maandag 10 juni 2013

Eigendom als absurde last


Een dampende moestuin in de ochtendzon. Een groene oase waar ook daadwerkelijk heel veel groenten, fruit en kruiden tussen staan.

Vanochtend op de terugweg van de inventarisatie van een klus, wederom in de stromende regen, dacht ik even terug aan de 10 minuten dat ik met mijn rug tegen die eik geleund stond te schuilen. Het bos hoorde praten met het hemelwater. Mijn ogen gleden van boom naar bloem, van nog bloeiende brem naar het gras dat haar kans schoon ziet nu die enorme eik daar zomaar dood ligt te zijn. Een gapend gat in het bos achter latend, nieuw licht, een open ruimte. Ik zie nog net de onderkant van de kluit, de wortels afgelopen jaren weggerot.
En ik denk; "Dat is mijn boom, die eik is van mij. Mijn eigendom. Net als die eik waar ik nu onder schuil en zijn nog gezond ogende machtig hoge stoere broer, tussen mij en het gevallen kolos. Ja, mijn boom, net als het bos onder mijn voeten."
Terwijl ik de stoere broer bewonder en me afvraag hoeveel weken 'hij' een warm huis oplevert, begint er iets te borrelen van binnen. Er klopt iets niet, in mij. Iets geconditioneerd, iets menselijks en iets volkomen logisch. Of toch niet?
Maar de eik is me voor en buldert me straffend toe; "Ik ben van mezelf. Wie denk je nou dat je bent, jij nietig wezen dat zoveel hulpbronnen nodig heeft om te blijven staan? Jij uk, die 10 keer minder lang te leven heeft als wij!"
Hij krijgt opeens bijval. Van de losse graspollen, de stenen, de boterbloemen en de akelei. Van de bramenstruiken en de essen, de magere slang sist me zwakjes toe en een spinnetje aan een hedera-blad naast mijn ogen zie ik driftig wiebelen aan een zelf gesponnen draad.
Beschaamd besef ik me hoe absurd het is om überhaupt maar te denken dat ik iets bezitten mag en kan, dat zoveel sterker en anders is als mijn eigen natuur. Er klopt niets van de gedachte dat die boom van mij is. Het bos is niet in mijn bezit, ik bezit niets meer dan mezelf alleen. Nog geen takje of girolle, geen net geplette mug. Ook plat tegen het raampje in de badkamer blijft die mug van zichzelf. 
Ook in de liefde doen we dit met z'n allen. Want Lief is toch zeker mijn man en hij is getrouwd met zijn vrouw, c'est moi. 
Ach, bezit. Ik ben ook alleen maar van mezelf, net als de eik, de vlieg, de ree en de slang, de aarde en de stenen.
Er is geen enkel ander levend wezen dan de mens, die in staat is tot het bezitten van iets of iemand anders. Zelfs in de liefde krijgen we het voor elkaar om de ander te bezitten middels een boterbrief of een contract, afspraken. Dat wel en dat niet, zo wel en anders niet, liefde volgens bepaalde wetten en regels.
Nee honorabele eik, ik neem mijn gedachte woorden terug, je hoorde ze en ik schaam me rot! Je bent niet van mij, omdat je op mijn land staat, in mijn bos. Ik zal het voortaan omdraaien. "Ik ben je dankbaar voor je zijn, dat ik onder je mede-eik schuilen kan en mag. Dankbaar dat ik hier mag zijn, in een stukje bos waar geen ander mens komt, omdat wij domme domme mensen, denken dat het bezit van de zaak ons wel beschermen zal. 
Bezit zorgt voor een veilig gevoel. Maar als ik zo naar die omgevallen eik kijk, waarvan het hout voor ons van geen waarde is, omdat het er onbereikbaar hout ligt te zijn, is er van die veiligheid (voor het er warmpjes bij zitten a 6 weken) niets meer over.
Ook niet als dat enorme rotsblok, 40 meter boven het huis, gaat rollen doordat de steun die nu een tamme kastanje is, door de larve van een kever besloten heeft ook maar eens om te vallen. Weg 'mijn huis', tot een berg stenen en balken gereduceerd. 
En de liefde, mijn eigen genoot in het echt met mij verbonden? Wat is echt, als je met je rug tegen een boom staat te schuilen, omdat een nat pak je wel eens zou kunnen vellen. Voor een tijdje aan een stevige verkoudheid, of erger? Nee, Lief is niet van mij. Hij is van zichzelf, zoals ik van mezelf ben.
Alles van waarde is weerloos! (Lucebert)

Het 'in eigendom hebben' op zich is ook een zware last. Niet om het onderhoud dat het bezit vermag. Het besef alleen al, dat ik eigenlijk niets bezitten kan, omdat ik het onvermijdelijk ook weer kwijtraak, altijd, zonder uitzonderingen. Bezit is een illusie. Een utopie waar we allemaal aan meedoen en de meest absurde energie in steken om het maar in stand te houden. 
Het enige bezit dat ik niet kwijt kan raken en wat van mij is, van onschatbare waarde, dat ben ik zelf. Ik ben helemaal van mij en daar is moeilijk aan te komen. Ook niet door 'de ander'.


En nu? Ga ik mijn eigendom onderhouden. Een extra onderhoudsbeurt, technische keuring. De inhoud ondersteboven met behulp van het exterieur! Dan verhoog ik in ieder geval mijn levensduur. Misschien een 10e van die eik. Ik zal het hem vertellen als ik hem weer een bezoekje breng. Misschien inmiddels de schaamte voorbij.

12 opmerkingen:

  1. Qui vit content de rien possède toute chose. (Wie met niets tevreden is, bezit alles.)
    Nicolas Boileau, Frans dichter 1636-1711

    Bisou, Renée

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Als je kritisch naar jezelf durft te kijken ben je rijk. Mooi dat de natuur je haar ware aard liet zien. We zijn hier op het "Franse" forum natuurlijk allemaal bezig met bezit, maar tegelijkertijd genieten we zo enorm van de plek die we zelf hebben kunnen kiezen, er hard voor gewerkt hebben, de stilte te kunnen proeven, te zaaien en te oogsten, dat het "bezit" door dankbaarheid omarmd wordt. En het is ook heerlijk om ergens goed voor te zorgen. Want iemand moet dat toch doen. Laten we genieten........................., groet van Lilian

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Genieten, dat doen 'we' zeker. Met 'we' bedoel ik de mensen die durven en kunnen zien.
      De natuur is mooier dan welk mens dan ook die niet in contact staat met zijn eigen natuur. Dat klinkt wat negatief, maar ik ontkom niet aan het feit dat er nou eenmaal veel mensen in molskleren rondlopen. Die zie ik namelijk ook en af en toe ben ik er zelf één van.
      Ja, ik geniet nog even verder, geluk-kig.

      Verwijderen
  3. oui. de gewenste macht & kracht ten opzichte van de werkelijke onmacht: ontkennen van t tijdelijke

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Onmacht wordt toch pas werkelijk als je je eigen kracht ontkent of nog niet hebt gevonden?
      Dat zie ik niet als het ontkennen van het tijdelijke, meer als het nog niet ervaren hebben van je eigen natuur, je kracht en de macht die deze kracht je verschaffen kan om gestalte te geven aan je leven, je geluk te ervaren en met al deze 'elementen' krachtig in het leven te staan.
      Dat klinkt 'compliqué', maar dat is het niet.

      Verwijderen
  4. onmacht ervaar ik dagelijks, inherent onderdeel van wensen. staand plassen op je eigen stuk grond geeft daarentegen wel t gevoel dat t allemaal niet zo belangrijk is

    BeantwoordenVerwijderen
  5. eerste zin ben ik het niet mee eens.
    2e zin? ach ja, of je nou op eigen land piest of er net naast? bevestigt dat de menselijke zin van het hebben van bezit nu echt?

    BeantwoordenVerwijderen
  6. wellicht wil ik teveel, breek ik maar niet uit mn bekrompendheid. 2e zin: als "ervaringsdeskundige", ja, een relevatie..."maintenant c'est à moi, tout ça"

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. je weet Lucas, nu eerst even het eeuwige verruilen voor het tijdelijke....

      Verwijderen