Donderdagbeleving XI

We zitten uit te buiken, JP met pijpje, Nadine en ik met een sigaret, alle drie een beker koffie na de garnalen, vis met rijst en fruit toe. Ze zien m'n wat radeloze stress. Ik mis mijn voeding naast de heerlijkheid van een koud nat bemodderd terrein in de stilte en de generositeit van de natuur met katten die te 'lijden' hebben van lente-perikelen en de vogels in de vroege ochtend. Door het gebrek aan internet en telefoon word ik geconfronteerd met het grote enige verschil tussen Lief en mij, daar waar de M&M in tekort schiet. Toch een misschien groot gat in onze essentie, eng en bedreigend om daarvan bewust te worden. Maar wel goed, meten is weten, het bewijs geleverd en toch gaan we door, gesteund en verrijkt door de wetenschap dat er nu eenmaal gemis is dat niet op een andere manier gecompenseerd kan worden. Het leven ontdaan van iedere invloed van buitenaf, terstond hebben we met elkaar van doen. We kunnen -weer- niet even meer vluchten in ons werk, ontspanning, de wereld. Het grootste nadeel van internet en sociale netwerken, virtuele werelden, briefwisselingen; ze maken ons afhankelijk van waardering van anderen, van buiten de M&M eenheid zoals wij die als uniek ervaren, eigen en van ons. Dan blijft de waardering voor elkaar over, die schijnt tekort te schieten, wat me enorm kan frustreren, een excuus voor mijn chagrijn.

Mijn slaapgebrek bewijst zich door het bijna overhoop rijden van een argeloze wandelaar in een hoofdstraat van de marktstad terwijl ik in z'n achteruit deze straat door moet om te kunnen keren. Er is geen parkeerplek meer over en moet zo zeulen met boodschappen en een tas 'laptop' van bijna of meer dan 6 kilo, het oude bakkie. Hier, tijdens die donderdagmiddag waar ik een 2,5 uur spendeer om mezelf te kunnen zijn als huisvriend van de doktersfamilie, kom ik tot mezelf. Een verslavend iets, dat internet, het is net of ik eindelijk mijn shotje dope krijg al halverwege de cold-turkey van afgelopen 3,5 dag. Ik kan hier m'n 'mauvais humeur' laten zien zoals ie is, maar moet wel gefrustreerd achter het toetsenbord kruipen en een aantal crashes slikken. Voor het eten zoek ik diagonaal en snel een ruime 300 mails uit, even niet te accuraat. (Als ik dus een berichtje van iemand 'kwijt' ben, hoort het bij het inzicht van het gebrek zelf. Voor mijn gevoel word ik wel steeds rijker naarmate ik meer verlies. <--- bij deze 'geclaimde one-liner ;-)

En ik krijg het hier voor elkaar om te schrijven, terwijl de TV aan staat, Nadine en haar zoon zitten te lezen en JP naar het nieuws en achtergronden kijkt op TV2. Nog nooit zoveel afleiding, maar toch ook comfort en realiteit, die andere realiteit daar 'boven'  bij Nadine en haar familie. Het is een ander thuis wat me in de schoot is geworpen, anders zou ik hier ook niet kunnen schrijven in plaats van thuis in de veiligheid die ergens een factor van schijn blijkt te hebben zodra mijn passie me ontnomen worden; schrijven en delen. Een dualiteit in een persoonlijke keuze van dat verrekte ego dat in me huizen kan.

We hebben nu drie keer gebeld met FT/Orange en wederom de toezegging dat er voor het weekend iets gedaan is. Veel werk door de sneeuw... Ok, ok, de leidingen zijn allemaal bovengronds in de rotsgrond met bos, daarboven, hier, ligt er wel wat, maar de wegen zijn al schoon en 4 dagen is te lang voor jullie prestigieuze beloften aan het volk voor glasfiber voor het hele land komende 10 jaar. Oh la la, La Douce! Wat kun je toch 'op je kop krijgen' als je de moedige stap waagt een rigoureuze zwieper aan je leven te geven. Oei, ik groei.

Zo meteen naar de super voor de zware spullen, tijdens midi is het weer zo goed als leeg op straat om mevrouw Ravelac losjes te groeten en met of zonder ijskonijn me te wijden aan het strijken van zakdoeken en broeken met sjieke vouw.

wordt vervolgd

(Geen strijk; stofzuigen en die wc...)