebben specialisten, kenners van de markt en het bankwezen, Franse advocaten, Nederlandse advocaten, Vlaamse advocaten met kennis van Europees recht, notarissen, boekhouders en anderen geraadpleegd. Vele ideeën kwamen ons ter ore, de meeste helaas niet levensvatbaar, enkele wel, maar die vereisten onze aanwezigheid ter plekke.

Die hypotheek en overige vaste lasten kunnen we natuurlijk niet op blijven hoesten. Ons leven hier en nu vergt ook een centje, al is dat niet veel, omdat we kozen voor een zelfvoorzienend leven. Voor zover we de mogelijkheden hebben. Dit nog verder uitbreiden kan wel, maar vraagt veelal flinke investeringen.

Ook die keuze hebben we gemaakt; niet doen. Wat er restte ging op aan het leven en een fikse hypotheek. Uiteraard verstrekt in de toptijd van de huizenbubbel. Het huis zelf is de koopsom niet (meer) waard, nooit geweest. Het is de ligging, de grootte en het riante en prachtige perceel wat het geheel een meerwaarde gaf. 

Marc heeft altijd respect en ontzag gehad voor de autoriteiten. Voor zover een bank een autoriteit genoemd mag worden, maar dat is mijn perceptie. Ik vind het boeven in strakke pakken die persoonlijk nooit enige verantwoordelijkheid hoeven  en zullen dragen voor het uitlenen van geld dat enkel bestaat als eentjes en nulletjes in een wazige database waar zelfs een whizzkid geen dropveter aan vast kan knopen.

De angst zit er goed in. Want een hypotheek niet meer kunnen betalen zal niet bijdragen aan enige coulance van diezelfde bank in het ons ontdoen van inmiddels gehaat bezit dat enkel uit schuld (???) bestaat. Afgelopen jaren hoorde ik veel ervaringsverhalen van gedupeerden en vrienden of familie van mensen die met niets meer dan een tasje kleding zonder pardon op straat gezet zijn. Hele gezinnen, oude van dagen, maakt niet uit. C'est la vie, zolang het u maar niet treft. Nederlandse ervaringsverhalen, laat ik dit erbij zeggen, want in Frankrijk blijkt het toch wat genuanceerder uitgevoerd te worden; persoonlijke faillissementen en de afhandeling daarvan.

De rug tegen de welbekende muur is niet bevorderlijk voor de gezondheid. Fysiek, mentaal, sociaal, maakt niet uit. Ook trekt het een zware wissel op je relatie en is het immigreren en integreren eerder een extra verzwaring dan een leuke afleiding bovenop het werken om te leven. Dat gevoel van overleven volgde later.

Facing facts; We gaan dit jaar, en misschien komende jaren, het traject aan. De angst voorbij, de litanie in stilte herhalend. Op = op. De bank kan geen cent meer van ons krijgen en wij willen graag verder met ons off-grid leven in Frankrijk. 

Euvel 3

Inkomen genereren. 

Ik schreef er in januari j.l. dit logje over. Als we het genereren van een inkomen in een verzorgingsstaat wel beschouwen, sla ik toch aan het associëren. Genereren van inkomsten in ons geval is niet enkel het zoeken naar betaald werk en of het starten en uitbreiden van een bedrijf. De mogelijkheden afwegend tegen wat er niet haalbaar is levert nog meer mogelijkheden op dan wenselijk is, maar wel nodig. 

Zo denk ik aan het aanvragen van vrijstellingen voor afvalheffing. Om nu zonder verdere navraag ieder jaar die heffing te blijven betalen die onaangekondigd jaarlijks met 8% blijft stijgen terwijl we 1 kleine vuilniszak per 2 weken hebben, vind ik kolder. Ook kunnen we vrijstelling krijgen van 1 van de jaarlijkse belasting. Tax fonciere of tax d'habitation, er is me ontschoten welke van de twee voor de armlastigen kan komen te vervallen. Er blijkt zelfs een subsidie te bestaan voor het houden van ezeltjes. Deze subsidie is in het leven geroepen de traditionele waarden van het Franse platteland in stand te houden. Zouden Ollie en Sarko door hun bestaan zelf iets kunnen bijdragen aan hun eigen leven?

Om zulke zaken uit te zoeken en aan te vragen gaat ons heel wat extra tijd en energie vergen. Maar het zal ons best veel schelen. Het terugschroeven van uitgaven voor levensmiddelen is een altijd doorgaande sport die me soms vermoeid. Leven gaat zo op overleven lijken, ronduit vervelend.

Ook zal zelfs een bijstandsuitkering (RSA) een welkome aanvulling zijn, zo niet een must gezien de arbeidsmarkt in deze verlaten regio uiterst klein is en wij geen mogelijkheden zien zelfs de meest vieze of domme baantjes te bemachtigen. Weet dat RSA hier voor twee personen veel minder is dan bijstand volgens Nederlandse maatstaven.
Mijn schoonmaken bij de Ravelacjes brengt gemiddeld 50 euro per maand in het laadje, keurig wit via het arbeidsbureau. De inkomsten uit Secondlife zijn net voldoende voor de facturen van telefoon en elektriciteit, ook dit doen we wit via mijn ZZP/autoentrepreneurschap. 

Het interen gaat net zo op als op = op voor een hypotheek. Onze inboedel mag geen waarde toebedeeld krijgen, al zullen incassobureaus daar heel anders tegenaan kijken. Voor hen en banken hebben enkel spullen waarde. Maar in mijn leven staat de mens centraal en hebben de spullen geen waarde, net zo min als geld, je kunt het niet eten.
Via associatie volgt combinatie...

Om mentaal gezond te worden, om in het hier en nu te kunnen leven, al lijkt dit meer op overleven, om de euvels die nooit uitgesloten kunnen worden in het leven de baas te kunnen en te blijven, zal ook euvel #3 aandacht, tijd en energie verdienen.

Naast de lopende projecten van dit jaar gaan we korte metten maken met de angst, met oud zeer dat nu in de weg zit, met de zaken die voor ons en ons leven niet relevant genoemd mogen worden, om zo het overleven om te zetten in Leven. Ik kijk erg uit naar het bijten in zure appels. De Granny's altijd al lekker gevonden, al liggen ze de laatste jaren nooit meer op de fruitschaal.