Misschien moet ik het maar 'winter-moeheid' noemen, dat ik weinig te schrijven heb en alleen kan vervallen in het schrijven van wat feitjes al of niet opgeleukt met wat bloemrijke beeldspraak. Nu gebeuren er wel 'dingen', leuk, interessant, nieuw of anders. Maar de diepere beleving is wat geluwd door het binnen zitten en bij gebrek aan fototoestel.
Ja, mensen, Tien is de winter beu. Ik heb warmte nodig die recht uit de hemel komt en licht, licht, licht! Mijn energie begint gewoon op te raken, ik slaap ook lang; 9 uur als ik de kans krijg van lief. De lijst met werk, doe-dingen, is errug lang en ik weet van gekkigheid niet meer waar ik beginnen moet. Ik heb dus ook geen tijd gehad om rustig te gaan zitten schrijven. Nu dan; een Keek op de Week.
* We hebben nu twee berichtjes over Aai haar wel en wee ontvangen. Ze heeft het er erg goed. Ze wordt met veel liefde omringt en beschermd. Tegen de sneeuw en de kou, terwijl ze iets van Maine Coon heeft met sneeuwschoenpoten en een dubbele lange vacht. Ze zijn gek op haar en wij zijn erg dankbaar. We missen de drie katten die we kwijt zijn. Geen uitgezonderd. Maar geen kattenpis, geen poep, vlokken vacht, kots, bloed en pus meer. We hebben gewoon twee katten in plaats van een kattenbende.
* De ergste kou was afgelopen week wel verdwenen, de stekker van het ontdooisnoer op het stuk waterleiding buiten uit het contact getrokken en met 0 graden zonder jas naar buiten om eens te inventariseren waar we moeten beginnen als we de lente ruiken. De zon warmde het terras op tot 16 graden en de heldere nachten deed het nog maar licht vriezen. Overdag de luiken weer open liet me inzien wat een bende het huis eigenlijk wel niet was. Dus daar heb ik dan toch mijn tijd wel aan besteed, dit tot ongenoegen van Marc, want die is verwoed een helling aan het dunnen om daar acacia's te zaaien van de lente. Die groeien lekker snel en het is goed hout om te stoken. (Afgezien de zurige stank die er vanaf komt in de schouw, maar de kachel ermee vullen is fantastisch.) Wat hij daar weg zaagt zijn kleine levende stammetjes hazelaar die nog een jaar moeten drogen, niet de rest van dat mooie droge hout op die steile rothelling met zijn glijdende puinstenen.
* Vorige week zondag kwam genezer André zomaar even aan toen Marc net onder de wol was voor een middagdutje. André bewoont het laatste huisje van het gehucht naast het kasteeldorpje, in dit gehuchtje wonen 3 mensen, en de zo aparte man zocht een rustige middag op voor een wandeling met border collie Elfie. Elfie bewaakt de baas zo goed, dat Castel er verschrikkelijk van langs krijgt. Maar zodra we gedrieën binnen aan de Pastis zitten hoor je de twee viervoeters niet. André is een vreemde vogel, keek goed rond in de donkere kleine woonkeuken en genoot van het gebrek aan moderniteiten en andere drastische veranderingen. Het kantoorhoekje was gelukkig aan zijn ogen onttrokken, anders ziet hij 4 beeldschermen staan met grafische programma's open terwijl hij alleen een trekker van binnen als mooi grafisch werk zal zien naast de kippen in een kuiltje met zand. We vroegen vorig jaar februari of André eens naar de bron wilde komen kijken omdat deze zo weinig water gaf. Tijdens een droge periode.... Maar de dooi is alles behalve droog en die is nog maar net een beetje op gang. Hij bewondert de authentieke renovatie's van daken en onze manier van stoken. De eindeloze rijen haardhout zijn hem een juweel. (Zijn haardhout ligt in blokken van allen exact! dezelfde lengte op zelfde soort rijen, alleen lijkt André ze af te meten met een theodoliet terwijl wij betwijfelen of hij ooit wel van het apparaat gehoord heeft. Op grootte sorteert hij ze ook en als hij 25 kub hout per stookseizoen nodig heeft, dan zou deze 66 jarige man tot zijn dood niet meer hoeven zagen en men zegt dat deze man al onsterfelijk is. Kun je nagaan, dat imponeert en niet alleen ons.)
* Door naar het volgende wat niet opzienbarend is, maar het vermelden waard;
Het centrum bleek weer open toen ik woensdag even de website bezocht. Na 3 maanden kan ik dus weer zwemmen, aqua-gymen, sauna'tje pakken, bubbelen, stomen, yoga-en en zo niet meer. Vrijdag kies ik uit als eerste keer 'centrum Bien Etre' en neem alles mee dat ik nodig denk te hebben. Ik word door alle dames geknuffeld terwijl ze me bij naam noemen en de getoonde interesse over mijn afgelopen maanden is oprecht. Ik ben de helft van het frans dat ik er leerde vorig jaar gewoon weer helemaal kwijt, wat me ergert en doet inzien dat ik dit sociale netwerk harder nodig heb dan facebook en virtuele werelden. -In de laatste verdienen we ons geld.- Aqua-gym lijkt me een suffe toestand in het 1 meter 30 diepe bad in amoebe-vorm, maar ach, laat ik eens meedoen voor de gezelligheid. De 'juf' is de dochter van de burgemeester en die trekt me over de streep. Aqua-gymen deed ik in Nederland om te revalideren van een knie-operatie. Dat was ook een tuttenclub, duurde een vol uur, maar wel in een volwassen zwembad met een diepte van 2 meter 40.
Dus niks 'over de bodem rondrennen' of 'op de plaats joggen'. Nee, gewoon een vol uur op harde muziek de zweep erover.
Ik bedankt Anais dus vriendelijk voor de felgekleurde ronde frieten die ik onder iedere arm moet duwen om zo de voetjes van de vloer te houden voor de aangegeven oefeningen. Die gekke slurven zorgen ervoor dat je hoofd boven water blijft als je lichaam met andere dingen bezig moet zijn. Zo maak ik 30 minuten aqua-gym tot een zware fysieke inspanning die me verkwikt. De 10 minuten sauna daarna..... Na -21..... Ach ach, wat heb ik het toch koud gehad. (Neemt niet weg dat mensen wennen aan kou, een andere graadmeter ontwikkelen als het niet anders is dan 14 in de woonkeuken tijdens de eerste bak koffie 's ochtends. En bijna met weemoed denk ik terug aan de tijd voor de mijne, toen was dat nog heel gewoon. De 20 graden in huis van tegenwoordig iets onzinnigs, verspilling, te warm, veel te warm.)
Na die heel softe sauna -nee, ik ben het ècht niet meer gewend- ben ik zo ontzettend door en door heet, dat de koude douche een verademing is en ik tijdens sofrologie het dekentje dat ik altijd meeneem af sta aan een luchtig gekleede meid die voor het eerst meedoet aan deze bijzondere manier om innerlijk wat meer in balans te komen. Daniël moet ontzettend breed glimlachen als hij l'étrangère weer ziet en ik krijg een dikke knuffel. De zaal is donker met op het grote terras dat tegen de helling aan ligt, ligt nog een laag sneeuw. De stilte, Daniël zijn stem en de vertrouwde geur van de zaal doen me bijna inslapen. Gelukkig een korte sessie om nog in daglicht naar huis te rijden en een vage zonsondergang mag zien. Ook al lang geleden.
Door het snel wennende gemis van dit sociale netwerk heb ik me niet beseft dat ik dit echt nodig heb. Drie Maanden is dat niet aanwezig, tijdens donkere koude dagen waarin er zo ontzettend weinig werk is, dat mensen nog letterlijk interen en velen blijven gewoon binnen.
Sinds de twee weken in Nederland blijf ik inzichten krijgen. Over afgelopen drie jaren, over waar we vandaan komen en waar we nu staan met oog op iets later. Over ons, als M&M eenheid, over mezelf en ook in relatie tot de ander, ieder afzonderlijk. Alsof ik steviger sta en eerlijker. Het blijft moeilijker, steeds eerlijker naar mezelf toe worden, mijn waarheid laat ik toe. Tussen de bedrijven door dus zwaar denkwerk, misschien gewoon wintermoe?
* Afgelopen maand kreeg ik van twee mensen een haan aangeboden. De ene was op leeftijd, maar moederziel alleen. Ruim 3 uur rijden. De andere haan een kleine 2 uur, misschien een half jaar oud, keuze uit diverse kleuren en ze heten allemaal Emiel. Maar de kou had even voorrang, dus wachtten we dat eerst even af voor we ons zouden dwingen tot een dag weg terwijl het huis met het uur verder afkoelt.
T, eigenaar van camping La Diege (----> website) die zijn 6 Emiels binnenkort in de pan gaat doen, had een afspraak hier in de buurt en wilde Emiel wel komen brengen.
Dolgelukkig met een nieuwe haan die eens niet doorgefokt is, dood van zijn stok af zal vallen binnen 8 weken, geen kruisbeksnavel heeft of de hand die hem voedt aanvalt. Hond Morris vindt ons terrein wel een interessante scharrelplek. Terwijl Castel hoopt de 12 jarige Morris over te halen tot een speelpartij, gaat de doos met Emiel even het hok in en duiken wij naar binnen voor koffie en thee. "Oh, het is hier echt behaaglijk hoor!" roept T. Kijk! Dat zijn dan mensen die hetzelfde 'gewend' zijn en thuis ook een tijd zonder water hebben gezeten door een paar weken familie bezoeken in Nederland. Voor het donker moeten ze naar huis, zij hebben wèl vossen en de buizerd een weids landschap om een scharrelkipje als diner op te pikken.
Ik pak Emiel rustig uit de doos, Emiel vind het best. De haan glanst prachtig en al tokkend laat hij zich naast de kipjes op stok zetten. Deur dicht en tot morgen Emiel!
Vandaag kijken we regelmatig even naar buiten of we Emiel nog zien. Twee keer jaag ik hem rustig en voetje voor voetje de moestuin uit via zijn al ingesleten route. Maar eind van de middag hebben we een probleem. Slaapdronken is Emiel achter de kipjes aan naar buiten gelopen. Hij is waarschijnlijk vanaf het luikplankje zo op de muur gesprongen om een graantje mee te pikken en nu, na een dag vol nieuwe ontdekkingen, het bespringen van beide kippen en het hen aanzetten tot het maken van een nestje -ja, tis een vlotte en zeer goed opgevoed- , weet Emiel echt niet meer hoe hij nou dat hok in moet.
M&M lopen in de schemering met bamboestokken van 5 meter, vesten en toktokgeroep het hele terrein af om Emiel maar in de buurt van de schuur te krijgen. Geen succes, Emiel gaat op de loop, dan eens het bospad af, daarna op, om via een moestuinrondje de terrassen af te zakken richting rivier. Precies daar waar we niet kunnen komen -onder woest braamgewas, achter meters hoge stapels hout, in takkenbergen, enz- rust Emiel uit van die malle mensen die denken hem wel te kunnen sturen. Na een vol uur, rennen, tokken en klokken, uitglijden in de modder, vesten tevergeefs net naast Emiel werpen en andere holpartijen en halsbrekende toeren geven we het op. Emiel slaapt ergens hoog op de helling, voorbij het bospad, onzichtbaar en muisstil.....
Of we dus morgen nog een Emiel hebben???? Ik weet het niet. Marters in alle maten, een vos die een maaltijd ruikt, Emiel is dom en slim tegelijk. Die zal vast wel geroken hebben dat dit vrouwtje hem met een bijl de kop afhakt, maar om dan een blinde vlek te hebben voor rovend wild?
* Eigenlijk moet ik me even de blubber werken op internet. Onze website M&M Creations moet verder gebouwd worden, wat ik 4 maanden geleden liet liggen, want het is me echt acabadabra, ook al probeerde ik het echt! Dus Marc doet een poging wat hem een punthoofd bezorgd, want websites beheren is geen sinecure, ook niet voor mijn pc-technische echtgenoot. De website heeft een weblog, voor nieuws en nieuwe producten. Een blog bijhouden ligt me beter, maar ook daar heb ik de klad in laten komen en zodoende moet ik er 37 nieuwe releases opzetten met specificatie's, locatie-links en een foto van het product. In Secondlife doe ik enkel nog wat customer service, maar de emails van trouwe klanten die gezien hebben dat onze spullen geheeld worden op de marktplaats van deze virtuele wereld, doen ons de stressdas om. Nu kunnen we via de DMCA (dit is DMCA) een 'takedown notice' sturen naar het bedrijf dat het platform Secondlife verschaft, een mail met daarin een officiele handgeschreven verklaring als PDF-bestand met de bewijzen (links naar de artikelen die geheeld worden). Als deze in behandeling genomen wordt, duurt het een aantal dagen voor het online winkeltje van de dief leeggehaald is. Maar dit moet voor ieder gestolen product dat aangeboden wordt apart gebeuren, we hebben zo'n 10.000 producten en de willekeur van de dieven is groot. Een spanjaard met heeel erg veel accounts -residenten in Secondlife- zet doodleuk een nieuw winkeltje op onder een andere naam zodra Secondlife het 'ge-DMCA-de' winkeltje leeggehaald heeft. Dat doet deze slimmerik vlak voor het weekend, wetende dat het bedrijf achter deze virtuele wereld niet werkt in de weekenden. Dus heb ik uiteindelijk na veel vloeken en zuchten van Lief en klanten die links door blijven sturen iedere donderdag en vrijdag, de DMCA-administratie ter hand genomen. Productie-kantoorwerk, hoe geestdodend iets kan zijn terwijl het alleen maar gaat om het beschermen van ons intellectueel eigendom en inkomen voor een hypotheek.........in Nederland. Bah! Als het om geld gaat, moeten blijkbaar zelfs elementaire basisbehoeften terzijde geschoven worden.
Ik vermaak me wel prima in SpotOn3D, zo'n ander grid. Dat is klein, als familie, er is contact en ik kan deze wereld nog ouderwets verwennen met basisproducten. Veel contact met mensen van over de hele wereld en het is een hele uitdaging om cultuurverschillen goed te overbruggen. Een Creator-Cafe zet ik op met twee britten, een heel positieve benadering van virtueel creëren om een platform te helpen bouwen dat commerciële, kunst en non-profit doelen nastreeft naast de amusementswaarden, een verbinding legt om op een groenere, snellere (toch jammer) en veel efficiëntere manier te communiceren, te ontwikkelen en expansie te zoeken wereldwijd.
* Naast deze administratieve rompslomp komt er weer eens een brief van de gevreesde, gehaate en onbereikbare RSI. De verplichte verzekeringsmaatschappij voor ondernemers. Géén onderneming of baas in Frankrijk als jonge immigrant, géén verzekering. Door een leerzame misser in ons eerste jaar hier, waren wij niet verzekerd. Na veel strijdjes met Lief hierover, die niets met dat overheidssysteem te maken wil hebben, ben ik toch begonnen als auto-entrepreneuse en heb na 11 maanden dan toch een verzekering met mijn partner mee verzekerd. Nu heb ik netjes over ieder kwartaal afgelopen jaar belasting over ons inkomen betaald. Toch zijn er twee betalingen zoek in hun systeem. Telefonisch zijn ze slechter bereikbaar dan welk ander bedrijf dan ook Ze maakten ook twee keer onze uittreksels uit het geboorteregister zoek en twee maal de bijgevoegde copiën van onze paspoorten. Mijn opwinding kon niet groter dat ze nu dus twee betalingen kwijt zijn. Of ik die bedragen inclusief verhoging (boete) dus binnen 8 dagen wil regelen om daarna de tijd te krijgen te bewijzen dat ik dit betaald heb. De toon van de brief is vriendelijk, van 7 februari,
En dan denken nog veel mensen dat je 'lekker in Frankrijk woont'. Ja sorry, de groeten, zo werkt het niet.
* De topper die een hefdak op onze Blauwe maakte en hem verder ook modificeerde en extra's leverde bezocht ik afgelopen januari. Paul is ook de bikkel die ons 'ff aandeed' op de motor en buiten wilde slapen, ook al was het november. De Rode was zijn oude auto en als 4x4-expeditie-specialist, was hij ook niet te beroerd om de Rode Landrover Defender 110 Pick-up met canvas huif om te bouwen en er een alubak op te maken met afsluitbare klep als mijn werkauto. Op de rode staat zijn bedrijfslogo en ook op de Blauwe zitten subtiele stickertjes. Paul vroeg me om eens op zijn visitekaartje te gaan zwoegen in Photoshop. Het voelt als opdracht, mijn eerste, en we nemen het dan ook bedrijfsmatig gezien serieus. Het kost Paul en mij veel meer tijd als dat we samen dachten. Hij Pietje Precies, ik heel klantgericht, de man ook een beetje kennende na al die jaren.***
Tijdens dit relaas is het voor Marc bedtijd. Ik stop dan even en ga met hem bij het schouwvuur, wat vaak een gloeiende berg is geworden rond die tijd, nog een mandarijntje eten om het laatste te zeggen tegen elkaar, voor deze dag. Met een leeg hoofd het bed in, boek lezen (Ik ben vorig jaar begonnen in de heelal sage 'Duin' van Frank Herbert en heb Marc overtuigd dat het zeer de moeite waard is zich toch door de hele serie heen te lezen. Zware maar meesterlijke kost in 6 delen. Ik houd niet van het science fiction genre, maar deze schrijver is voor mij een held. Over mijn helden en dat van andere wordt zeker een keer gelogd.)
We hebben het nog even over Emiel, die nu ergens moederziel alleen in een voor hem vreemde lage struik of gewoon op de grond de nacht moet zien te overbruggen. HIER?! Ik bedenk me dat ik laarzen aantrek, een koplampje opdoe en de maglight meeneem om Emiel om 11 uur te gaan zoeken. Marc spreekt hetzelfde uit. Dus gaat hij naar bed en ik trek m'n laarzen aan en stap een tintelende vrieswereld in met een heel erg indrukwekkende sterrenhemel omdat deze erg helder is zodat de sterren extra de nadruk lijken te krijgen. Het is doodstil, ik hoor alleen mijn eigen gezwoeg en wat steengruis rollen, omdat de bosmuisjes toch even van me schrikken. Emiel zit gelukkig tegen een rotswand aangeplakt op een heel klein bijna recht stukje aan het bospad zelf. Maar de steile wand naar Emiel is begroeid met bramen. Ik moet dus dat eindje terug naar huis om een zandladdertje te halen. Wat ik op mijn akkertje ook ga doen. Terug op zijn zeer tijdelijke verblijfplaats, zet ik het laddertje tegen de rotswand, duw wat bramen weg en klim de 1.60meter ladder tot de één na bovenste sport om twee handen uit te strekken. Rechts land eerder op de rug van Emiel, maar gladde aal met veren is me te snel af met zijn suffe kop. Kakelend stort ie naar beneden, half fladdert het bospad op. Ik die ladder weer af met 6 staartveren in mijn hand. Ach ja, een haan vangen 's avonds laat, het valt niet mee. Emiel vliegt tegen het schapengaas aan en rent opgewonden heen en weer, klaarwakker.
Ik jaag hem over het hekwerk ons terrein op, tussen ravijn en het voorradenkot, zo'n 175 meter. Ik hou het voor gezien en ga lachend Marc verslag doen.
De waarheid heeft veel vijanden, de Leugen veel vrienden.
Een uitspraak die gedaan wordt in de film 'X', die mij bijbleef doordat ik die dag ervoor 'The Living Matrix' keek. Dit vind ik nou Verplichte Kost voor de spiritueel bewuste mens. website 'thelivingmatrixmovie.com'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten