Werken voor de kost

Alle locals die ik gesproken heb afgelopen week suggereren hetzelfde; dat ik nu toch zeker werk zoek. 'Nu moet je gaan werken' en Nadine neemt stevig mijn hand en flapt er zelfs wat uit naar de eigenaar van de bistro waar ik mijn koffie altijd krijg en mijn betalingen eens per jaar via via retour komen. Ik leg dan en passant 20 euro naast de koffiemachine waar van die 'petit noirs' uitkomen die je twee uur later nog als een stroeve gevoel door je mond voelt waren. Maar goed, Tien moet een baantje gaan zoeken en dan moet ik eerst naar Pole d'emploi, het arbeidsbureau. Daar was ik in 2009 al geweest om me in te schrijven, maar ik had geen verzekeringsbewijs, geen Carte Vitale, geen BurgerServiceNummer. Verder was de situatie nog minder nijpend als nu zo in het begin, de eerste lente hier, niet erg met zoveel te doen met na iedere geklaarde klus er twee of drie voor terug op de lange lijst.
Nu is het een must, niet zozeer voor dat Franse minimumloon SMIC genaamd, meer om tussen de mensen te zijn, mee te doen en het is makkelijker om ervoor elkaar te zijn. Zeker in mijn geval, zo afgelegen, diep weggestopt net boven de moeilijk te bereiken oevers van het stuwmeer aan een dood lopend bospad.
Ik kan een hoop, heb alleen Nederlandse diploma's voor het groene werk, maar geen tijd om full-time te werken. Dus hoop ik op losse tuinklussen of ochtendjes schoonmaken, maar eerst eens inschrijven. Om als alleenstaande dame te re-socialiseren op de Franse overheidsmanier, in de plaatselijke wasserette, zal een inschrijvingsprocedure nodig zijn van een half jaar! Gut, ik zie mezelf al staan met rode ruwe handen over een enorme teil gebogen met net boven de brede rand uitstekend zo'n wasbord, mijn hoofddoek zakt steeds af doordat het nogal warm is in het hoge houten gebouw met de deuren open voor de frisse lucht die ontbreekt door de zomerhitte. Het zweet maakt de doek dat hij los schiet, maar met mijn schouder krijg ik hem naar achter geduwd als ik in rap dialectisch Frans inga op de roddel van mijn collega, een al bejaard dametje eeuwig in schort gestoken met ruwe trekken en fijne glimogen te midden van ontelbare fijne rimpeltjes.
Oh ja, ik leef hier niet meer in de late middeleeuwen.... 2012 met nog wel de oude normen en waarden van het Franse platteland. (Is daar nu geen ander woord voor 'platteland', want het is alles behalve plat.)

Drukke dag vandaag met weer naar de garage voor de Rode, de hogedrukspuit wegbrengen voor reparatie, het vuilnis, lege flessen, boodschapjes op de markt, naar de bank (ik moet ook een hoop regelen voor de zaken in Nederland) , lunchen bij Nadine en haar man (82, maar niks van te zien of te merken!) om daarna samen naar het arbeidsbureau te gaan. Nog even een afspraak maken bij de dierenarts voor Don Quichot om dan weer eens naar het centrum te gaan, even zwemmen en mijn gezicht laten zien.
Vanavond dus vrij van klusjes, misschien zelfs tijd en aandacht om naar mijn boek te kijken....