zo gaat dat dan

Het back-to-basic leven dat we ooit voor ogen hadden is er niet van gekomen. De echte goede start van zo'n eenvoudig leven hadden we willen bekostigen met alle spaarcenten die net na aankoop in rap tempo verdampt zijn. door de crisis. Heel veel 'werken' zijn vertraagd, duurde langer of opzij geschoven om plaats te maken voor andere werkzaamheden; het hier goed leefbaar maken. Daar zijn we dus nog niet klaar mee. We wilden niet werken voor geld om zo de groenten te kopen die we ook zelf kunnen oogsten in eigen moestuin.
Nu ben ik natuurlijk niet alleen gaan werken voor dat minimumloon, meer nog voor het socialiseren (waar ik toch wel trots op ben en laat blijken dat ik niet voor niets persé naar de markt en het centrum wilde, want ik schijn precies de juiste mensen te kennen). Mijn taalvaardigheid gaat enorm snel vooruit nu, vele rap geratelde gesprekken in pure locale spreektaal begrijp ik al redelijk goed, ook sommige grapjes komen onverwacht al binnen. Ze zien me dan mee lachen en peilen zo precies hoe ver ze kunnen gaan. Ik leer een berg mensen kennen waar je akelig van zou worden, ik heb permissie namen te vergeten en ook de familieverbanden hoef ik niet thuis uit te schrijven. De aandacht op de drukke donderdagmarkt tussen al die toeristen door op een oververhit pleintje is overweldigend. Ik was er al een maand niet geweest. En Nadine die kletst maar over hoe ik vooruit ga en hard werk en nog meer moet gaan werken.
Later tijdens de lunch met zalm met kappertjes en wilde rijst probeer ik haar in het Frans uit te leggen dat ik er niet zoveel meer bij kan hebben, Jean was 20 jaar de strengste burgermeester ooit en hij vraagt kwasie geirriteerd aan zijn vrouw om enkel Frans te spreken. Hij spreekt zelf 7 talen, dus volgen kan de 80 jarige het allemaal wel, maar hij is van mening dat in mijn gezelschap het Engels oefenen zonde van de tijd en de moeite is.
Ik heb mijn huishouden, de beesten, de moestuin, een enorme lijst met 'home-improvement' klussen, onderhoud van het terrein, een slaap tekort door de berg extra die ik te verwerken heb, administratie en geldzaken, gasten binnenkort en het onderhouden van dat sociale netwerk dat zich uitspreidt van Nederland tot Hawaii (ben uitgenodigd om er 3 maanden te komen overwinteren, hoe klinkt dat!!!!? nu nog zien uit te vissen hoe ik voor januari 2500 dollar bij elkaar gespaard krijg met te weinig tijd om full-time te werken...), Schotland en Sardinië, de USA en natuurlijk Frankrijk dichtbij en uren rijden. Daarnaast heb ik een grote behoefte aan schrijven, heb ik interessante briefwisselingen die me helpen te verwerken en me eens goed aan het denken zetten.
Dit 'teveel' aan mijn hoofd hebben gaat iedere dag opnieuw op papier als lijstjes, memo's, schriftjes met lijstjes en als 'afspraak' met alarm in mijn mobiel. Als ik één weekend bezoek heb ligt de week erop weer wat extra's te wachten.
Gelukkig mag ik niet vergeten; het is hier maar 2 maanden zo druk, 4 maanden vaak te heet om wat te doen, 'iedereen'  heeft vakantie en is losjes en makkelijk, in blije stemming en gasten en toeristen, vrienden die ik nu maak, zijn er van de winter allemaal niet. Die periode duurt een kleine 7 maanden, dus dan kan ik ook veel doen.

Kattennieuws;
Ik ging met DQ naar de dierenarts, net zo'n mooie verschijning als de tandarts (zie archief april 2012), voor zijn vaccinatie's en een algehele check-up. Blijkt het bijna 14 weken jonge beestje al 2 kilo te wegen. Voorspeld wordt dat dit een flinke kater gaat worden. Geweldig, net als Cros en Joppie.
En ja hoor, tis me toch gelukt, binnenkort is de katerteller weer tot 5 gestegen. Nadine ontfermt zich al jaren over een poes, vrij schuw, maar ik zie haar altijd als ik even bij haar familiehuis rondloop. Nu heeft poes kleintjes, ze vertroetelt de moederpoes met het beste eten dat je je maar wensen kan. Waar de andere dorpskatten natuurlijk ook van weten. Het resulteert in heel mooie gezonde schone kittens waarvan drie mannetje... Ik ben vanmiddag gaan kijken.... Oh oh oh..... U snapt het al! Paar weken wachten nog .....

Ik heb er rotte dagen tussen zitten. Dagen dat ik alleen maar schrijf en verder alleen maar dat eenvoudige dag- en nachtritme aanhoud, letterlijk alleen maar naar Nadine rijd om een uur te verven, mee te eten en dan weer naar huis te vluchten om weer verder te schrijven, te niksen, rondje te lopen om dan weer naar binnen te vluchten, want die muur van hitte is als boter om doorheen te zwoegen. Juist op die dagen dat ik eigenlijk in mijn bed wil blijven, ga ik er gewoon uit op de gebruikelijke tijd om de beesten eten te geven, neem een douche, kleed me zorgvuldig aan, draag altijd sieraden als ik naar boven ga -iets dat ik voorheen echt nooit deed- en laat mijn gezicht zien zoals het staat. Het voelt niet prettig, maar eigenlijk is het wel goed.

Het is ontzettend druk op de wegen, ook op het bospad. (de EDF die er nu overheen moeten maken er dagelijks een rally van met elkaar, dan eens de 4x4 pickup van de EDF op kop en de andere keer het kleine autootje.) Ik rijd iedere dag een keer naar boven en passeer al weken elke dag Bruce Willis, niet in eigen persoon, maar wel een jongere Franse dubbelganger. Er wordt in een bocht aan de weg gewerkt, arme Bruce want dat is niet te doen en hij en zijn makkers moeten wel. Tijdens de lunchpauze gaan er witte zeildoeken over de cabines van de kranen en moeten stoplichten ervoor zorgen dat de ene camper niet frontaal op de andere rijdt. Wat zijn die dingen breed voor deze wegen! Elke keer moet ik stapvoets voor zo'n gevaarte om het te passeren zonder in de greppel terecht te komen, of je rijdt 30 want die mensen hebben ook vakantie en kennen de wegen niet, verder is iedere rots en ruine interessant.
Ik heb het eindelijk begrepen waarom de locals toch een beetje moeite hebben met het toeristenseizoen. Al dat bloot, de winkels zijn anderhalf keer duurder want de toeristen kopen het toch wel, naar je werk gaan kost langer want die campers ...., er is opeens geen plek meer op de bankjes en op de terrasjes, de mussen vallen hier van het dak -ook hier is het weer nooit goed- en je moet alles weer op slot en dicht gaan doen want waar toeristen zijn is criminaliteit. Nog een week of 6, ja, dan al, keert de rust geleidelijk terug.
Geef ook mij maar de herfst, de winter en de lente, die zomer mag van mij overgeslagen worden.
Verder heb ik bezoek gehad toen ik er niet was. Iemand die verder keek dan de gesloten hekken en voordeur. Het hek van het achterterras staat opeens open als ik laat in de middag thuis kom. Dat hek heeft een truukje om niet open te kunnen waaien en zit altijd dicht in verband met de kippen die anders het terras onder poepen. Dat truukje is niet aan deze bezoeker besteed die helemaal omgelopen is om de achterdeur even te proberen. Ik kan het brutaliteit noemen en in paniek schieten over bezoekers die juist bezoekers zijn als de auto er niet staat, maar ik kan beter vertrouwen op mijn nieuwe ritme waar nu eenmaal bijhoort alles, maar dan ook alles op slot te doen als ik weg ga. Iets dat niet nodig was toen we hier met z'n twee zaten, want mijn vent ging nog minder graag het terrein af als ik, l'homme sauvage.

De moestuin schiet niet op. De boontjes die ik oogst deel ik meestal uit aan vrienden. De tomaten zijn nog kleiner dan een aardbei, 6 meloenen blijven maar die 5 cm, de pompoenen moeten nog vrucht gaan dragen en de kool wordt weer opgegeten door die rot punaises die hier een plaag zijn en lastig te bestrijden zonder gif. (Ik ga mijn eigen land niet verontreinigen.)

De connectie met Marc is onmogelijk te ontkennen, hij is nog maar net op reis en toch voel ik haarfijn aan waar hij zit met zichzelf. Ik ben heel erg gelukkig met het alleen zijn thuis, meer dan 'heel erg' eigenlijk, ondanks dat ik het bos niet meer zie door de bomen. Door zijn afwezigheid alleen heb ik het te druk voor veel essentiele dingen (moestuin, werk aan het huis en terrein en schrijven) en dat stoort me enorm. Maar voor geen goud zou ik nu hier met hem kunnen leven, ik krijg dat plaatje niet compleet, het past gewoon niet meer, maar het is en blijft zijn huis. Nu leef ik wel met de dag, maar toch zorgt dit voor een hoofdbrekende gedachtenstroom die alleen maar naar de toekomst gericht is en afleidt van het nu.