gemis

Vroeg op pad, met Aai in het reismandje. We brengen eerst de Rode naar de garage, dus moet poes even in het mandje blijven waarvan het deurtje tralies bevat waarvan er twee stuk zijn. Ik heb het destijds gemaakt door er een stevig lint doorheen te vlechten. Maar Aai is een zwaargewicht en sterk door de gevechten met de twee achtergebleven katers. Dus Marc moet de mand met het deurtje tegen de leuning van de passagiersstoel zetten en de mand fixeren met de veiligheidsriem.
Ze schreeuwt de hele Blauwe bij elkaar....  Bij de garage spring ik gauw in de Blauwe nadat ik de sleutels aan Jean Yves heb gegeven. Hij weet waarvoor de Rode is gebracht, dus wij kunnen snel op pad. Zodra ik de mand op schoot neem en hem zodoende een slag moet draaien wurmt haar brede kop zich al met grote ogen door de rieten tralies heen. Dan poes maar op schoot proberen te houden ruim anderhalf uur.
Marc voelt achter het tussenschot en trekt de handdoek, volledig grijs met de haren en geur van Aai, uit het mandje. Al rijdend legt hij het op mijn schoot terwijl ik Aai optil. Zodra poes een schoot voelt, vlijt ze zich zo behaaglijk mogelijk neer, strekt super relaxed een poot uit en legt haar kop op mijn arm. Zo vergaat de rit, al die 90 minuten, Aai kijkt nog wel even uit het raam en de voorruit, maar verder zal het haar weinig interesseren. Ik aai Aai en ze vindt het allemaal prima.
Ik mis mijn camera, heel erg. Het nog besneeuwde landschap, heuvelachtig met gemengde bossen, de ochtendzon die nog wat gefilterd wordt door een sluier van mist, de stuifsneeuw in onwerkelijke hoopjes gewaaid, de karakteristieke huizen met besneeuwde daken, toefjes bevroren sneeuw op ieder schuin en horizontaal oppervlak, de piekjes van prei en de toppen van spruitplanten die verraden waar de moestuinen liggen, de koeien verzamelen zich rond de huiven met hooi en de stier eenzaam in een wit weitje staat wat te dromen. De schitteringen van de zon op ijspegels waar we voorzichtig aan voorbij gaan in de warme auto, lieve poes op schoot, we dromen, kijken en zeggen weer niets.
Zoveel mooie plaatjes, beelden, ik kan ze onmogelijk allemaal opslaan in mijn hoofd, alleen koesteren dat wat me bijblijft. Ik mis mijn camera, een fototoestel, iets om die schitterende beelden vast te leggen. Normaal als het gesneeuwd heeft blijven we thuis, want de wegen zijn te gevaarlijk. Nu was het een top moment geweest, maar met poes in de auto, nu zo relaxt, en geen camera maakt me onthand.
Owwww wat mis ik een camera.... Is onderweg, natuurlijk, dus even wachten... Maar juist nu is dat moeilijk.
Aangekomen bij Jean Yves en Janine, die zich zullen gaan ontfermen over Aai wacht ons, maar vooral Aai een warm welkom. Ervaren kattenliefhebbers, nu zonder poes, die soms op een klein hondje passen. Zij is vaak alleen thuis, hij zal volgend jaar met pensioen gaan. Het huis is enorm, de plafonds hoog, de vloer deels plavuizen en deels hout, een gehucht met 5 inwoners en hun huis staat aan een dood lopend straatje waar nog geen tractor voorbij komt alleen de auto van A&S, nederlandse vrienden van ons die hebben gelobbiet  voor Aai een paar maanden geleden.
Na het zien van alle foto's en filmpjes die ik ooit van Aai maakte, was ze verlieft op poes Aai, maar wij hoopten op weergekeerde rust na het overlijden van Shadow. Toen na het heengaan van Pipo. Maar helaas en dus gelukkig voor Janine. Ze zijn gelijk verzot op haar voorkomen, ik geef ze geen ongelijk, want ze is prachtig om te zien met haar vleugje Maine Coon en perzische vacht. Aai verkend even snel de woonkeuken, loopt met zwiepende staart naar de bijkeuken waar ze een brokje ruikt en de kattenbak bespeurd om vervolgens langs mijn kuiten door te kuieren naar de hal waar ze de trap op struint. Zodra ze mauwt beantwoorden we met z'n vieren haar roep en ze komt gelijk, wat Jean Yves geweldig vindt. "Ze gehoorzaamt nog ook!" roept hij uit. Jaja, Aai zal alle aandacht in welke vorm dan ook altijd beantwoorden met een tegenreactie. Ze laat zich gelijk borstelen, aaien en oppakken om daarna één van de 8 rieten stoelen uit te zoeken om op te gaan zitten en aan de tafelrand te ruiken. Geregeld, ze mag daar alles, overal op en waarschijnlijk in, muizen te over en de vogelvoederplaats in de boomgaard is een verrassing voor later.
Aai is geweldig terecht gekomen, wij zijn eigenlijk overgelukkig en weten niet zo goed hoe we hen dat duidelijk moeten maken. Twee redenen om het kleine gehuchtje af en toe aan te doen!
Enigszins met moeite verlaten we hun huis en het stille witte dorpje, bijna net zo geisoleerd als dat wij wonen.

Dan maandboodschappen, noodgedwongen samen, maar we zijn zo de super weer uit, want tijdens lunchtijd is het er heel rustig. Naar huis dringt weer het gemis van die camera aan me op. Ik houd mezelf zoet met "er komen nog meer winters", maar het gevoel dat ik 'iets laat liggen' raak ik niet kwijt.
Thuis is het uitladen en de kachel & schouw aansteken de eerste prioriteit. Joppie zit als 'oudste' op de trap te koekeloeren, Cros horen we beneden in het halletje onderaan de wenteltrap brommen. Dus die heeft een prooi tussen de tanden. "Cros heeft weer een muis" Maar Cros heeft geen muis, zijn eerste vogeltje komt hij trots uit elkaar plukken in de woonkamer. Pas als het niet meer beweegt geeft Cros op, ik bonjour het dode vogeltje naar buiten waar Joppie achteraan rent en het deels op eet om de andere helft via het kattenluik weer mee naar binnen te nemen om de rest op de mat te nuttigen.
Nog geen 10 minuten later als Marc aan de telefoon zit, komt Cros met roodborst nummer 2 naar binnen.....
Ik denk dat de twee katers haarfijn door hebben dat Aai niet meer terug komt. Bij gebrek aan een slachtoffer moeten de vogels er maar aan geloven..... Net nu ik de vuilniszakken en extra handdoeken van de bank heb geplukt, kan ik gaan stofzuigen en de restjes bloed en ingewanden van de vloer dweilen.
Ik ben dan wel een kattenliefhebber, maar ons stelletje .... Beesten... Ach ja, ze houden mijn schoot warm en 's nachts mijn voeten.