donderdag 16 september 2010

De Bel


Toen ik mijn schat ontmoette, heb ik deze enorme Bel in de schuur gevonden. En op mijn aandringen eens opgehangen, handig voor als één van ons achterin de tuin bezig was. Als je er een goed rukje aangeeft maakt het ding een enorm kabaal. Dus heeft de bel nog wat jaren dienst gedaan. We hebben hem wel verhuisd en hij komt hier nog beter tot zijn recht als bel zijnde. Maar eerst een hek, en voor dat hek hebben we staanders nodig. Dat waren die telefoonpalen. En omdat de fransen hier toch niet allemaal zo romantisch, locaal en historisch zijn vol goed gemoed en aarde onder de nagels, voelden we al zo'n beetje dat dat hek toch eens gemaakt moest worden.
Het ontvreemde oude verroeste kapotte decoratieve ploegje dat naast het bankje langs 'la piste public' stond was voor ons hetzelfde als 'de kip'.

Die leg ik even uit, 'de kip'. 'De kip van Jos' moet ik dan eigenlijk zeggen.
Jos woonde één polder verder, voor ons de snelste route het dorp uit, ook wonende in het buitengebied. Het is een stugge wat kleine en ronde ruige vent die wel al 30 jaar zijn hand opstak en best eens verlegen zat om een klaagpraatje dat klonk alsof hij net even teveel pils op had, of sterker- en dan wat agressief boos kan zijn over deze rotwereld. Maar beste vent hoor met zijn boerderijtje aan het 60-per uur-weggetje.
Ter hoogte van de twee huizen daar rij ik altijd langzaam, ik heb het altijd afschuwelijk gevonden een beest dood te rijden, de schrik en alles, dus nee bedankt!
Maar toch overkwam het me met één van de beesten van Jos. Het was een werkzame boel op de boerderij, hij stond te vegen, een 'knaap' stond te scheppen, 2 man aan de andere kant van de weg, hond net op het wegdek, snuffelend, drentelend. Op het moment dat ik mijn hand opsteek om te groeten, besluit een kaalnekkige Barnevelder de oversteek maar eens te gaan wagen. Kip vergist zich voor de laatste keer in haar leven. Terwijl kippen van heel dichtbij verschrikkelijk goed kunnen zien.
Dus ik rem, rij achteruit om te vragen of hij ons overschot kippen misschien wil hebben. Begint die man me met de dood te bedreigen en erger. Scheldt Marc verrot, die was er niet eens bij! Jos stormt op me af, hij heeft nog zo'n 5 meter te gaan, maar ik ben ook niet gek, nu ik die man in de ogen zag... Brrrr wegwezen.
Dit is zo'n drama geworden door een actie van Jos een 5 minuutjes daarna, dat de politie na 3 maanden met het advies op de proppen te komen de weg maar een jaar of wat te mijden... Druppels hè.. Die kip was er één te veel.

Dus de druppel is de ploeg. Het bankje hebben we weer ver op eigen terrein gesjouwt, onzichtbaar weg en de palen staan in de grond. Het eerste deel gaat redelijk vlot. Nu de andere nog en we eten vroeg, gisteravond. We nemen alle spullen mee, rollen verlengsnoeren uit, pluggen dat in elkaar om electriciteit te hebben bij die palen die officieel niet op eigen terrein staan en gaan aan de slag. De staven waar dit hekdeel aan ophangt moeten opnieuw bevestigd worden en met staalboortje 10 gaat hij aan de slag. 'Klap' zegt het eerste boortje, stuk. Ook een 2e breekt af. De houtboor voor de enorme schroefdraad is te kort voor de palen en zo knutselen we door terwijl Castel een tak te pakken neemt. (Wat er steeds moordlustiger uit gaat zien)
Als Madame & Mesieur Bricolage zetten we een zwaar hek in elkaar en opeens is de schemering daar, na veel zuchten, tillen, handen branden aan niet goed gekoeld ijzer (na het vervormen en nog steeds bid Marc voor een aambeeldje. Dat schijnt hier zo zeldzaam te zijn. Nergens te vinden zo'n Enclume.) Hoe langer we stuntelen om het hek precies op de scharnieren te krijgen, met koplampjes op, scheldend, want dat hek is zwaar!, hoe moeilijker het lijkt te worden. Reeds in duisternis tilt hij nog één keer het hekdeel op en ik stuur beide scharnierpunten. Een laatste tik met een hamer en het hek zakt eindelijk op z'n steuntjes. Door de Feronnerie (Smidse) in elkaar gezet van iets ouds en iets nieuws. We zien het gelijk, de linkerkant, de Bel-kant hangt 5 centimeter hoger als rechts.... jammer!! Maar we hebben een hek en daar zijn we heel blij mee. Nog wat afwerking mettertijd zal het netter laten zijn, andere dingen eerst.
Na het boodschappen doen en m'n café noir kom ik thuis, het wordt nu echt koud en somber, regen komt weer langs druppelen. En jaaaaaaaa, Marc heeft de Bel opgehangen aan het hek. Dit is tof en dat maakt de dag wel zo'n beetje.

ps-je,
En ik ben toch benieuwd; zo'n bel zou er bij mij om vragen om aan te trekken, belletjetrek dus. Dat geweldige spel om de deurbel te luiden bij mensen en dan onzichtbaar weg te duiken. Ik heb me wat bescheurd om het effect als kind. Ik stikte altijd van de lach wat me wel eens een duur is komen te staan.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten