Een mooi verhaal over wat een enorme racisten een toon zetten voor het in stand houden van het authentieke karakter van deze regio die hem zo onweerstaanbaar maakt voor de Franse en veelal Nederlandse toeristen;
David wordt in Libanon geboren waar hij wees wordt en een beentje verliest. Hij wordt geadopteerd door een Frans stel, maar blijft zijn eigen paspoort houden. Hoe het precies zit weet ik niet, maar in zijn geval moet hij asiel aanvragen als hij 18 wordt. Hij is homofiel, vindt de liefde van zijn leven in Parijs en maakt carrière. Tot de liefde hem bedroog en hij vlucht uit Parijs om zover mogelijk van de stad van de Liefde en toch in het land waar hij opgroeide verder te leven. Volgens de asiel wetten hier in Frankrijk (geen idee, maar Fransman is David nog steeds niet als hij Parijs voor de liefde ontvlucht.) wordt hem op eigen verzoek een appartement aangeboden in de gemeente hier. Schuin tegenover Jean's huis komt er opeens een Arabier ! wonen met een andere huidskleur dan blank, 'zwarte' ogen, gehandicapt, net even te openlijk homofiel met een abaya aan en een bijpassende bedekking van het hoofd. In een stad van zelfs klein formaat is het niet echt heel veel bijzonders... Maar hier, verteld Nadine, was het te schokkend voor woorden. We hebben het nu over 2005!!! De man wordt openlijk beschimpt, tot op het bot vernederd en dat hele jaar is hij kind aan huis bij Jean en Nadine zoals ik nu, als vreemdelinge waar vele 'mee weg lopen' zoals ze me steeds blijft inpeperen. Uiteraard hebben David en het doktersgezin lange gesprekken en veel emotionele verhalen. David is gewoon katholiek net als de rest hier, heeft gestudeerd en Frans is zijn eerste taal, hij kan zich prima uitdrukken.
Op een dag breekt er iets in David en hij klimt in de pen om President Chirac in hoogsteigen persoon zijn verhaal te sturen van deze weerzinwekkende situatie in 2005 in een modern land als Frankrijk. Het secretariaat reageert binnen 2 weken met een lange brief en een nieuw adres voor hem in Toulouse, een stad zonder zulke oude vastgeroeste oogkleppen. Het is een wreed verhaal met een goed einde.
Maar het zegt iets over die 'heerlijke idyllische authenticiteit van het Franse platteland' die je als bezoeker en toerist te zien krijgt. Door gebrek aan kennis worden de leefgrenzen verkleint, je kunt niet alles zijn of zeggen, doen of ook maar denken, de boeren wijsheid zet de toon, maar niets zo bedrieglijk als wat alleen het oog ziet, het racisme viert hier inderdaad hoogtij door gebrek aan educatie en het centraliseren van de minder welkome immigranten in de grote steden met getto-vorming als gevolg.
Tijdens de koffie vertelt Nadine over David, na de koffie over de oorzaak. De regio is nog maar een kwart eeuw wat beter bereikbaar, weinig is gedigitaliseerd, alles verloopt nog wel zo'n beetje als diezelfde 25 jaar geleden, iedere puber met de capaciteit om te studeren verlaat de regio om pas na pensionering terug te komen. Ik voel me positief gediscrimineerd, dat ervaar ik toch als wat gênant, want wat maakt de kleur van je ogen nou uit? Of die seksuele geaardheid? En alleen de bereisde en geschoolde mens kan dat onderscheid niet meer maken, zoals we allemaal mens zijn, vanuit die eerste mens in Afrika notabene, de afkomst van de mensheid...
David is nu gelukkig in Toulouse
Niets is zoals het lijkt.
BeantwoordenVerwijderenZelf heb ik lang tussen twee dorpjes gewoond op de Veluwe. Geloof maar niet dat het daar wezenlijk anders was dan hier in Frankrijk. De idylle die je wilt zie, krijg je te zien als je dat wilt. Als je het anders wilt zien: net zo moeiteloos.