Donderdagbeleving; X

De tiende keer op een rij, het beleven van die ene dag in de week. Eén dag waarop ik alles moet combineren, om de footprint klein te houden en toch onder de mensen te komen. Om te blijven socialiseren, want eenmaal te boek als couple sauvage, altijd te boek als zodanig. Om te leren converseren en de echt geinteresseerden te laten zien en weten dat het me goed gaat. Zoetjes aan word ik onderdeel van het geheel en sta ik niet meer zo aan een onbekende en onbeminde zijlijn ver weg verstopt in de gorges. Vandaag is het wat veel allemaal, ik heb thuis ook nog genoeg te doen. Appeltaart bakken om morgen mee te nemen. We gaan op visite, uit, misschien wel dansen, lachen, drinken en eten, filosoferen, over het leven als Nederlanders op het Franse platteland. We kijken ernaar uit. Ik wil graag een 3Dkostuum van een stofje voorzien, er wordt op me gewacht en morgen heb ik geen tijd. Even naar de RAGT voor een nieuwe ketting voor de kleine kettingzaag, even door naar het arbeidsbureau en twee gemeentehuizen voor het geven van de flyer voor boomverzorging M&M, uiteraard met tekst en uitleg. Even over de markt, even naar de supermarkt en even een aardigheidje kopen voor een verjarende moeder om dat op het drukke postkantoor te verpakken in een doosje, kaartje te schrijven en in de rij om het te versturen. Alles even. Dan door naar Nadine voor garnalen, vis en rijst, even koffie drinken , rokertje erbij en JP zijn pijpje om gezamenlijk nieuws te kijken en de krant door te nemen. Even een 2e bakkie doen bij meneer van de es om kennis te maken met de 3 katten, hond en zijn lieve vrouw die honderduit babbelt met Nadine. Alles maar even en zo vliegt de dag. Ik bluf met de prijs die ik achterop de flyer krabbel voor het snoeien van die boom en het verwijderen van de klimplant die tegen en in de dakrand groeit. Dat gebluf draai ik wel om op tafel, zodat de bedrukte kant van de flyer naar boven op tafel ligt. Mooie klus en goede verdienste, maar kan wel mijn borst nat maken.

Door naar familie Ravelac, waar het ontdooide ijskonijn me aller vriendelijkst ontvangt, lachend naar me kijkt als ik mijn toffels aandoe en me uitlegt dat er deze maand maar 1 uurtje werk per week op me wacht. Op de boerderij is het nu echt stiltetijd, dus heeft zij de ruimte om haar ouders te bemoederen. Best, heb ik ook de tijd aan mezelf en het uitdelen van die flyer plus de klus aan de rand van het plein zal me nog genoeg werk op gaan leveren. De lente is onvermijdelijk en dan zal het werken worden als dweilen met de kraan open, zoals ieder jaar. Maar even over dat strijken, dat nu als de prioriteit bovenaan het werklijstje staat. Ik heb op lieflijke wijze mijn eigen glazen ingegooid. Had ik toch maar die eerste keer dat er repassage op het lijstje stond het ijzer te lang op te hete stand op een mooi overhemd laten staan. Dan had ik nooit meer hoeven strijken. Dat gedroom om dan onderwijl het strijken te perfectioneren en de overhemden zo te vouwen dat je vermoedt dat er nog spelden in zitten, wordt me nu bestraft. Ik schijn zoveel beter te strijken dan het ijskonijn, wat ze me stralend in de schoot werpt als een compliment dat me goed zou moeten doen, dat ik nu dus wekelijks kom om een vieze WC te boenen en de strijk ter hand te nemen. Ik biecht mevrouw Ravelac en IJskonijn eerlijk op dat het nou niet echt mijn favoriete bezigheid is. 'Hoe doe je dat thuis, strijkt 'hij' dan?' Nee, ik koop alleen kleding die geen strijkijzer nodig heeft. Dit ontlokt de beide boerinnen een flinke lach die ik wat afzwak door ze te zeggen dat ik geniet van iedere klus. De rit naar huis is ook deze keer een modern sprookje. Ik zit tenslotte in een oud tochtig barrel dat rammelt aan alle kanten.
Zo, en nu dan appeltjes schillen, ruikt u hem al? Die verse appeltaart?

Groot nieuws; één van onze 4 kloeke hennen heeft ons vandaag zowaar verrast met het leggen van een ei! 

Onderschrift foto's; Geheel boven JP's pijpje met stopper. Een vast gegeven op het lauze-stenen tafeltje tussen de rook- en leestoelen. Iedere donderdag zet Daniëlle, hulp in de huishouding en dus mede-poets, het servies vast klaar voor het middagmaal. De inmiddels opgediepte servetring en geruit servet geeft een warm gevoel. Aan bellen hoeft niet meer, gedag roepen in het enorme trappenhuis ook niet, de stofzuiger van Daniëlle duldt geen tegenspraak. De es, de hele top mag eruit, alles moet kort gezet worden zoals dat heet in boomknuffelland. En onder de es, met beide voeten op de grond dat gevaarlijke spijlenhek en een uitzicht dat in de top van de es vele malen mooier is dan op de grond.

De vaste Donderdagbeleving krijgt voortaan een Latijns nummer, voor het gemak. Vandaag nummer X.