bezinning en rust

Vrijdag gingen we op visite. Bijpraten met een vriend, zijn nieuwe vriendin leren kennen. Kaasfondue, iets dat ik nog nooit op heb, leek me te zwaar. Door Asterix & Obelix ‘De Helvetiers’ moest ik aan stokslagen denken of eindigen in het meer met een steen aan de voeten, als je je stukje brood in de kaas laat vallen. De moddersporen van schoenen op de planken vloeren zijn nog voor het fonduen opgedroogd. Of ik ze even tussen de voegen wil vegen, dankzij een clubje Polen die veel te ruime spleten tussen de planken,  die met een berg truien en een zekere hoeveelheid bouwmachines ervan door zijn gegaan. Stigmatiserend? Nee, de waarheid, helaas. Met de eco-voegen de stille veranderlijke getuigen. Zo zit ik nog als laatste de restjes kaas uit de pan te vissen met het laatste brood terwijl we gezellig doorpimpelen, lachen en de tortelduifjes van de andere kant van de tafel zien. Het praten, muziek luisteren, eten, drinken en roken gaat tot 3 uur in de nacht door. Dan is het tijd om naar de logeerkamer te vertrekken, één van de gites met eigen ingang, dus buitenom. Een project van jaren en ondanks dat het geen plastische chirurg is met een aan de wijn verslaafde depressieve echtgenoot, moet ik toch in een flits ook terug denken aan De Verbouwing van Saskia Noort, zo’n verbouwing die te lang duurt en te veel te lijden heeft onder het dagelijks leven van liefde en zijn.  Hun modderzooi is al even erg als de onze, de slaapkamer net zo koud als thuis en ik heb een schapendeken nodig om het warm genoeg te hebben in slaap te vallen, ondanks het gepimpel. 

Zaterdagmiddag komen we thuis, licht katerig, beetje brak. We zijn eens uit onze strakke structuur gestapt, dat verfrist, ondanks het brakke. De kop vol met wat ik zag en voelde en we hebben zodoende weer wat om over te praten. Ik doe vier pogingen te schrijven over ons fijne uitje, hebben genoten en toch blijft er een brokje achter dat me zorgen baart. Ik krijg het niet ‘op papier’ en laat het los. Verder proberen we de hemel droog te krijgen, wat alleen vrijdag lukte, juist een dag dat we weg gaan. De sneeuw en de dooi, slushpuppy die het terrein nog meer verandert in een modderpoel. De 4x4’s moeten in z’n laag om van het terrein af te komen, was moet binnen aan de lijn –bukken!- en we schieten wortel op de bureaustoelen. Met frisse moed kijken we uit naar een gewone maandag, alles open en iedereen bereikbaar.

Dus niet; geen internet. De eerste dag gaat dat nog. Is het prettig om gedwongen te worden een dag de tijd te nemen de systemen schoon te maken, te defragmenteren, schijfcontroles uit te voeren, alle harde schijven te bekijken op eventueel vrije ruimte, maar weer eens opnieuw opstarten en een grootse back-up te plannen op de externe harde schijf, die natuurlijk ook vol staat met verouderde bestanden. Van bedrijven die al twee keer failliet zijn, of opgedoekt, of overgenomen.

Maar vanochtend nog voor ik mijn ogen open deed ging er iets gruwelijks mis in de bovenkamer van deze ras-optimist. Nu ben ik al niet zo sterk de eerste uren van de dag, maar al blij dat ik van mijn ochtendhumeur af ben dat vele van mijn dagen voor de helft aanvrat als een gezwel dat ’s ochtends doorettert om ’s middags na te gloeien. Ons keukentje is een aangebouwd pijpenlaatje, dat ‘koud’ dwars op de muur is geplaatst en een bijna open verbinding heeft met mijn slaapkamer. Mijn bed staat er boven c.q. naast. Ik hoor er alles, van gefluister tot een vallend deksel van de ketel waar we koffie- en theewater mee zetten.  Ook het legen van de spoelbak, of nog twee verdiepingen lager; een stortbak van een toilet dat stuk is en na het doortrekken door blijft lopen. Nu ligt dat natuurlijk aan mij dat ik van die goede oren heb. Ik hoor tenslotte ook gloeilampen branden, het uitzenden van de sonar van vleermuizen of het gezoem van de verwarmingspomp die in de schuur achter de ketel hangt. Vanochtend, ik schrijf dinsdag 12 februari, de dag dat mijn moeder 65 jaar geleden het levenslicht zag, vanochtend hoorde ik met gesloten ogen, Sooty op mijn voeteinde en nog lekker warm onder de wol in de frisse kamer, een hartgrondig ‘KUT’ in de keuken.  Daar gaan ras-optimists haren van overeind staan, al liggen ze plat tegen mijn oor gedrukt met aan de andere zijde een door de nacht verdicht kussen. Nee, niet goed, de dag zou wel eens onveranderlijk ‘kut’ kunnen worden, zoals die begon zo fijnzinnig aangekondigd door Lief. De reden van zijn onbehoorlijke uitroep op de vroege ochtend krijg ik niet losgepeuterd later aan de koffie.

Nog een dag zonder internet, de eens zo snelle vakkundige service is blijkbaar ook niet al te best wakker geworden, ik bel voor de tweede maal Orange, voorheen France-Telecom. (Ik kan de naamswijzigingen niet meer volgen.) En wederom luister ik geduldig naar de haast onverstaanbare vrouwenstem die de indruk moet wekken dat er een degelijk opgeleid persoon aan de lijn is in plaats van de pratende computer. Normaal hoor ik nog dat ik ‘etoile’ of ‘dieze’ in moet typen voor het vervolg menu of een heuse medewerker van vlees en bloed. Maar ik moet een woord intypen met 1 toets, of zoiets. De verbinding met ons prepaid mobieltje is net te zwak om het signaal goed te houden en er zit niets anders op na de eerste bak koffie me dik aan te kleden en met reeds half bevroren vingers buiten te gaan staan waar het geluid uit dat kleine telefoontje weer overstemd wordt door het gebulder van het stuwmeer. Ik probeer me nog staande te houden als optimist; lekker rustig zonder internet, ik heb oog en tijd voor andere ook belangrijke klussen, de systemen zijn schoon en gelukkig; we hebben tenminste elektriciteit. Zonder kunnen we de houtkachel niet stoken, hebben we geen warme douche en kan die prepaid telefoon ook niet opgeladen worden om enige storingsdienst te bellen. Maar geïrriteerd als ik al was, verergert zo’n computer zowat alles dat ik oppik. Terug naar bed is geen optie, dan hoor ik alsnog die pomp draaien en het gefoeter van Lief die denkt dat het aan hem ligt terwijl hij altijd al foeterend door het leven gaat, al staat dat meestal volledig los van mij.

Vanaf het moment dat mijn geslacht op ordinaire wijze als vloek wordt aangeroepen terwijl ik nog lig te slapen heeft tot gevolg dat ik uitermate chagrijnig ben en alles dat me irriteert op de grote ijsberg projecteer. Ik ben het lontje aan een bom, het ding zit me vandaag als gegoten, zo’n jack met zakken op de borst en op de rug gevuld met TNT en veel, heel erg veel gekleurde dropveters. Op afstand bedienbaar met een ontsteking die werkt op, hoe kan het ook anders; prikkels van buitenaf. Zonder het afleidend en mij wat sociaal houdend internet, zie ik alles dat in mijn directe omgeving niet door de mijn beugel kan past. Van die zaken waar ik met internet draaiend op de achtergrond mijn schouders over op kan halen en verder ga met mijn ding al is dat een kippenhok uitmesten of hout sjouwen en met mijn lekke kaplaarzen door de modder moet ploegen om halverwege in een drol van onze zo lieve en aanhankelijke viervoeter te trappen.  Ik doe een poging de kleinste kettingzaag op te knappen. Na een kettingbreuk vorige week, het erg in hebben deze te laten repareren en vast een nieuwe te kopen en eerst de halve schuur begane grond + werkbank schoon te maken.  Met liefde en gevoel zorg ik voor al het machine onderhoud, schoonmaken, ook van binnen, nakijken, invetten en zeker die kettingzagen zijn als gevaarlijke kindjes waar we afhankelijk van zijn. Als bekroning op het vieze werk in een ijskoude schuur met slecht licht mag ik die machines dan weer in elkaar zetten en draai ik een proefje op hout-in-de-buurt. Maar de gerepareerde ketting is verder verziekt dan gedacht en ik vermoed dat Lief voor de zoveelste keer de kettingbreuk uit het niets liet komen, verzwijgend dat hij geprobeerd heeft graniet, thyleen of prikkeldraadbomen te vellen. Ook het zaagblad lijkt deuken, bramen en een loszittend deel te hebben. Pissig, oh nee, nog chagrijniger maakt het me. Dan de nieuwe ketting er maar op, slim zeg, dat ik die gelijk kocht. Maar meneer van de RAGT, die altijd gaat blozen als ik daar spullen kom halen, heeft waarschijnlijk met hoogrode oren en een niet nader te noemen voorondergestelde opwinding die nieuwe ketting op maat gemaakt. Met het oude zojuist gerepareerde voorbeeld er naast. Ik mis een 4 cm aan de nieuwe ketting. Zaag dus onbruikbaar voor een dag of 9, want we gaan dus niet alleen voor een ketting naar ‘boven’, footprint, weet u nog? Ik ben een orde-dier, ik moet orde om me heen hebben, ik wil opgeruimde spullen kunnen pakken voor ze gevonden moeten worden. Lief is er geen ster in, die klust op een bovenkamer en haalt de inhoud van de schuur gewoon naar binnen en vraagt dan aan mij of ik sleuteltje nummer 10 weer eens gebruikt heb. Nu ga ik daar al een jaar of wat niet meer op in, maar vandaag moet ik mijn best doen om er geen slagveld van irritaties van te maken. Met bijeengeraapte zin ga ik koken en komt Lief bij me kijken wat ik aan het fabriceren ben. Meer om mij te peilen dan om het niveau kokend water in de pan met aardappels te controleren, want ik heb de hele ochtend nog geen woord gesproken. Ik trek de woorden uit mijn tenen om op timide en vriendelijke wijze te zeggen dat ik op z’n zachtst gezegd zeer chagrijnig ben en of met liefde en handschoentjes vertroeteld moet worden of dat het in het andere geval beter is een eindje uit mijn buurt te blijven. Juist door de duidelijke woorden die ik sprak hangend boven een pannetje geurende spinazie laat hij vandaag de suggestieve opmerkingen achterwege. Van die opmerkingen waarvan hij denkt altijd een flinke dauw tegengas te krijgen, waar ik normaliter intrap of hem gewoon gelijk geef om er het mijne van te blijven denken.

Prikkels van buitenaf zijn vandaag funest voor de huiselijke en wereldvrede. Intentie reist ver mag u weten. U mag van geluk spreken dat u verschoond blijft van enig schrijfsel op deze dag, het komt er allemaal pinniger uit als gewoonlijk en dit terwijl er niet één emotie aan ten grondslag ligt. Ik ben chagrijnig en heb er vele redenen voor, geef me de dag…

Door gebrek aan de wereld die via internet deze gesloten enclave binnen dringt, valt me alles op dat ik normaal altijd door de vingers zie. De vele kleine dingen waar alleen ik erg in schijn te hebben, maar me wel licht verweten wordt als ik het eens vergeet. De troep op de zijkamer dat een project lijkt te worden a la een grote oude boerderij verbouwen tot een wooneenheid en 10 gites. Ondanks de aanhoudende regen en sneeuw was de kracht van een 3D ontwerp in opdracht voor klinkende munt ergens eind dit jaar toch belangrijker als een degelijke logeer- annex werkkamer. Het gebrek aan machine-onderhoud terwijl Lief ze wel stiekem ‘sloopt’ en vervanging best veel geld kost, een volgende doorn in het internetloze oog.

En hoelang zou het eigenlijk duren voor er een vriend of ouder een sms-je stuurt met de vraag of we nog leven, bij uitblijven van ook maar een enkel signaal via het world wide web?  Om mezelf dan maar met poezelige liefde wat te verzachten op deze uitzonderlijke dag waarin ikzelf niets heel laat van mijn zo overvloedige hoeveelheid optimisme, pak ik kettingzaag maat M in de revisie. Op een inmiddels opgeruimde schoongemaakte werkbank en een brandende ketel die ik toch heb aangestoken, ondanks het gebrek aan hout als het niet vlot gaat lenteren.

Volgende irritatie; mijn echtgenoot zoeken. Als de hond thuis is en er één of meerdere kettingzagen ontbreken is hij zagen, uiteraard. Maar waar? Ik vind hem op de piste, vlakbij huis waar het wandelpad begint met het verse bordje ‘verboden voor gemotoriseerd verkeer’, de sporen van cross-motoren en quads nog vers in de natte rotsgrond. Niet beneden bij de rivier of verderop waar we nog meer eiken willen zagen. Hij heeft een eik ‘omgelegd’, zo miesmeulen we vaak samen en stellen ons voor dat die eik een stropdas droeg. Hij heeft de kloofbijl er vroeg bij neergelegd, zijn lijf is moe. Samen die stammen kloven en inladen lukt hem nog wel, dus met wederom frisse tegenzin steek ik de handen uit de mouwen terwijl katertje DQ denkt dat het leuk is om onder de al zwiepende kloofbijl door te rennen, maf beest. Die kat volgt je overal, al doe je de 10 kilometer en komen er wat vreemde auto’s langs met honden. Boeit hem niet en nieuwsgierig probeert hij in de auto van Roger te springen die met ons een praatje maakt terwijl ik de heren laat zien dat ik kan kloven.  Ik doe een moedige poging korte metten te maken met de chagrijn. Met de on-zin van deze dag. Die stammen motten klein, en de auto in. De grappende mannen mogen even door grappen, ik hak door, maar het haalt weinig uit.

Uiteraard hoort ‘je extra zorgen maken’, zuchten en steunen en een lichte motorische stoornis ook bij deze dag. Ik kan niet bij een meeting online zijn, ik mis mijn medebloggers, Elly, zuster Klivia, de zeer getalenteerde en wat maffe blogster op Kreta, en nog wat anderen, ze inspireren me. Ik mis mijn penvriend, die al een anderhalve week op zijn manier verstek laat gaan. Niks voor hem, maar waarschijnlijk wil hij me wat sparen voor extra input om mijn hersens over te breken. Ik ben nog net op tijd om hem te bedanken voor toegestuurd leesvoer in moerstaal, net voor ons uitje van vorige week, per email natuurlijk. Zijn geest is die nog van een jonge hond, maar dat lijf niet meer, ik maak me zorgen. Ook kan ik Esther, de hulp van wijlen Opa, geen bericht meer sturen om haar sterkte te wensen tijdens de begrafenis van morgen. En zo zijn er meer kleine dingetjes die ik los moet laten op internetloze dagen, haast stukjes van mezelf.

Boven de muziek uit schreeuwend; Sorry meneer, bennuw bestelling vergetuh, was ut Kip 9 of kip 7? Kip 7 muts, hoelang bestel ik nou al bij je? Ok, al een jaar of 4. Dit terwijl ik friet&film voor sta te bereiden met een glas wijn op aanraden van mijn moeder, de jarige Jet. Ze belde me eind van de middag, stond nog te rommelen en te foeteren in de schuur op alles dat er opeens scheef uitziet , alleen vandaag. Ik had haar deze ochtend op 3 verschillende mobiele nummers, opgediept in het overvolle adresboek, een felicitatie-sms gestuurd met de mededeling dat we geen verbinding hebben om haar even te bellen. Mijn broer laat het al jaren afweten op zulke dagen, attent zal niemand hem noemen. Maar dat ik niks van me laat horen kan natuurlijk niet. Misschien is het de leeftijd, maar die minstens twee mobiele telefoons die ze hebben, staan gewoon uit heel de dag. Jammer voor haar, maar haar 65 jaren maken mijn dag niet goed. Het wijntje extra om haar verjaardag te vieren doen het weer wel goed. De film&friet fungeren als een irish coffee laat op de avond en ik besluit de dag met het feit dat er een lach over mijn van chagrijn vertrokken lippen is verschenen en verder eigenlijk geen fluit gedaan heb. Rust.