de Waarheid

Een aparte log weer. Een moeilijke ook. Over de waarheid. Wiens waarheid? De uwe of de mijne? Of die van ons allemaal? Wat is waarheid? Ik bestelde er ergens vorig jaar een boekje over en liet het bij mijn penvriend bezorgen. Voor als hij de tijd zou hebben het eens door te kijken. Jan Bor schreef het, naar aanleiding van zijn studie filosofie. Jan kwam er namelijk achter, zijn waarheid, dat als je de waarheid gaat zoeken, gaat leren over wat nou waar is, of juist niet, dat je er niet achter komt. Misschien je eigen waarheid vindt, maar is dat dan waar? En ook na die studie filosofie bleef hij met dezelfde vraag zitten; Wat is waarheid? En dat vraagteken erachter is net zo waar als de vraag zelf, tevens onbeantwoord.

Ook ik zoek me suf lieve lezers. Naar mijn eigen waarheid. Al levende op de rand van de snelle gangbare maatschappij in het zogenoemd vrije westen. U mag weten; ik heb de waarheid niet in pacht. Nog niet eens mijn eigen waarheid, laat staan die van grote dingen zoals een stoel een zitvlak of zetel schijnt te zijn op één of meerdere poten. Want in andere culturen is een steen een stoel, een kratje en hier op het Franse platteland in het bos een stuk hout, al dan niet met zacht mos begroeit. Als het nat is buiten is het geen stoel, als het droog is het een luxe zetel. Zo ziet u maar, die waarheid is voor velerlei uitleg vatbaar. Of ik dus dat boek van Jan Bor nodig heb mijn eigen waarheid te ontdekken valt te bezien. Wat ik al wel weet is dat mijn waarheid niet eenduidend is, al helemaal niet overdraagbaar en zelfs aan verandering onderhevig.
Vele discussies met Lief later, wetende dat er nog vele zullen volgen, begin ik een heel klein spectrum te ontdekken van zijn waarheid. Die zo anders is, zo klinkend klaar, dat er niets aan veranderd kan worden. Een punt is een punt. Rood is gewoon rood, een streep eronder is een duidelijke streep eronder. Dat zie je toch? Dat rood rood is, een streep een streep en een punt is een punt. Of ie nou op een i staat, achter een zin of een lichtgevende ster is met een naam, de punt is en blijft een punt en daar valt niet over te discussiëren.
Ook ben ik ervan beticht hier op mijn weblog de waarheid te verdraaien. Iets dat Lief me ook wel eens verwijt en er zich vreselijk over op kan winden. Verdraai ik zijn waarheid of zet ik de mijne naast de zijne waardoor die van hem er verdraaid uitziet? Geen idee. Dat ik de waarheid op mijn weblog verdraai komt waarschijnlijk tot stand doordat ik de wereld bezie door mijn ogen die de wereld aanschouwen volgens mijn waarheid. Daar heb je hem weer; de uwe of de mijne? In mijn ogen vertel ik u mijn waarheid. Dat sommige onder u die waarheid als klinkklare onzin beschouwen en u daarmee vasthoudt aan uw waarheid is volledig aan u. Daar blijf ik vanaf, alhoewel het jammer is dat die waarheid zo'n vaststaand feit is, zo resoluut, zo van één zijde. Maar dat zal dan wel weer op één lijn liggen met een zekere definitie van de waarheid. (Erg leuk en subjectief is het lezen van de wikipedia definitie van 'waarheid'; http://nl.wikipedia.org/wiki/Waarheid) Of op dezelfde lijn als de mijne, want die blijkt veranderlijk zolang mijn waarheid nog niet resoluut is.

Ik worstel met mijn waarheid over de liefde. Dit thema van mij is u niet vreemd na afgelopen jaar. Mijn zo blijkbaar onwrikbare voorbeeld van de liefde die ik meekreeg van mijn ouders blijkt niet zo stevig als dat ik dacht. Er zitten wat hiaten in, of condities, het is maar hoe je het bekijkt met eigen waarheid. Na wat jaren op de rand, los van het hectische leven in een overvolle maatschappij, voel en ben ik eindelijk wat vrijer mijn eigen waarheid te scheppen met betrekking tot de waarheid aangaande de liefde. Is deze wel zo onconditioneel als dat iedereen beweert dat deze zou moeten zijn? En wie bepaalt dat? Ik zelf toch zeker? Annet, die ik afgelopen donderdag even sprak in de schrale zonnestralen op het kerkpleintje bij haar door de Franse zon verbleekte 2CV, noemde het pas juste dat ik alles regel. Dat ik er alleen op uit ga om alles te regelen. Daar ook op doelend dat ik een bedrijf startte, dat 10 maanden duurde door de Franse bureaucratie, om maar een gezondheidsverzekering te hebben voor de (on)gevalletje 'what if'. (Een verzekering die ik met zeggen en schrijven één keer heb gebruikt voor een consult aan de huisarts dat zonder verzekering 22 euro kost.) Pas juste dat ik voor de tigste keer naar de garage rijd om een stootblokje te regelen dat onder de Rode uit gevallen is en het chassis beschermd als er met zware lading over een bospad gereden moet worden. Pas juste dat ik altijd de boodschappen doe en voor de sociale contacten zorg die ik nodig zeg te hebben. Mijn waarheid, want ik wil een plaatselijk sociaal netwerk. Ik wil wit werken voor de kost. Ik wil Franse vrienden, want ik hecht waarde aan dit alles en voldoet aan mijn idee over de waarheid die inherent is aan het leven op het Franse platteland als Nederlandse. Ook pas juste dat ik vorige zomer hier alleen doorbracht, verwend door vele vrienden en hulp van locals. Al was het het beste dat me kon overkomen en naar waarheid omtrent mijn liefde voor mezelf en voor Lief, waar; hij had zijn tijd en ruimte nodig. Maar pas juste voor het merendeel van de mensen die het weten.
Wat nou pas juste? Voor mij en voor Lief apart was het juist, en waar, klopte het, de beslissing en de gevolgen, het traject wat daaruit volgde, waar we nu zijn samen. En toch blijft het voor mij voelen als liefde die het stempel pas juste blijft houden. Ik vraag me af hoe dit komt? Want ratio zegt dat het goed is, dat het klopt. Toch blijven mijn andere delen roepen dat er iets niet klopt. Maar die andere delen zijn gevormd door; ook weer; anderen. Die anderen zijn ook media, cliché's. Liefde is...-praat. Commerciele Valentijnsdag-waanzin, verouderde opvattingen, gevat in conditie's en voorwaarden. Dat past de liefde toch niet? En Lief maar op me inpraten; 'volg je hart', 'wat is jouw waarheid?', 'waar voel jij je prettig bij?', 'wat wil jij?'... Ook hij heeft makkelijk praten. Zijn waarheid is al decennia dezelfde. Gebaseerd op zijn ervaring, zijn weten. Ik ben al blij dat hij mijn onderbuikgevoel bevestigt door te zeggen dat in zijn waarheid hij een geliefd mens is, geliefd door benoembare echte mensen, ook al ziet of spreekt hij ze niet en is er één bij waarmee hij leeft; c'est moi!
Alle stiekeme wensen die ik koester, juist met betrekking tot die liefde tussen Lief en mij, blijken gebaseerd op wat de Liefde Is... posters pretenderen dat Liefde Is. Raar toch, dat zijn nou juist condities die geschapen worden waaraan de liefde zou moeten voldoen? Ik worstel, maar zal ooit wel boven komen. Ik hou van lief, dat is genoeg. En vraag me niet waarom. Vraag me nog niet naar mijn waarheid. Daar heb ik nog vele jaren voor nodig. En boekjes. En vraagtekens.
Geen zachte heelmeesters zullen het liefdevolle klusje klaren. Maar gewoon leven, in liefde.

Soms is het jammer, dat er niet één waarheid bestaat. Het zou het leven met andere mensen een stuk makkelijker maken. Vrij van eindeloze discussies over, jawel; de waarheid. Het boek van Jan Bor is nog niet gelezen en doorgestuurd door mijn penvriend. En dat is misschien maar goed ook. Dan laat ik me niet de waarheid lezen als was het een les die ik nog leren moet. Het laat me mijn eigen waarheid scheppen die hetzelfde waarheidsgehalte heeft als die van Lief. En de uwe en die van Jan Bor en Penvriend en vele anderen, die de liefde bezitten zoals u en ik!

http://naturerunswild.com/wil-je-wel-de-waarheid.php
Om volledig en naar waarheid anderen bij name te noemen, het boekje van Jan Bor heet 'Wat is wijsheid'. ISBN;9035137019.