Back-2-Basic Inleiding

Mede dankzij alle programma's op TV van hoe het niet werkt een blog van hoe het ook kan; EMIGREREN en het waarom.
Nu nog 'thuis' in nederland met als directe omgeving de maasvlakte met 'snachts de 'prachtige' zacht-oranje verlichting van de kassen & industrie, de vliegroutes over ons huis, de 3 sterren die hier nog te tellen zijn en het gebrom van alle fabrieken dichtbij.
We wonen nog in een vrijstaande ruime semi-bungelow op 10.000 vierkante meter. Achter een hek en sloot met absolute privacy, naast oude bossen en het strand, net buiten een kleine woonkern aan de rand van het boerenland.
Prachtig zul je zeggen, waarom dit verlaten als je het als je het zo goed hebt?
We weten niet beter of we nemen het hectische van deze samenleving als vanzelfsprekend aan.
Die paar sterren die je tellen kunt zijn toch prachtig?? En de vliegtuigen of industrie, ach dat hoor je op den duur niet meer. Het moeten aanhoren van schreeuwende buurtkinderen of de grasmaaier van de buurman 4x per week (gemiddelde hoogte = 0,5cm). De verbaasde uitroepen als je als vrouw besluit voor je man te willen zorgen in plaats dat je voor een toffe baan gaat. Of , als nog jonge ondernemer met 2 goedlopende bedrijven, als je besluit alles te verkopen om met weinig te vertrekken??
In het kort komt het neer op Vrijheid. Vrijheid om te doen en laten wat je wilt, zonder dat het om geld draait. Vrijheid om te kiezen of je mensen wilt zien, of je de tijd neemt je eigen brood te bakken, je eigen pad te banen, de vrijheid om geen TV aan te zetten, geen pc te gebruiken, stilte te hebben om van daaruit te weten dat je met de essentie van het leven bezig bent. Leven dus, zoals het misschien ooit bedoeld is geweest.
We ervoeren beide enkel de afleiding van die essentie. Door een baan ben je met het geld bezig dat je nodig hebt om te wonen. Vrijheid is te koop, maar dat is weer net niet de vrijheid die we bedoelen. Maar hierover later meer. Het is goed geweest in dit kleine platte , voor ons mislukte, landje. We hebben niets meer om trots op te zijn en dat willen we voor onszelf graag veranderen.
Zodra we beiden wisten dat we hier weg wilden was nog de vraag "waar naartoe". Dat was niet gemakkelijk. vele landen gingen het huidige voor. Nieuw-zeeland vond ik erg ver weg, andere cultuur en moeilijk om in te komen als westerling. Dichterbij, wat past bij onze koude-klei-mentaliteit, was Ierland of Schotland. Na wat reizen door die 2 bleek het in Ierland te goed te gaan waardoor het leven daar wel veel leek op het onze hier. De voor ons mooiste plekjes in Schotland bleken typische midges-gebieden te zijn en het land is opgedeeld in particulier bezit. Een stuk land kopen zou extreem moeilijk worden. Wij, als echte buitenmensen, hebben een paar x moeten slikken en Schotland moeten laten gaan.
Belgie vonden we te dichtbij en een land met een identiteitscrisis die al zo lang bestaat, te weinig vooruitzicht en karakter dus.
Duitsland, Zwitserland en Oostenrijk, ehm....., te netjes, te geregeld, te veel regels, te keurig en de taal spreekt ons absoluut niet aan. Voeld niet goed.
Spanje, Portugal of Italie is voor ons superblonde Noord-Europeanen te temperamentvol, te zuidelijk, te anders. het zou niet bij ons passen. We willen graag onszelf nog kunnen zijn. Scandinavie heeft ons nooit echt aangesproken, IJsland wel, maar daar zou ik wat somber worden, zonder bomen en erg lange winters.
Frankrijk bleef over, Marc kende Frankrijk niet echt en de taal leek ons een probleem, maar na 1 les ontdekten we hoeveel we nog wisten van school, 'vroeger'.
Na het bezoeken van 1 huis aldaar en het speuren op internet trof ons de hoeveelheid aan geweldige huizen, varieteit in landschappen, subculturen, mogelijkheden en mentaliteit van de Fransen. Een wereld van verschil. Dat neigt tot boeken lezen over het land, de mensen, de geschiedenis. (boekenlijst volgt)
Waar te beginnen?
Via alle sites die er bestaan hebben we met onze criteria 10 huizen uitgezocht om te bezoeken.
Contact gezocht met de makelaars en afspraken gemaakt voor het bezichtigen.
In onze LandRover (LaRo) Defender, verbouwd tot ideale camper, zijn we 2 weken in de voor ons interessante regio's gaan kijken en hebben alle huizen bezichtigd. Wat een keuze, wat een verschillen.
Voor het gemak hebben we een prio-lijst gemaakt; alle prioriteiten die we hebben gesteld aan huis, locatie, voorzieningen, ligging, etc. Per huis hebben we de lijst ingevuld en de punten opgeteld. Zo konden we wijs uit alle info, indrukwekkend, verwarrend, juist omdat ze geen van alle te vergelijken zijn. Van pure luxe, reeds volledig gerenoveerd door engelsen, tot oude boerderijen van oude franse boertjes (merci François!!).
Allemaal hadden ze wel wat. Wat we eigenlijk niet wilden was een te oud rommelig huis waar veel aan gedaan zou moeten worden. Maar superstrak, bijna nieuw, spreekt ons ook niet aan.
Het laatste huis, dat ik erg graag wilde zien, wilden we enkel bezoeken voor de orientatie. van alles wat te zien om zo een gedegen keuze te kunnen maken.
Dit laatste 'spulletje' was van een Fransman die het gebruikte als vakantie-woning. Het werd al jaren niet meer als zodanig gebruikt en dat was te zien. De natuur had het eigenlijk al overgenomen. Nog net niet dichtgegroeid met bomen en hedera, de vleermuizen hingen binnen aan het plafond, de paden onbegaanbaar door de bramen en brem.
Donker lag het laag in een dal aan een rivier (onbereikbaar) langs een nog net voor een 4x4 berijdbaar bospaadje (3,5km).
En dit was je-van-het.... Je koopt geen huis, je koopt een plekje. En deze plek voelde zo goed dat we de rest van onze uitputtende speurtocht eigenlijk al vergeten waren.
Heftig. Dus vol indrukken met dit laatste oude 'spulletje' nog vers in onze gedachten naar huis gereden... 1 Week later was ons bod gedaan en de volgende week zouden we terug gaan om de eigenaar te ontmoeten.