agenda

Einde zomer 2012 kocht ik een agenda. Zo'n heus boekje met iedere dag een eigen pagina, een week-overzicht en scheurhoekjes met dubbelop, een lintje. De eerste maanden staat er bijna op iedere pagina wel iets wat ik moet doen, wil gaan doen of te regelen heb. De maanden november tot en met nu waren leeg, ik vergat de hoekjes eraf te scheuren en het lint bleef steken op 3 november tussen lege pagina's. Alsof ik vakantie had en niets te doen al die maanden. Alsof het een leeg leventje betreft met niets anders aan het hoofd dan wat rommelen met hout, spelen met bamboe, knuffelen met katten en het wandelen met de hond.

Nu wil ik nog wel een idee fixe over het leven op het alles behalve platte land van Frankrijk om zeep helpen. Namelijk dat het leven niet altijd maar door gaat, 24/7. Dat je ook hier 4 seizoenen kunt tellen, zichtbaar door het vallend blad, de sneeuw en de regen, de lentebloemen en orchideeën en het oorverdovende getjilp van krekels.

Voor mensen kent deze regio maar 2 seizoenen, namelijk winter en zomer. Ze duren beide 6 maanden en de overgang vindt plaats 30 april en 31 oktober. Ook al schijnt de lentezon hier al goed, het blijft winter met 's nachts nog -10, de leidingen kunnen nog bevriezen, het bospad voelt nog geen wandelschoenen en vrolijke dagjesmensen, de markt wordt alleen nog maar gevormd door de doorgewinterde kooplui met vis, groenten, brood, warme paella en een mutsen, truien, jassen en vesten-kraam terwijl ik altijd een groot gedeelte van de locals mis op de markt, omdat ze thuis bij het schouwvuur zo weinig energie verbruiken om warm de lente te halen. Er zijn geen dorpsfeesten, geen brocanterieën, geen leuke extra markten met lokale producten, restaurants en hotels zijn dicht evenals de kleine spa. Het wintersportgebied is net even te ver weg als de wegen tenminste begaanbaar zijn. Dat waren ze afgelopen maanden wel, maar als het niet nodig is, ga je de weg niet op. Niet iedere bocht heeft hier nette vangrails en het is vroeg donker. De meeste mensen gaan met de kippen op stok, lijkt het, gezien de gesloten luiken, de geur en rook van houtkachels en de lege wegen.

Maar verhip, die dagen lengen al. Tijdens de kortste dagen eten we rond 7 uur 's avonds een boterham, die na ruim 3 maanden vriezer wel een beetje droog worden, maar hun smaak niet verliezen. 

Nu moet Marc me iedere middag rond 6 uur buiten zoeken en blijft hij er bij staan met een zeurende blik van 'kom nou'. Dan wil hij volgens het winterritme douchen, eten, aan de pc-slag. Ik niet. Liefst met geen stok. Het is zo lekker in de zon. Het is zo heerlijk troep te stoken, beetje te snoeien hier en daar, klimop en bramen weg te halen van de vele muurtjes om het huis en bijgebouwen. Het is zo heerlijk, buiten. En het binnenwerk? Ik vergeet het. Nee, duw het weg naar ergens in mijn achterhoofd, 'k heb er geen zin in. Ook niet in bloggen, of schrijven, of VW-werk. Zelfs 's ochtends wil ik niet meer rustig wakker worden.

Lentekriebels dus. Want ik maak dingen schoon die ik anders nooit schoon maak. Ik ruim rommel op die ik normaal rustig bijna een jaar laat liggen en ik scheur 4 maanden hoekjes uit dat donkere boekje, die schoolagenda voor meisjes gezien de hartjes en bakvissenreclames tussen de maanden in. Zelfs zie ik me genoodzaakt nieuwe afspraken erin te zetten, de datum dat de spa weer open gaat, een extra schoonmaakklusje voor Parijzenaars die hun huis komen luchten, twee verjaardagen die ik niet vergeten wil en speciale boodschappen. Drukdrukdruk, lijkt het. Maar ik weet wel beter. 'Drukdrukdruk' is het pas vanaf 1 mei! De agenda hier is 6 maanden op, 6 maanden af. Daar wen je aan, of niet, ik vind het ideaal. Mijn hele energiehuishouding is er op ingesteld.

Deze ochtend wilde ik alleen even bij Marc gaan kijken die met overbelaste polsen en knieën toch een eik klein wil krijgen. Hij velde hem, beetje per ongeluk, tijdens volle maan. Nooit meer doen, zo zegt de eik-in-stukken. Want het gevaarte laat zich niet kloven. Zelfs de kleine stukken en takken niet, ook niet met drie wigjes. Het is een veldslag op het bospad. Stamstukken van normaal een meter hoog zijn met moeite met de grote kettingzaag in 3-en gezaagt en nog onkloofbaar, wraak der natuur zullen we maar zeggen. De zon is ongenadig voor hoofdpijn gevoelige mensen. Of ik dus even een pet wil halen voor de reeds bezonnebrilde man die daar zichzelf af staat te beulen. We hebben nog geen paadje naar het huis gemaakt, nog geen snelle doorsteek door de bramenbende heen om even snel naar het huis te klauteren, dus loop ik om, gewoon via de oprit een 150 meter verderop.

Ook doe ik de rugtasjes van Castel vullen met camera, handschoenen en snoeischaar, naast de pet. Ik freubel nog een ijzerdraadje, een haakje dat in de verlengde takkenzaag past. Dit om de telefoonkabel op te hangen aan een vork in een eik, want de heren bospadonderhoud hebben een cruciale paal in de bocht van het ravijn scheef gedrukt. De kabel ligt bijna op de grond en om nu te wachten op de heren om die paal weer recht te trekken zonder dat de kabel breekt, dat zien we nu juist niet zitten gezien de lompigheid waarmee zulke gasten hun werk doen; met de ogen half gesloten mijmerend over de 'pot au feu' van vanavond. Terwijl Lief verder ploetert, rijd ik de Rode vlak langs het ravijn tot naast die enorme eik in het ravijn waarvan de top begint ter hoogte van het bospad en zaag het vorkje vrij staande op het dak, zodat ik die kabel erop kan hangen. Weer een zorg minder, want als ze dan komen maaien, met een maaibalk -dat is een bak met draaiende kettingen onder en achter een rode flap van zeildoek-, zie ik de bui al hangen dat die kabel aan flarden gaat net als het schapenhek dat te veel begroeid was door brem, braam en heide.

Zo zouden de Fransen dit probleem ook zelf oplossen, de boeren hier zijn net zo inventief als dat wij nog moeten worden. 4 Jaar geleden zou ik denken 'maar dat kan toch niet'. Nu; 'tuurlijk kan dat'. De coating van de kabel is sterker dan lentebast van een eik, die groeit wel met de kabel mee. Dus na het ophangen van de kabel aan een levende (zij)paal neem ik toch de snoeischaar ter hand om het schapenhek, waarvan we een meter of 300 hebben staan, vrij te knippen. Van braam natuurlijk. Energie en zin te over, kom handen te kort.

En omdat ik het niet laten kon, weer foto's van dat kattengebroed. De twee ukken dachten de ochtendzon binnen te mogen genieten. Na de korte sessie, want die beesten zitten nooit langer stil dan een halve seconde zolang de sluitertijd duurt, mochten moesten ze naar buiten.