zondag 7 september 2014

Monsieur Ravelac


Zoals u weet maak ik iedere donderdagochtend schoon bij de familie Ravelac.

Het echtpaar dat inmiddels 90+ heeft geteld woont al meer dan 70 jaar op de boerderij. Aangebouwde schuren tegen een helling op. Met kippenhok en garage en op het voorerf het eendenhuisje dat ooit een secadou was. (Patois voor een gebouwtje waar men tamme kastanjes in droogde voor het meel. Armelui's voer dat in de tweede wereldoorlog naar grote steden werd gebracht.)
Een stenen trap leidt naar de voordeur boven de cave. Het gammele oude deurtje ervan klemt dicht met een houten pen in een ijzeren lus. De moestuin met een meidoornhaag eromheen die op een vervallen stenen muurtje groeit, tussen de smalle doodlopende weg en het deels bestraatte erf. De potten met bloemen her en der en de stenen bak waar de bron in overloopt.
Zij kreeg 10 kinderen waarvan er 3 niet getrouwd zijn. Die wonen natuurlijk gewoon nog thuis.
Het ijskonijn is hun enige ongetrouwde dochter. Verloor de liefde van haar leven, hij wilde niet. Ze is naar mij toe inmiddels geen ijskonijn meer, maar dat duurde lang. De ouwetjes namen me sneller op. Afleiding en hulp, vooral zij geniet er altijd wel van dat er hulp door het huis dwarrelt en het niet ziet verslonzen. Want veel kan ze niet meer.


Meneer Ravelac spreekt maar een beetje Frans, de rest is Patois, voor mij onverstaanbaar gebrabbel. Het accent waarmee hij spreekt vinden de Fransen lelijk, Aubrac-Frans. Maar laat de articulatie in dat dialect nou heel duidelijk zijn, de zinnen niet als rappe muziek die je oren strelen en je niets van snapt. De oude baas vindt na zoveel jaren alles best en leeft zijn restje leven. Met zoveel mogelijk eenvoudig genoegen. Met zijn vrouw op de bank in de keuken naar het vuur kijken en de geur van pot au feu ruiken. Zijn walnootjes eten na zijn siƫsta.
Lieflijke taferelen heb ik er mogen zien. In de late middagzon voor het trapje naar het kippenhok. Tussen de potten met bloemen, nog wat warme zonnestralen genieten, uitkijken over het erf met de zwarte net zo bejaarde labrador aan hun voeten. Het beest ziet er nog puik uit. Is ook gestopt met naar me grommen. Ik krijg nu al kwispelend een korte blaf. Ook lapjespoes Minou zit knipogend in het raamkozijn, het plaatje is af.

Ook wonen er nog 2 ongetrouwde zoons in huis. Bertrand heb ik vaak gezien, die helpt op de boerderij van zijn broer die de boerderij met 50 koeien over nam. Die woont met zijn vrouw in een ander klein huis verderop op de boerderij. Die andere thuiswonende man had ik nog nooit gezien, totdat hij tijdens zijn werk zijn rug zo brak dat er een aantal stalen plaatjes aan te pas moesten komen.
Een wonder voor de oudjes toen hij na een maand ziekenhuis weer zelf in en uit kon lopen, steunend op een stok. Maar geel van huid, uitgemergeld, glazige ogen en een slap handje. Dat was de eerste kennismaking.
Voorlopig nog arbeidsongeschikt doemt het volgende probleem zich aan. Meneer Ravelac krijgt darmproblemen, ziekenhuis in en uit.


Ook ik krijg steeds meer problemen, de poep zit nog net niet aan de muren. De pies wel uitgebeten onder het kleedje naast zijn bed. Mis gegrepen naar de plasfles naast zijn bed. Dat ruik je dan ook zo erg als je binnenkomt in de nog niet geluchte kamer. Het ijskonijn heeft het ook druk. Die is gaan studeren voor een stapje hoger in de verpleegkunde, het is examentijd. Naast de zorg om haar ouders en een full-time baan in het verzorgings- annex bejaardentehuis, redt ze het niet met het huishouden.
En het loopt ook nog steeds niet best met papi.
Ik zie in dit alles, in dit authentieke decor, nog steeds een berg aan boerenromantiek en levenswijsheid.
Meneer Ravelac, die me nu rond elven ziet vertrekken, zwaait me breed lachend uit door een zwieper met zijn stok. Hij neemt dan plaats op een stuk steen in de vorm van een bankje. Naast de bronbak met uitzicht op zijn weilanden met de meiden erop, zwiepend met de lange pluim aan hun sierlijke staarten.
Ach monsieur Ravelac, hoe lang zal ik je dat nog kunnen zien doen?

2 opmerkingen:

  1. Teder en lief beschreven.
    Toch lees ik ook een terechte zorg.
    Sterkte met de uitvoering van deze taak.

    Maar blijf ook vooral genieten van het mooie dat er te zien is.

    Respect voor je werk.

    Vriendelijke groet,

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Prachtig verhaal over prachtige mensen. Je lijkt me een 'schoonmaakster' die de authenticiteit allesbehalve weg boent...klasse!

    BeantwoordenVerwijderen