'Hè Hans, geef me ff die fles magenta aan!' 'Alweer leeg??' 'Jahaa, zeur niet zo man.' Jaap vult de cartridge, sluit de machine weer af met de klep en start de printer weer. Verderop staat Kees die toeziet op wat er als eindproduct uit de machine rolt. Het is maandagochtend en het ritme is nog ver te zoeken tijdens de verhalen van de mannen die van het weekend ieder hun eigen weg gingen na het drukken van een miljoentje of 850. Leerling-drukker Roy krijgt een indruk van nonchalance hoe het ervaren personeel de grote vellen met fel gekleurd speciaal papier in en uitladen en de kwaliteit controleren. Hij moet de vellen papier plaatsen en de misdrukken opruimen. Jaap stoot tegen een beugel aan die bevestigd is vlak voor dat ze door de printer gaan, jolig over iets dat Hans zei, zodoende verschuift ieder vel een halve millimeter en duurt het een aantal minuten voor het in de gaten loopt dat de vellen met 500 euro-biljetten als afkeur bestempeld worden door Kees, een zwaar gebouwde man, met dikke strenge slordige wenkbrauwen en een wilde baard die je in een steegje niet tegen wil komen. 'Roy!!', schreeuwt Kees, 'hier komen en opletten'. Roy snelt over de kraakheldere vloer binnen de looplijnen die erop geschilderd zijn in knalgeel naar Kees toe. De machine is even stopgezet om Roy goed te laten zien waar hem de fout zit. 'Kijk Roy, één biljetje op dit hele vel zit te ver naar de marge toe, hier onderin. Dus dit hele vel en de vellen ervoor en erna moeten uit de stapel gevist worden en moeten de versnipperaar in. Haal het niet in je hoofd de goede met een mesje eraf te snijden en ze in je zakken naar buiten te smokkelen, de camera's hier zien dat en je kunt morgen nootjes gaan inpakken bij de Duyvis'. Roy trekt de vellen eruit en loopt naar de enorme versnipperaar met daarachter een container. Hij mijmert, want Kees' z'n idee blijft aanlokkelijk gezien zijn basis salaris. 'Waarom kunnen ze de staatsschuld niet drukken, op de staatsbank zetten, alle schulden aflossen en met een schone lei beginnen? Waarom doet de hele wereld dat niet, netjes, weet je wel, zodat iedereen van het gelazer van 'occupy' af is. Zodat moorden en macht niets meer voorstelt?' Roy snapt niets van deze gang van geldzaken.
Ik trouwens ook niet. Banken lenen en krijgen van de overheid. De overheid kan lenen van zichzelf en zo de staatsschuld verhogen, waar de burger zorg voor mag dragen door middel van bezuinigingen, hogere belastingen die weer bepaald worden door hele slimme rekenaars in dienst van diezelfde overheid.... Bepaalde projecten gaan gewoon door, ook al dreigen er steeds meer mensen op straat te komen, de grote bedrijven malen niet om een miljoentje meer of minder en de banken zijn net zover af komen te staan van hun klanten als de overheid als instituut van hun burgers. Ergens is het te belachelijk voor woorden, het hele 'geld-systeem', papiertjes en muntjes die zonder de opdruk of de geperste vorm niets waard zijn, papier en stukjes metaal. Daar hangt de hele wereld aan vast, niemand uitgezonderd. Ow, wel, de Papoea's en andere volkeren die vliegtuigen nog als bedreigende vogels zien en erop schieten met blaaspijpjes of pijl en boog...
Via via krijgen we een enveloppe in handen met franse francs die je enkel bij Banque de France nog inleveren kunt voor 17 februari. Of wij dit voor sluitingstijd van de inwisselperiode willen wisselen in euro's.
Vorige week toog ik naar onze eigen bank om dit te regelen, maar Credit Agricole is niet een Banque de France, het zal wel De staatsbank van Frankrijk zijn die natuurlijk op een uur rijden van huis gevestigd is. Op internet is te zien wat de euro-waarde is van deze biljetten. 650 Franse francs is 93 euro waard.
Marc zoekt deze bank op in de stad. Het kost hem drie rondjes van hetzelfde asfalt voordat hij het gebouw ziet dat in heel kleine letters op het hek Banque de France heeft staan. Een enorm pompeus oud pand dat teruggetrokken uit de lijn van de andere gebouwen langs deze boulevard is gebouwd met een lage brede muur ervoor en dikke vierkanten pilaren waarin een smeedijzeren no-nonsense hek is geklonken met alleen ijzeren punten op de spijlen. In het enorme hekwerk is een poortje waar één mens tegelijk door kan na het aanbellen en je melden via een intercom. Camera's staren naar hem en draaien mee met al zijn bewegingen.
Het pleintje voor de hoofdingang is leeg, nog geen plantenbak siert het plaveisel, en Marc moet weer een belknopje indrukken op een intercom systeem zonder tekst of uitleg. 'bbzzzzzz' doet de deur, maar Marc moet al zijn krachten gebruiken om die zware deur op een kier te krijgen om zijn niet zo grote lijf erdoor te persen. Een somber verlicht voorportaal, koud en anoniem en met wederom twee camera's die hem in de gaten houden. Je gaat je vanzelf een bankovervaller voelen Wéér een intercom, dus drukt Marc weer op een knopje om een soepelere deur open te duwen die hem naar een soort vissenkom voert waar hij overzicht krijgt op de Banque de France. Dan is hij er nog niet en de camera's hebben inmiddels plaatjes van alle kanten van mijn liefhebbende echtgenoot om een waar hologram van hem te kunnen maken. Maar zover is de vooruitgang nog niet..... Het laatste intercomsysteem moet getrotseerd worden om de ruime hal van bruin marmer in te mogen stappen met een balie in een U-vorm en gedwee werkend personeel in keurige kleding.
Marc legt de biljetten op één van de balie's en vraagt dit in te wisselen. 'Non monsieur.'
Er staan verkeerde koppen op de biljetten. Zoiets als 'alleen zalmsnippen kunt u nog inwisselen'.
Alleen het 50 francs biljet heeft de juiste print, de rest is al reeds waardeloos bevonden. Maar dat 50 francs biljet is 3 euro 5 waard, dus Marc haalt zijn schouders op en vertrekt door al die deuren en dat enge middeleeuwse hek, inmiddels volledig nagekeken, doorgelicht tot op het bot.
Geld, mensen, wat is dat toch met geld? Niet op tijd omgezet in een nieuw soort geld, maakt het waardeloos. Inflatie -jaa, door het drukken van de staatsschuld, ik weet het, ik besef het me, begrijpen doe ik het niet- maakt het waardeloos. Dingen van waarde die na een zogenaamde crisis hun waarde kwijt zijn, dus minder waarde, dus waardeloos.
Geld, het is me waardeloos geworden. Niets heeft meer de waarde van wat het werkelijk waard is. Dingen die en masse geproduceerd worden blijven een hoge waarde hebben. Of de productie nu wel of niet duur is. Het instituut 'geld' is samen met 'macht' het meest ongrijpbare in mijn leven. Ik begrijp er echt niets van. Van het willen hebben van macht trouwens ook niet.
Ik kijk uit naar de era waarin geld geen rol speelt omdat het simpelweg niet eens bestaat. Bah, geld.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten