Expeditie

De dagen rijgen zich aaneen. De kou went, want bij -6 zonder extra vest naar buiten met opgerolde meerlagige mouwen is niet koud en met gemak blijf ik een paar uur in mijn kamerjas achter de pc zitten om af en toe mijn handen te warmen in de schouw. Tot enige ergernis van Lief, want die wil zich 's ochtends warm werken en het liefst niet in z'n up en ik krijg mijn ogen niet goed open en mijn motoriek niet op orde voor het middagmaal.
Ik ben begonnen me na iedere douche helemaal in te smeren met een luxe creme van Clinique dat ik voor mijn verjaardag kreeg en sindsdien spaarzaam gebruik. Maar door het vele stoken is er geen smeersel opgewassen tegen de droogte in huis. We hopen dat de vochtmeter stuk is, anders is het vochtgehalte in huis nu zo'n 20% en lager. Een gevriesdroogd huis zorgt voor huidprobleempjes die ergerlijke jeuk veroorzaken.
Marc zet een grote ketel water op een klein gasbrandertje op tafel, om zo het vochtgehalte te verhogen. Ik bedenk me opeens dat ik ooit de watervernevelaar van Happiness kocht. Een grote matglazen schaal op eenzelfde sokkel met een membraan erin dat water in waterdamp verandert. Dat ding heb ik aan de straatstenen nog niet kunnen verkopen op de Vide Greniers en staat bevroren in het zwembad tussen andere onverkoopbare rommel. Hij leek me te kwetsbaar voor hier in huis om van ruimtegebrek nog maar niet te spreken. Ik laat makkelijk los, spullen die ik nooit gebruik of voor mij van geen waarde zijn doe ik graag weg, opgeruimd staat netjes. Ik zoek de vernevelaar op in de berg met dozen, zakken en tassen, sjouw het gevaarte naar binnen en het ziet er niet best uit. Het membraan lijkt verroest, het meest kwetsbare onderdeel van zo'n vernevelaar. Wonder boven wonder is al het glas nog heel, maar de snoeren en de trafo zijn smerig van insectenpoep, stof en vettigheid. Eerst maar eens schoonmaken, in elkaar zetten en vullen om te kijken of het ding nog werkt. Eureka!! Hij doet het, zelfs het lampje verlicht de vensterbank waar ik hem tussen pompoenen, uienmandje en citroengeranium gepropt heb. Nu benieuwd of het ding wat uithaalt tegen 24/7 stoken van geurig hout.
Het gezaagde hout van vorige week is natuurlijk al bijna op. Nu was het rothout, wel dood, maar het bruinrot in de haast holle kastanjes is als spons en dat droogt nu echt niet zoals het met sierkalabassen of een stenen cottage wel droogt. Het geeft amper warmte en de kachel gaat snel uit.
Naast het 'hout-debacle' krijgen we eindelijk uitsluitsel over de bedrijven die Marc verkocht aan een brabantse dame die het presteerde om twee gezonde bedrijven in 3 jaar failliet te laten gaan, terwijl we nog heel veel geld tegoed hadden van haar. (tonnen, zoals ze dat noemen) Dat dat zo zou lopen wisten we al een jaartje, maar het officiele mailtje via via voelt toch als een overlijdensbericht, zeker als je je hele leven hebt gespendeerd aan het opbouwen van die bedrijven. Een soort kindjes die je het huis uit ziet gaan in de hoop dat ze het redden. We hadden er vertrouwen in, vreemd genoeg! We voelen ons voor de gek gehouden en met ons waarschijnlijk de bank en klanten. Van het personeel dat nog over is maar niet te spreken. Ook dat lag in de lijn der verwachtingen gezien ze de meest waardevolle slimme jongen er het eerste jaar uit heeft weten te gooien.
Ja, Tien klinkt boos, en dat ben ik ook. We hebben alle hulp aangeboden afgelopen jaren en nooit ook maar enige hulpvraag ontvangen, om het af te zien glijden in rap tempo. De crisis even daargelaten; dit was niet nodig.
Ik heb geen zin om het terrein af te gaan, de gorges uit, om de gasflessen te laten vullen en een nieuwe ketting te halen voor ons zaagbeest met zijn 50cm blad, dus stuur ik ter uitzondering Marc naar boven. Eerst nog een pittig gesprek over hout....
Want Marc zegt dat de bereikbare percelen geen droog dood hout meer hebben, niets, het is op, zegt hij. Ik stel voor te gaan 'schrapen', dus ieder stukje dood hout dat we op kunnen rapen of uit de sneeuw op kunnen graven, maar Lief ziet hier geen gat in en zegt nogmaals dat het op is. Wat dan? Hout kopen terwijl je op 11 hectare bos woont? Gaskacheltjes en elektrisch kacheltje aan en blijven zeulen met lege en volle flessen en een torenhoge energie-rekening? Niks ervan, denk ik dan.
Dus ga ik op houtexpeditie en vul een grote rugzak met een kan benzine, een kan olie, de kleine Echo, oorkleppen en gereedschap om te slijpen, pak de middelgrote zaag en zet een legergroene petmuts-combi op met zachte fleecevoering over m'n oren. Aan de wandel, zwaar bepakt, ga ik met Castel het terrein af, via het bospad naar een steile helling waar ik denk nog wel wat te kunnen vinden. Er is maar één smal wildpaadje de helling op die te doen is met een hand vol en een zware rugzak. De helling bestaat uit gladde puinstenen vastgehouden door lage braamstruikjes, brem en een verijst laagje sneeuw. Marc ziet me nog lopen terwijl hij met de auto langs komt richting het dorp en moet lachen, 'Tien op expeditie'.
Ik loop net zo lang schuin omhoog tot ik het bospad nog maar net kan zien, een stuk van de helling waar we nog niet geweest zijn met de zaag en er staat zat. Het enige is dat we de stokken en stukken stam in meerdere etappes naar beneden moeten gooien in de hoop dat ze niet doorrollen over het bospad heen en verdwijnen in het ontoegankelijke ravijn om daar vast te vriezen in de watervallen. En dat op zo'n stijle en gladde ondergrond....
Enigszins verbeten zet ik de zaag in een kluit kastanjes. De bomen staan er zo hutje mutje dat alles dat ik uit de kluiten zaag blijft hangen in naburige eiken. Dood kastanjehout is stug, dat blijft nog staan op een centimeter terwijl de rest van de stam al helemaal door is. Eikentakken zijn zoniet nog stugger, dus schuin in blijven zagen kost een hoop energie en het duurt allemaal langer als bij een vrijstaand bosbouwboompje dat de ruimte heeft om gewoon om te vallen. Van de risico's nog maar niet te spreken. Met rood gelakte nagels lijkt het steeds alsof ik bloed, ergens, een lachwekkend idee zo'n bomenzaagster met roodgelakte lange nagels, het ziet er heel vreemd uit in ieder geval. Maar Tien is lekker bezig, heeft het lekker warm, de gorges voor zichzelf in alle stilte, een magnifiek uitzicht en een hond die steeds even komt kijken en me knuffelt.
Marc komt terug van de boodschappen en komt even gluren. Lachend suggereert hij dat ik welhaast in het dichtstbijzijnde gehucht bezig ben, zo hoog als ik zit. Maar de berg met gezaagd hout is na twee uurtjes indrukwekkend voor wat we gewend zijn afgelopen weken. Blij gaat hij thuis even wat nodige mails versturen ivm de failliete bedrijven om daarna lekker mee te sporten; "stammen gooien".
Toch even twee volle rijen in de auto, dat is een week hout en goede warmte, terwijl ook hij het nog aanwezige droge hout heeft zien staan. Verse sneeuw is voorspeld, maar er lag nog wat en ik ploeg er met enorme Meindels wel overheen. (Dat gaat niet van harte op de puinhelling, maar waar een wil is is een weg!)
's Avonds is het dus een heuse 18 graden in de woonkeuken en hebben we weer eens echt vuur in de schouw in plaats van rokende en sissende blokken die er na een nacht nog in liggen.

(Toch doen we dit liever dan om 6 uur op, om na een uur file aan de slag te gaan op een kantoor in airco-lucht om 's avonds weer die file in te moeten om dan nog een paar uurtjes voor jezelf te hebben a 5 dagen per week om zo Ene Co te kunnen betalen om aan die thermostaatknop te kunnen draaien.)