Nog maar twee

Even een logje over de katten.
Shadow en Pipo rusten, zijn naar de eeuwige muizenjachtvelden, lijfelijk de één onder een zwart-wit knopenkruisje, de ander onder een steen. We missen de karakters, Shadow zijn gemiauw en Pipo zijn onweerstaanbare teddyberen-look
Over Aai kregen we twee berichtjes. Ze is het princesje op de erwt, is tijdens de vorst en sneeuw binnen gehouden 'voor haar gerief', maar poes is dol op sneeuw en met haar vacht interesseert -40 graden haar nog niet. Wel heeft ze het prima naar haar zin en moest ze even slikken toen een kleine hond haar gezelschap kwam houden. Vriendjes worden ze niet, tolereren doen ze elkaar wel, dat is alles beter als de onrust die de katers haar bezorgden. Ik ben klaar met dweilen, uit bed rollen om vechtende katten uit elkaar te halen en na weken een gedroogd drolletje ergens achter en onder vandaan te vissen.
Sinds het overlijden van Shadow hebben de resterende katten de bank gemeden, alsof daar een vies luchtje en de herinnering nog aan kleefde van de kater des huizes. Heel af en toe wagen Cros en Joppie zich weer op de kussens voor een tukje.
Joppie was eens de grote Bin-Laden, de terrorist die je beter kon mijden, als kat dan, want mensen kunnen alles met hem doen en visite zit eerder met Joppie op schoot als dat ik hen iets te drinken in heb kunnen schenken. Joppie was de sterkste en de grootste. Die plaats deelt Cros nu met hem, hij is misschien iets lager als Joppie, maar ook iets langer met veel grovere poten met langere nagels die iedereen pootje licht als hij daar zin in heeft. -Wij mensen of een hond niet uitgezonderd-. Joppie is alles behalve een terrorist. Tot vervelens toe wil hij op schoot, in de buurt ervan, loopt hij voor je voeten om maar zo snel mogelijk er weer op te springen zodra we gaan zitten, ergens, maakt niet uit, neemt hij spinnend plaats en begint kopjes te geven aan je handen, knieën, kin of armen om met dubbelgeslagen pootjes even de ogen te sluiten. Ook al is er geen plaats tussen toetsenbord en bortskas, Joppie wurmt zich er wel tussen. Of achter Marc op de bureaustoel, daar perst hij zich als 'streepje' tussen rugleuningdeel en kont om zich te verzekeren van steun aan 3 kanten van zijn oranje-rode lijf en buiten het klauwbereik van Cros.
Cros is de heerser van het hele spul. Emiel is een nog bange haan en dat is koren op de molen voor Cros. Castel kan niet rustig een slaapje doen op het zonovergoten terras, want Cros moet dan in haar snoet klauwen en bijten. Wij worden pootje gelicht op regelmatige basis en Joppie kan niet normaal Cros passeren in de wandelgangen, of hij wordt uitgedaagd tot een stoeipartij. Heel soms komt de oude aard van Joppie nog boven en krijgt Cros er in 2 seconden zo van langs dat de draak afdruipt en zich kwasi nonchalant gaat wassen.
Deze nieuwe positie van Cros zorgt er ook voor dat het geen kat is die je zonder handschoenen aan kunt pakken. Met recht is hij de terrorist, waar wij wel mee om kunnen gaan, want doorbijten doet hij niet, alleen die nagels die alles in de tang houden als hij ze ergens inzet blijven iets om rekening mee te houden. Er schuilt geen kwaad in de kat, maar makkelijk is hij niet. Voor vreemden geen sinecure. Nu scheelt het dat Cros in eerste instantie vlucht voor bezoek, om pas tevoorschijn te komen als hij denkt dat het veilig genoeg is. -Meeste bezoek brengt een hond mee en daar is hij wars van, Castel is in zijn ogen geen hond, maar een grof behaarde sul. Op schoot springen doet hij alleen heel even als hij heel de dag niet 'geplaagd' is met onze aandacht. Wij negeren zijn aanstellerij en weerstand die hij bijtend en klauwend en piepend laat zien als we hem oppakken of aaien. De oortjes en snorharen staan op stand 'ok', wat niet wil zeggen dat hij het toelaat. Meer gedraagt hij zich dan alsof we met hem willen stoeien.
Zijn drie dubbele wintervacht zit vol met plakken klit, letterlijk. Op zijn buik -no go area-, zijn dijen -no go area-, achterpoten -no go area- en zijn nek -go area-. Eruit knippen is onmogelijk, de schaar is een stoeipartner die je dood kunt bijten, wegscheren is onmogelijk, door zijn 'onwil -niet aan mij frunniken, ja!!!'- zijn snel en krachtig tegenspartelen zou hem verwonden. Dus hopen we dat zijn zomervacht daar korte metten mee maakt.
Cros kan wel praten, maar dit doet hij zelden meer hardop sinds ze maar samen zijn. Hij maakt wel duidelijk wat hij wil; brokjes door je de trap af te duwen, even borstelen in de badkamer door langs je te strijken en verlangend hoorbaar te spinnen of aandacht door midden in de nacht! met zijn voorpoten op mijn vrije wang te tikken. Nu er geen deuren meer dicht hoeven om Aai te dwingen op de kattenbak te gaan, accepteert hij geen dichte deuren meer. De badkamerdeur mag NIET dicht, want dan kan hij niet bij je komen kijken als je doucht en een lichte borstelbeurt afdwingen of drinken uit de douchebak. Ook mijn kamerdeur moet 's nachts open blijven, anders krijg ik er met die poten 's nachts flink van langs. Als ik in de moestuin ben, krijgen mijn kuiten het zwaar als ik terug naar boven loop, al hangend in mijn onderbenen -wat hebben die het hier zwaar!- laat hij weten dat 'ik nog niet ben uitgespeeld'. Soms is hij meer dan lief, maar dat is zo zelden dat we er erg van genieten als hij zo is.

Van 5 naar 2 katten. Ik weet nu al dat ik de verleiding van nieuw poezengebroed niet kan weerstaan, de lente komt eraan. Ik kijk -een beetje stiekem- op de borden in supermarkten of er al nestjes zijn met eigenaren die ze liever niet afmaken of naar het asiel brengen om ze af te laten maken. Nog geen foto's met jonge poesjes die me naar mijn mobiel doen grijpen om toch een frans nummer te bellen. 'Even wachten.........'