brood, wijn en spelen

Bijna middernacht. Ik stuiter nog even na. 

De vriezer ook, die heeft drie standen; normaal (groen lampje), extra (oranje voor meer vrieskracht) en rood (alarm). Voor het eerst ging het rood branden, want tot de deksel vol met deels nog warme broden en cakes was teveel van het goede voor de 360 liter. Een topdag met hulp, 6 man voor de pizza tussen de middag, 77 broden die een knapperige korst hebben. Net als de 32 cakes trouwens. De pizza's meten na de lunch weer die vierkante meter, de 4x afwassen achter de rug, vloer gedweild, Simon weer onthaalt voor een vergeten sok en telefoon na de douche van gisterenavond. Wat een hectiek zonder onvertogen woord. 

Nee, troost u. Niet 1 foto genomen, geen filmpje gemaakt, u weet het nu zo onderhand wel, van die broodbakdagen. Ze worden steeds beter en gedeeld maakt ze perfect, hoe vermoeiend ook.

Door een nummer op de radio komt het gesprek op pijl en boog. Die heb ik liggen. Ik schoot er ooit in de tuin in Nederland een merel mee dood, per ongeluk, beginners'geluk', arme merel!

Jack en ik delen een fascinatie voor wapens. De ex-marinier wil erg graag even schieten, maar ons jachtgeweer of de buks staan netjes ongeladen stof te vangen in een hoek. Dat mogen ze blijven doen. Maar die pijl en boog kan toch wel even afgestoft, nagekeken? Ik heb een piepschuim doel, dat we tegen een boom aanzetten. Een fikse acacia, die kan de missers opvangen. We schieten even, van dichtbij. Voor de lol tekent Jack er wat kinderdieren op. Ik kijk even aan of ze beide snappen dat we hier geen dode dieren willen zien, want dat gaat hen zeer doen, dat zweer ik!

Nog wat last van een elleboogblessure laat ik de kinderen los en ga verder met een afwas. Uiteraard missen er een paar en raakt 1 van mijn dure pijlen zoek. Potver! Ik begon gelijk spijt te krijgen van mijn doe-maar-speel-maar stemming en licht mokkend en erg moe ga ik om 18 uur het bos in, off-road met Sarko. Want al dat brandhout in het bos, kom op, dat is voor ons. De ezel zal het werk moeten gaan klaren, over een paar jaar. Boek en flesje drinken mee, wegwezen. Moeders kunnen onredelijk worden als ze moe zijn, bekend??

Even tussendoor; Het bovenhuis is aan beide zijden geflankeerd door secadou en schuur, de hellingen zijn stijl, de stal ligt schuin onder en 100 meter achter die secadou. Het hondenhuis met eronder het tuinhok staat verscholen onder die oude brede acacia waar dat schietdoel tegenaan staat. 

Waarom ik het even over de ligging van de stal heb? 

Lief gaat de varkens eten geven terwijl ik met Sarko aan de andere kant van het ravijn tegen een boomstronk wat zit te lezen. We geven ze nog altijd eten rond de stal, vaste tijd, vaste plek. Nu daar waar ze een vergeten pad mogen schoon vreten en wroeten. Ik chill, neem mij-tijd, hoe vluchtig of traag deze zich ook aandient. Bij terugkomst laat Marc me een pijl zien, trots op de nu lege schone tafel. Ook hij liep te mokken dat de pijl het bos in was geschoten, hij kent het verhaal over de merel en is soms wat bevreesd voor het overmoedige stel met op die leeftijd zware rugzakken.

Tussen de onderdeur van de stal en de bovendeur, die van de hooizolder, is een verhoging, uiteraard een drystone wall in erbarmelijke staat. Daar ziet Marc de felle kleuren van de pijlveren! Daar lopen Lardon & Jambon, veel te klein om nu al te slachten. Er loopt, jawel, zwarte kip. Daar staat Sarko vaak en op de route van de pijl loopt er nog wel eens een moedige kater. 

U mag weten, Jack heeft heel erg veel geluk. Tijdens het bakken van de cakes, starten Jack en Alexandra een speurtocht net achter de acacia op de helling, in de manshoge bramenbossen, riep ik hem al toe, dat als er een dier geraakt is, dat per definitie zeer gaat doen. Ik krijg in de opmerking niet mijn zonovergoten lach geperst. 'Bij mezelf blijven' roept een stemmetje. En dat is goed geweest. Hij heeft de waarschuwing binnen.

En M&M kijken elkaar weer eens glimlachend en zoetsappig aan en zeggen "Zo lopen de dingen hier, vanzelf & goed."