De druk van buitenaf

Volwassen zijn en op wat blaren moeten zitten, je eigen keuzes maken en daar achterstaan, klinkt eenvoudiger dan het is. Mensen die hun handen van je aftrekken, reiken ze weer aan. Mensen die uit eigen belang handelen vallen opeens door de mand. Juist nu we 'samen' even door moeten zetten om te doen wat onze harten zeggen te moeten doen valt niet mee met al die gedachten en gevoelens van de mensen om ons heen. Ik heb het over onze ouders, kennissen en vrienden (uit Nederland, alleen de mensen die ons kennen voordat we emigreerden??? Apart patroon!!) met allemaal verschillende motieven om zorgen te hebben, om te dreigen, om te vragen, om te suggereren en te veroordelen, schuldigen aan te wijzen en de ene M voor de andere M te waarschuwen (over 'het er met het geld vandoor gaan' .... hoe triest!!! Als er iets niet tussen ons kan gaan zitten is het geldkwestie's, juist als dat er niet is rest er niets meer dan te leven vanuit de liefde voor jezelf en je naaste.)
Verontwaardiging dat we nog proberen te redden wat er te redden valt uit liefde voor onszelf én de M&M die tegen wil en dank in, toch nog aan een zijden draad hangt waar wij met hoop naar durven kijken. Misschien is dat gewoon 'Genoeg!' en kunnen we ons ooit op de borst kloppen dat we het beide samen tot een goed einde brengen. Een einde aan de financiële ramp (samen met al onze lotgenoten), een einde aan de vertwijfeling die zijn liefde lijkt te zaaien in zijn hart, een einde aan de innerlijke afhankelijkheid van elkaar, terwijl we zo graag vrij zouden willen zijn met een leven in liefde en de basis hier.
Die basis is te mooi voor woorden. M&M huist alleen hier, ik leef met wat de M&M tot stand bracht, een moestuin, een regendicht dak, een prima bewoonbaar huis met CV en warm water, een complete keuken en kleding voor een vol armenhuis. Waarom weg gooien wat goed en juist is. Waar liefde, ziel en zaligheid in zit en vanaf straalt. Waarom niet alles op alles zetten, op onze individuele manier om dit in stand te houden.


Nee, we hebben geen ruzie over de kleine dingen die onze essentie niet raken.
Nee, we zoeken de moeilijkheden al jaren niet meer in elkaar.
Meestal in onszelf, dat we zien hoe imperfect we zijn en hoe eenvoudig leven kan worden als het comfort van het geld weg valt.
We hebben elkaar nooit willen veranderen, deze klik is er nog steeds. 
We zijn alle twee vrijheidsstrijders, hij een avonturier, een zoeker, een weter, ik een gelovige, vol overgave, naief misschien, een blijver zonder stil te staan.
We doen wat wij weten wat goed voor ons is.
Mijn eerste scheiding was ook goed. Daar valt niets verkeerds over te zeggen. Deze is anders, logisch, er zit een heel leven tussen. 
Oei, ik groei ....
Dus hoeveel druk van buitenaf we ook ervaren; het zal ons handelen niet veranderen.

Gisteren kwam Roger al langs terwijl ik in niet veel meer dan een zomerjurkje droeg en de vloer aan het vegen was in de kamer. Soms lastig, ik verwachtte niemand. Gelukkig was het onderluik dicht en donker door de gesloten luiken. Roger is de officieuze burgemeester van het kasteeldorpje met het karakteristieke silhouet. Ik sprak zondag zijn vrouw en dat heeft wel wat in gang gezet. Roger wil me wel helpen met het ophalen van de 2 kub lauzestenen, waaronder twee hele grote onbetaalbare lauzes. Ik kleed me snel om en samen lopen we naar de ruine zo'n 40 meter boven ons huis, 3 hectare steile boshelling die we vorige week kochten. Voor een prikkie, voor het hout dat daar staat te groeien, voor het bronnetje en de hele ruine met de dakstenen. 
Roger beaamt mijn angst dat de lauzes gestolen zullen worden, zodra de boeren weten dat ik hier alleen zit. Daarom ook lopen we er samen heen en ploegen door de bramen en brandnetels van een dichtgegroeid paadje waar zijn kleine trekker misschien doorheen kan. Ook het paadje naar de bron dat M&M zo zorgvuldig en fanatiek heeft bewaakt om te voorkomen dat de waterleiding tussen bronput en woonhuis stuk gaat, zal hij deels opknappen zodat ik er in geval van nood kan rijden met de landrover. (Zou dan alsnog een hachelijke zaak zijn, maar zijn wil om me te helpen is hart verwarmend.) Eén tot twee dagen werk, ik laat mijn stenen varkentje wel op straat vallen, wat misschien niet nodig is, om ervoor te zorgen dat die dakstenen op eigen terrein liggen. 
Dit is maar een voorbeeld van de reactie van de gemeente op klein huiselijk liefdesdrama in crisistijd ;-)
Ook ben ik heel blij dat er in Nederland toch genoeg mensen ons als M&M nog onvoorwaardelijk steunen. 
Toch strijden we beide tegen de werelden die ons raken, niet tegen elkaar....

Zo, nu aardappels schillen en eigen peultjes en boontjes eten. Ze zijn rauw bijna lekkerder, waardoor ik gisterenavond buikkrampen had na een rondje moestuin. Voorgerecht; een paar peultjes. Tussengerechtje; aardbeien. Hoofdgerecht; 3 soorten haricots verts. Desert; frambozen.