Saint Nicolas & Pere Fouettard

De paar dagen die tussen het zevenvoudig en het tweevoudig cat-sitten in zaten had ik deels thuis en deels in het appartement door willen brengen. Ervan uitgaande dat ik aan een week stilte toe zou komen daar in het zuiden aan de mediterrane. De lift zaterdagavond naar het station om daar op de nachttrein te stappen was geregeld, de tickets zorgvuldig in een reistas.

Ik bezoek vrienden en voel me een ramptoerist, van rust komt niets, alleen 's nachts is het stil. Thuis stort ik me 2 dagen in het hout zagen en sjouwen, maak het kippenhok goed schoon, wat de dames geweldig vinden met als beloning mooie schone eitjes. Sarko ontdooit de ochtend van de dag dat ik weer vertrek en de katten zullen bij gebrek aan mij Marc gaan vertroetelen storen door naast zijn toetsenbord plaats te nemen. 

De SNCF stuurt de kopers van tickets die getroffen gaan worden door stakingen een email. Zodoende wordt mijn laatste dag thuis in beslag genomen door de omwegen die aangegrepen moeten worden om mij alsnog in Brussel te krijgen. De tickets met besproken plaatsen zijn niet terug te vorderen omdat de SNCF het alternatief biedt overdag de nog wel rijdende treinen te gebruiken om de eindbestemming te halen. Maar Austerlitz is niet mijn eindbestemming, ze boekte me een gecombineerde reis. Het speciale telefoonnummer dat geopend is voor de reiziger die niet ergens op een perron in de sneeuw wil stranden, blijkt een computerdame die in voor mij rap Frans in 10 minuten uitlegt hoeveel van de treinen overdag nog wel rijden. Om zekerheid te hebben, 'toets het nummer van uw trein in en sluit af met een hekje'. 

De dame blijkt ook enge pieptonen ten gehore te kunnen brengen. Ik probeer het nummer van mijn trein 3 maal in te toetsen en dat is net even te veel voor het telefoonnummer, de verbinding wordt verbroken. Het enige dat me goed duidelijk is, is dat mijn nachttrein niet rijdt en dat al het treinverkeer in Frankrijk dit weekend aardig op zijn gat ligt. Dat ik vermoeider thuis kom dan dat ik vertrok en de kans loop in de natte kou op een perron te eindigen.

Ook mijn lift van de avond naar de ochtend vroeg verzetten blijkt geen sinecure. Sms-jes worden hier pas na kantoortijden bekeken mits er een normale ontvangst is. Die is hier niet en het verschilt ook per gekozen provider. Omdat ik al een week de wolken die sneeuw beloven boven het Centraal Massief zie hangen kijk ik toch even op meteo. Waterkoud is het al en in het donker 90 km moeten rijden over smalle steile kronkelige wegen is hier eigenlijk not done als je het vermijden kunt. Hetzelfde met in het donker je huis nog uit. Zeker niet als ze vorst en sneeuw opgeven.

De voorzienigheid maakt dat ik op geef.

Ook in Brussel is de dag opgeslurpt door een heuse interventie om gedegen oppas te krijgen voor de pas geopereerde kater die nog stinkt naar de anesthesie waardoor broertje kater niet in de buurt wil komen. 

Om toch wat dagen pure stilte te genieten vertrek ik op sinterklaasavond toch naar 'boven' en zet de elektrische radiator in het appartement even hoog. De kom met water in het aanrecht heeft nog net geen ijslaagje en het ijzelt wat buiten. s' Ochtends heeft alles een wit laagje, de straten zijn al schoon gereden. Ik sliep een gat in de dag en moet toch echt even naar het postkantoor.

De bedrijvigheid op een zaterdag is nieuw voor me. De pompiers staan overal. Een beetje in plaats van het Leger des Heils lijkt het wel. Ik heb de kerstmarkt in 'le Grand Rue', het zeer nauwe winkelstraatje met verderop de mairie, nog niet ontwaard of daar loopt een heuse Sint! Ik kan mijn ogen niet geloven gezien Nederlanders in Frankrijk nog wel eens Sinterklaas vieren en ik in de veronderstelling was dat het in Frankrijk echt niet gedaan werd. Zwarte Piet is hier Pere Fouettard, heeft ook een roe en een zak bij zich en wat roet op het gezicht, in ruige vegen. Via de enige andere Nederlandse die hier woont hoor ik wat over de achtergrond van het op 6 december gevierde Saint Nicolas. Pere Fouettard was een moordenaar en moest de heilige dienen als een amnestie. 

De schimmel is vervangen door een ezeltje met fleurige mandjes op de rug. De Saint past met mijter op nog maar net onder de kraampjes door en je kunt de beste Goedheiligman toch niet als Maria op een ezel zetten, dus loopt de organisator, annex marktomroeper, annex eigenaar van de bioscoop met het dier eerst langs de kraampjes als voorbode van de man die cadeaus uitdeelt. Later begrijp ik dat dit oude volksfeest terug is van weggeweest. De gemeenschap is klein en wordt zo goed als het kan in stand gehouden. De kou en de overgebleven toefjes sneeuw maken de beleving wel af samen met de straten vol stro, de geur van soep en warme wijn, de lekkere en vaak mooie snuisterijen.

Ik koop niets, geniet eventjes van de gezellige drukte waar ik uiteraard veel mensen ken en even een korte babbel maak en een lach terug kan geven. Lieflijk is het dorpsleven in deze kleine stad. Terug in het appartement geniet ik van de stilte. 

Bijna met genoegen zit ik met een plaid op de bank de eerste uren van de maanstonde uit, in stilte.