Onze hond is een waakhond. Al doet ze zich voor als vriend van iedereen. Sommige mensen moet ze niet, vooral vreemde mannen. Dan blaft ze anders, zakt met het achterlijf in een gespannen verdedigingshouding en dat kleine gecoupeerde restje staart veegt de grond van de oprit niet aan. Maar een ieder ander kan rekenen op een uitgelaten blije hond, die haar staart er zowat af kwispelt en met die typische hondenogen zegt dat er natuurlijk gespeeld en gewandeld gaat worden. Vaak heeft ze pech, want de postbode moet werken, gasten met een hond hebben meer te doen met het in het oog houden van hun eigen viervoeter of moeten zorgen dat die van hun de boel niet over neemt hier, want Castel is aan alles en iedereen onderdanig. Soms op de kippen na, die pakt ze rustig in de bek om ze tot de orde te roepen. Wandelen doen we bijna dagelijks met haar, kilometers maken die zij vervijfvoudigd. 's Zomers gaat er altijd een tas mee. Voor iets om op te zitten en poedelvoeten mee af te drogen, of het zweet. Een fles water, fruit of voor kleding in te doen waar het na een 100 meter te warm voor is. Als we de helling op moeten om te werken, is ze altijd van de partij, ze wijst je de weg en komt steeds even kijken 'waar we nou blijven'. 'Loop nou eens door' hoor je haar denken. Maar dat gestuntel op hellingen met gereedschap valt niet mee.
Zondag hebben we gekeken of ze de wil heeft om mee te werken. Bomen de helling optrekken gaat met een 50 meter kabel en zware kettingen die de puinhelling op en af moeten. Marc op de piste, ik die puinhelling af met spullen. Toch maar die twee scheve eiken geveld die secuur moesten vallen om andere bomen-met-potentie te sparen. Dan weet Castel precies dat ze op het pad moet blijven, maar daarna volgt ze klauteraars op de voet. De kabel gaan halen is ook zo wat, dus bonden we die aan de halsband van Castel en moedigden haar aan de steile helling met scherpe stenen af te klauteren om me de kabel te bezorgen. Dat deed ze twee keer goed, maar met veel moeite, ze is de extra last nog niet gewend en vindt 'iets aan d'r lijf' maar niks. Toch zet ze door, al loopt ze stiekem weg als ze Marc de kabel de derde keer op ziet rapen van het bospad. Ze wil oh zo graag wat doen, maar is ontpoot, ze kan geen zaag of kloofbijl hanteren natuurlijk.
Daar vonden we twee weken terug een oplossing voor; een hondenrugzak. Waarom niet? Zij wil wel en ons lijkt het ideaal voor tijdens klussen in het bos of tijdens wandelingen. Het ding komt uit Amerika, in Frankrijk kosten ze het dubbele, zo gezegd zo besteld.
Tijdens de afwas in het aangebouwde keukentje aan de achterkant van het huis hoor ik Castel te keer gaan op de oprit. Ze is beter als een deurbel, daar schrik ik altijd zo van. Met de theedoek over de schouder schiet ik in mijn slippers en loop achter haar aan terwijl zij de oprit al een keer of drie op en neer heeft gerend, al blaffend. Een wit busje staat achter het hek geparkeerd, de wat vadsige losbol van een chauffeur durft wel net om het hek heen het terrein op te lopen en roept vragend mijn naam van een afstand. Castel kijkt even om naar mij hoe ik reageer. Een lach, dus kan ze verder kwispelen en stoppen met blaffen. Het is haar rugzakje, ik ben benieuwd.
Ze vind het uitermate vreemd, zo'n ding om haar lijf. De tassen zijn uit 1 stuk en zitten haaks om het klittenband van het harnas. Ik haal ze er maar even af zodat ze aan het harnas kan wennen. Een paar minuutjes maar, ze durft niet te lopen, voelt zich vast gebonden. Ach goshie. Hondenkoekjes doen wonderen, maar de tassen laat ik even binnen. Voor als ze net zo draaft en springt met harnas als zonder. Trainen en oefenen en de eerste lading is links en rechts een rol wc-papier. Maar we weten zeker als ze er eenmaal aan gewend is, dat het verantwoordelijkheidsgevoel ervan af straalt. Onze snelle sterke meid!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten