Niet voor iedereen weggelegd

"Het is niet voor iedereen weggelegd." Die opmerking hoor en lees ik vaak. Het gaat dan veelal om het een draai geven aan het leven. Het bereiken en werken aan een droom(beeld), een (andere) toekomst. Iets dat wel reëel is, maar niet als haalbaar ervaren wordt. Naar Frankrijk verhuizen is er zo één. Hoeveel mensen hebben wij al niet ontmoet, nog in Nederland, met de droom, het ideaalbeeld in juist Frankrijk te willen wonen. B&B-tje of een camping overnemen, dan heb je alleen seizoenswerk, denkt 'men'. Of genoeg geld hebben om niet meer te hoeven werken, want Frankrijk is geen land om te werken, daar wonen de goden en rentenier je met een wijntje op je veranda met uitzicht op een glooiend gebied terwijl de geur van lavendel je samen met de wijn doezelig maakt en je al uitkijkt naar dat verse stokbroodje in de morgen en de postbode die je vriendelijk gedag zegt. Tis altijd mooi weer en die buitjes vallen gewoon 's nachts, eventjes, om je potplanten op je riante terras van voldoende water te voorzien. De winkels zijn altijd in de buurt waar je ieder weekend een Nederlandse krant kan scoren en die Nederlandse vereniging in het departement voorziet in een heuse viering van Koninginnedag -Koningsdag, wat u wilt- en helpt je als Nederlander met integreren. Ze houden namelijk je hand vast bij instanties en gaan met je mee om op de markt en het gemeentehuis je ding te doen. Maar dit enkel voor die eenling die seizoensgebonden de handen uit de mouwen wil steken -of daar personeel voor aanneemt, bij voorkeur een student Frans- of de rentenier.
En nu zou ik kunnen schrijven dat bovenstaande allemaal onzin is, wat nog klopt ook! Maar dat het wonen, het leven of het werken in Frankrijk niet voor iedereen is weggelegd, is hardnekkiger dan het beeld van die Nederlanders die een B&B of Camping overnemen of denken te kunnen starten. Het is namelijk wèl voor iedereen weg gelegd, als je maar wilt en geen beren op de weg creëert, want dat doet bijna iedereen die wil maar niet doet dus, ongegeneerd.
We hebben al vele Nederlanders ontmoet die in Frankrijk wonen. Van de Nederlanders die niet rentenieren en hier permanent wonen -daarmee zeg ik ook permanent, 24/7, 12 maanden per jaar-, kennen wij geen spijtoptanten en ze werken, allemaal en meer uren dan de ARBO verantwoord zou vinden. Ze zijn geen van allen lid van zo'n Nederlandse vereniging ter bevordering van integratie met een sinterklaasfeest voor de kids en oranje hapjes op gezette dagen van het jaar. Ze zijn geen van allen rijk te noemen en binnen een jaar of 2 a 3 zijn ze allemaal de Franse taal machtig genoeg zich met gemak tussen de Fransen te begeven, een Franse film te volgen of de Franse krant te lezen en dit zonder uitzonderingen. Ze bezitten niet allemaal een riant huis met uitzicht op lavendelvelden en een machtig gebergte. Ze klonteren zeker niet samen met andere Nederlanders, maar genieten wel van het kletsen in moerstaal en dit vaker via internet en telefoon, dan op de koffie, want de afstanden in Frankrijk zijn 'andere koek' dan in het kikkerlandje dat we achterlieten.
Een groot gedeelte van de Nederlanders zonder spijt die hier hun draai vinden zijn berooid, failliet of anderszins alles behalve vermogend. Een eigen huis? Dat heb je hier niet nodig, huren kan ook. Moet het huis helemaal spik en span zijn? Onzin, de basis is belangrijk en verder zorgt het leven in Frankrijk en de wil voor de rest. (Lekker trouwens; de geur van verse appeltaart die de keuken uit komt drijven.)
Wat ik eigenlijk wil zeggen; emigreren is voor iedereen weggelegd. Ook als je kinderen hebt, het onderwijssysteem is uitstekend zo niet beter als in Nederland. De lokale steun die Nederlanders ontvangen als ze laten zien dat ze zo graag willen is ongekend en niet alleen in mijn 'geval'. De Fransen in de kleine gemeenten in rustige gebieden van dit prachtige land vinden het een eer dat je haven en goed verliet en juist koos voor hun regio, die specifieke gemeente, en heel moedig om alles achter je te laten en je te wagen in een andere cultuur met een andere taal waar niets je zekerheid kan geven.
Ik voel me een soort vluchteling. Daar heb je er velen van; vluchtelingen voor geweld en oorlog. Economische- of Belasting-vluchtelingen (zeker niet vluchten naar Frankrijk!), klimaatvluchtelingen, en gelukzoekers (toch ook een vluchteling, voor zichzelf dan weliswaar). Ook ik voel me een vluchteling en ik heb er nog een definitie voor ook; ik ben een maatschappij-vluchteling. Een persoon die zich bedreigd voelt en vrees heeft voor de maatschappij waarin hij/zij is opgegroeid en vlucht voor de maatschappij die voor de persoonlijke ontplooiing en ontwikkeling, het leven zelf, onleefbaar geworden is. Maatschappijvluchtelingen willen en kunnen niet terug, zijn flexibel en kunnen met anders en of minder genoegen nemen en daar nog gelukkig van worden, zijn en blijven ook.
In Nederland is er geen oorlog, voorlopig dan, zo positief kan ik niet meer zijn. Ook is het niet nodig voor de belasting of de economie naar Frankrijk te vluchten, beide zijn zo ongeveer aanbeland op hetzelfde niveau. Om naar Frankrijk te vluchten voor het klimaat verdient een grondige specificatie en is wel degelijk afhankelijk van je welstand, het vermogen dat je bezit. 's Zomers kan het hier 55 graden worden en 's winters bevriezen je onbereikbare leidingen terwijl je aan de Middellandse zee misschien wel goed zit, maar er 's zomers een mondkapje op moet in verband met de smog en de zee een algenplas geworden is terwijl de kleine hokjes die je koopt of huurt dezelfde prijsklasse kunnen hebben als in hartje Parijs. Je geluk zoeken omdat je denkt dat het op de straten bospaden en karrensporen van landelijk pittoresk Frankrijk voor het oprapen ligt, neemt zijn eigen ongeluk mee dat nooit en te nimmer afhankelijk is van het land waar je gaat zitten wachten tot datzelfde geluk waar je naar hunkert vanuit je hart op komt borrelen. Het zal nooit komen.
Maar voor de maatschappij-vluchteling is Frankrijk een walhalla, mits je je eigen koers vaart.
Wie makkelijk wil emigreren, moet helemaal niet emigreren, ook niet naar Brecht of regio Antwerpen. Voor de rest is het wonen en leven in Frankrijk weggelegd voor iedere Frankofiel, zonder uitzonderingen.

Deze log is mede tot stand gekomen met behulp van al die Nederlanders die ik mocht ontmoeten afgelopen jaren. Hun openhartigheid en hun eerlijkheid over de maatschappij die zij 'ontvlucht' zijn en zo eerlijk waren. Ik kan het niet vaak genoeg zeggen; het gras is hier Frans-groen, daar moet je van houden.
(mijn-emigratie-lessen-ABC)

Klaar is de FR-NL appeltaart. Want er zit natuurlijk veel verse citroen in, quatre epices en fleur des oranges met zelf gefabriceerde vanillesuiker en geen prefab zelf-reizend bakmeel!