De laatste en de eerste

Vanaf vrijdagmiddag was er van alles 'de laatste keer', dat vanaf zaterdagmiddag alleen nog maar de eerste keer is. De laatste keer dat we elkaar welterusten zeggen, alsof er niets aan de hand is, alleen onze blikken hebben al het 'vaarwel' in zich. De laatste keer dat ik zijn ontbijtbordje van de grond pak en op het aanrecht zet. (Fromage blanc, de katten wachten altijd netjes naast Marc op de grond tot ze dat bord schoon mogen likken.) De laatste keer dat ik rekening houd met de maaltijd die ik klaar maak. (Het is geen makkelijke eter.) De laatste keer dat we samen iets zwaars versjouwen en de laatste keer dat hij even het dak op gaat om te kijken of hij die ene lekkage nog kan maken. De laatste keer voelt definitief, maar is open. Niets hebben we vastgelegd, niets hebben we elkaar belooft, geen hoop en geen plannen, geen wensen naar elkaar toe, de laatste keer dat we kunnen laten zien dat we wel van elkaar zeggen te houden en tegelijkertijd eens diep na moeten denken hoe dat nou eigenlijk zit met die liefde van ons. (We vermoeden dat we van onze zelf gecreëerde M&M eenheid meer houden dan van elkaar, maar minder dan van onszelf.)
Dat wat andere zagen was de M&M, daarom ook het ongeloof over onze 'scheiding', de goed bedoelde maar wankele dooddoener van 'het komt wel weer goed, hij komt wel terug' zonder de vraag of ik dat wel wil. Nu heb ik daar geen antwoord op, nog niet....

De eerste keer dat er iets stuk gaat, dat ik niet alleen kan maken... denk ik. Op sandalen in een zomerjurkje hijs ik de enorm zware houten platen boven mijn hoofd die samen een lang afdakje vormen. Door het kromtrekken van de planken van de afdakjes, zijn ze uit de groef in de steunpalen gevallen. Toch maak ik het afdak, op sandalen in een zomerjurkje.
De eerste keer dat ik even overweldigd word door intens verdriet door een nummer van DJ Tiësto (Sweet Misery), ik zie mezelf letterlijk door de knieën zakken door m'n tranen heen. 'Doorléven' zei hij nog. Prima, ik doorleef dit en zodra ik me dit besef stoppen de waterlanders en ga ik afwassen, alsof er niks aan de hand is. De eerste keer dat ik op zoek ga naar de officieuze burgervader van de twee dichtstbijzijnde gehuchten, om de tam-tam op gang te brengen, zodat iedereen weet dat ik geen echtgenoot heb om me te helpen.
Dit is verschrikkelijk moeilijk, ik kan de man niet vinden, kom niet uit mijn woorden, dring de tranen terug als ik terug loop naar de parkeerplaats om daarachter in een oud huisje een drankje te doen in een lief cafétje dat gerund wordt door de vrouw van de burgermeester. Ze is er, zegt hetzelfde als iedereen, weinig woorden zijn nodig, c'est la vie. En zo is het! Onderdeel van het leven voor de mens; de liefde.
(Ook zij opent zich voor het eerst. Ook zij verteld over het verlies van haar man, 11 jaar geleden. Ze is nog niet zo lang samen met haar vriend, nee getrouwd zijn ze niet, dat doe je hier niet als weduwe zijnde. Dan wordt samen wonen geaccepteerde en ze is verbaasd te horen dat wij 'netjes getrouwd' zijn.)
De eerste keer dat ik zelf maar uit moet zoeken wat ik eet en wanneer ik eet; te weinig dus, wat me later deze zaterdagavond opbreekt, omdat Nadine langs komt om er te zijn met een fles wel heel goede zelf gedistilleerde perenbitter.
Ze komt tegen 10 uur, want ze had eerst nog een diner met familie, omdat ze jarig is vandaag, wat ik natuurlijk volledig vergat. De 30e juni zal ik niet licht vergeten, mijn 2 beste Franse vrienden zijn dan jarig, het was de dag dat hij vertrok, of in de ban ging, mag ook.
We drinken, we lachen, we praten, we uiten, ze is geweldig, dat ze op haar verjaardag nog naar mij wil komen en ik vergeet dat ik niks gegeten heb.... Ze stuurt me om middernacht naar bed met een pilletje om te kunnen slapen. Ze weet precies waar ik zit, door de wol, het leven en de liefde geverfd, mooi mens... Net als ik.

Om 9 uur gaat de wekker deze zondagochtend. Een korte flits met het besef dat ik nu alleen woon. Het doet me weinig, een flauwe glimlach levert het op. 'Dit is toch wat je wilde?' schiet er door me heen. Terwijl ik koffie zet, de radio aandoe en de dieren eten ga geven probeer ik erachter te komen wat ik voel. Voor dit moment is dat rust. Ik loop mijn ochtendrondje in de moestuin, snuif het natte groen op na de onweersbui van vannacht - nee, die is me allerminst ontgaan ondanks de drank en de pil, want Cros duwde een glas van het aanrecht, dus had ik wat te doen met half open ogen - strooi slakkenkorrels rond de vakken en banden, geef water in de kas en ben blij met de discipline van gisteren om het schaduwdoek weg te halen bij de sla-plantjes, die waren nu anders geplet en beschadigd.
Geen kater, goed destillaat dus, Nadine slaapt nog en ik krijg zo koffiebezoek. Ik prop mijn dagen vol, om af en toe de teugels te laten vieren.

Aparte gewaarwording, luddevedu om een eenheid waar ik de helft van was, levend in de creatie van die eenheid, het geeft berusting, rust, kan ik nog meer tevreden zijn?