Ik koop een mes

Na een heel drukke en enerverende donderdag heb ik één dag stik in me uppie, om de laatste restjes orde te scheppen. Ze kreeg een mailtje van me met enige 'tekst & uitleg' over de ingrijpende veranderingen op haar vakantie-adres, want ze heeft het recht het te weten als blog-lezer. Maar deze gaste is er zo aan toe dat alleen mijn aanwezigheid ook goed is, ze wil rust en natuur en die zijn gegarandeerd!

Ze boekte een busreis naar Brive en moet daar op een ultra modern boemeltje naar Aurillac, waar ik haar op ga halen. Ik heb geen idee hoe ze eruit ziet, kort haar, das alles en een belletje dat ze een trein later heeft wat mij twee uur extra geeft om doelloos door de paar winkelstraatjes te lopen en een andere lunch gelegenheid binnen te lopen dan ik altijd met Marc deed. (Vaste letterlijke mini-lunchcorner waar we steevast buiten zaten, ook 's winters) 

Lunchen in deze stad is nu een feit en ik rijd naar het centrum waar ik parkeer op een betaalde plaats. Ik twijfel; doe ik de deuren op slot of niet? Het gedoe op de parking net boven Vierzon op mijn laatste NL-FR rit naar huis  wens ik niet, want ik heb dat mes niet bij me waarmee ik toen de auto open kreeg. Dus laat ik zelfs in de stad de portieren open. Er ligt niets van waarde en zo'n oud barrel wil echt niemand hebben. U weet het misschien nog, de Rode is nu de enige auto die ik kan gebruiken en bovendien met pensioen, wat haar aan te zien is, dat moet gezegd worden. 

Het weer is werkelijk hemels, windje, zonnetje met af en toe een wolkje, niet te heet en zelfs in de schaduw niet koud. Ik heb twee uur meer als gedacht, geeft me een half uur om de winkelstraatjes door te kuieren, ook wil ik graag het gevoel van volledige zelfstandigheid, het "niemand-die-thuis-op-me-wacht"-gevoel, gewoon zijn en doen wat in je op komt, je laten leven door de dag, het moment maar toch met een doel.

En wéér kom ik langs die winkel met geweren, pistolen en messen. Zo'n winkeltje zag ik ooit ook in een achteraf wijk in Praag, gebiologeerd zijn M&M toen naar binnen gestapt.. kijken, jeetje, wat echt!! Dit winkeltje ben ik al vele keren voorbij gelopen en nooit, maar dan ook nooit zonder even te stoppen voor deze etalage. Ik ben nooit naar binnen gegaan, want kopen doe ik daar, 100% zeker. En net als met een lunch die ik nou eenmaal moet nuttigen om goed voor mezelf te zorgen, een belofte aan familie, Marc en vrienden, voel ik me nu ook bijna gedwongen de stap te zetten dat winkeltje in, ik alleen als een oude belofte aan mezelf, de tijd nu rijp om te vervullen, een onweerstaanbare drang om iets dat ik me ontzei als stukje... M&M. Met zijn oud groene vloerbedekking, vitrinekasten gevuld met een grote verscheidenheid aan wapens, is het bijna een museum met liefde verzorgd door de wat schuchter aandoende eigenaar; beetje rood met een baardje, netjes geknipt, verlegen gedienstigheid en blozend tot over zijn oren. (Kan aan mij gelegen hebben, zijn toonbankachtige balie verhulde mijn te lang ongeschoren kuiten gestoken in birkestock achtige teenslippers, maar de rest mocht er wezen met een knalrode haltertop en zwarte rok gekruld en zwierig net over de knie. Ach ja... ik kan het nog.)      Kortom, ik koop een mes. Een mat zwarte, zeer simpel, Japans model, lekker zwaar, ligt goed in mijn hand en ik heb er absoluut geen doel voor. Dus lach ik om mezelf en vergeef me de voorliefde voor messen. Misschien heeft het bestaan van Lagiuole me een zetje gegeven? Geen idee, maar dat mes koop ik, zonder te blozen met een serene glimlach. Achteraf vraag ik me af wat die man gedacht moet hebben, maar ik blokkeer al snel, want ik heb er geen doel voor, ik kocht het voor de heb, simpel, maar aan zijn reacties te zien heeft hij al vele scenario's in zijn hoofd waarom een vrouw als ik zo'n mes koopt. Geweldig, ik ben niet veel anders, maar dat weet hij niet. 

((Even tussendoor. Het is stil in huis en alles wat ik doe wordt nauwkeurig door Don Quichot in de gaten gehouden. Ik schrijf deze log... Altijd als ik rose koud in een glas heb staan, komt Don Quichot (DQ voor ingewijden) even langs om heel nonchalant, als was het even ruiken, wat slokjes te nemen. Hij heeft geen idee dat het alcohol is en steeds jaag ik hem weg van het glas. Naar water, koffie, vruchtensap of rode wijn taant hij niet. Nee, uk wil rosé! Met hand en tand zal hij een stukje zwoerd of een dikke bromvlieg verdedigen. Ook cake heeft zijn voorliefde. Begrijpt u hoe ik mijn logwerk moet verrichten met deze jonge Felix -met zwiebelstaartje- terwijl ik een koel roseetje drink en een schaaltje cakeblokjes oppeuzel?.... Lastig!))

Voor de lunch eindig ik in een zijstraatje op de hoek van een heel klein verkeerspleintje waar vijf straatjes op uitkomen. De zon zal nog iets klimmen en misschien mijn schouders raken, maar ik geniet van het aan het tafeltje zitten dat zo ontzettend scheef staat omdat het meegaat met het waterafschot van de straat richting de goot in het midden. Knappe knul doet gelikt zijn werk en serveert me een salade met gesiers, kippenmaagjes. In het Nederlands doet het me de maag een slag draaien. In het Frans allerminst en vind ik dit stukje van de kip verschrikkelijk lekker. Het broodje gaat erin als koek en een dessert lust ik ook wel, met koffie toe. Dat Nederlandse krantje heb ik natuurlijk al uit, ik heb niets gemist waar ik als mens met de Nederlandse Nationaliteit van op zou kijken of als Nieuws zou beschouwen, maar tijdens de zomer zijn ze tenminste te koop.

Ik kijk veel voor me uit de straat in, die zich op deze hoek splitst in vijf met een majestueus pand als sierlijk hoofd van deze vijfsprong, zorgvuldig gerestaureerde ornamenten, smeedijzeren balkonhekjes met een maar half passend, zo modern mogelijke lay-out van de Pharmacie op de begane grond. Hier zit ik dan, Hollandse Francaise, als Martine, gewoon ik die hier zit, luncht, een mes koopt, de stad in gaat, naar het station om een wildvreemde op te halen.

Ik durf de vreugde van de vrijheid niet toe te laten, alsof het niet hoort, alsof we dit niet mochten doen uit liefde voor elkaar om elkaar zo te laten 'gaan'. Ik koop een mes, ja duh. Ik geniet van de lunch in mijn up en lees een vrijdag-AD, duh. Ik ben easy going als ik mijn gaste ophaal, ergens zijn we beide te moe en toch kletsen we, veel. Haar eerste indruk is als al hen die haar voorgingen; "het is heel anders als ik me voorgesteld had", en ja, Tien moet toegeven, het is altijd intenser en mooier, van een grotere schoonheid als dat ik in tekst en foto's ooit zal kunnen laten zien. Misschien is dit makkelijker te ervaren in het voor- en najaar, dan de mistige en natte perioden of de snikhete zomer, maar toch, een zekere vage betovering blijft voor diegene die ik nieuwsgierig genoeg heb gemaakt. Ze heeft niet echt kunnen slapen in de bus die haar door de nacht heen verplaatste naar het zuiden. Ze wil wel een stukje lopen, koel water om de voeten in te dippen, dus lopen we naar het meer waar ik haar zie lonken naar de koele diepte. Met kleer en al laat ze zich vallen om de dode bomen voorbij te zwemmen en ik sta daar maar in rok en top. Niet om aan te zien, zij wel ik niet, ik wil ook en zo koud is het water vandaag niet. Dus hup, kleren uit en duiken, voor 5 minuutjes. We hebben niets bij ons om ons wat af te drogen, dus klotsklots in natte schoenen en drupdrup met natte kleer lopen we op ons gemak weer naar boven.
We eten een beetje pap, kletsen nog wat, doen een rondje moestuin en oogsten de eerste grote hoeveelheid bonen, lekker! Dan is het op, voor haar en breng ik haar voor de eerste nacht maar naar de masterbedroom, waar ze dankbaar in ploft na een lekkere douche. Ook ik ga 'vroeg' voor middernacht.
Van middagdutjes komt het nauwelijks meer en ik sta gemiddeld om 7 uur naast mijn bed.
(het blijft bijzonder dat ik daar sinds de lente geen moeite mee heb, net als met zovele andere dingen, die oer-energie is het grootste kado van dit jaar en ik hoef niet eens moeite te doen deze staat van zijn in stand te houden, het is er gewoon, ik ben :-)

Marc en ik mailen, als maatjes, 'as usual', gewoon, wat maatjes doen als het erop aankomt! Op deze wijze kan en mag hij de wereld rond, terwijl ik met liefde voor deze plek en mezelf verder 'rommel', op z'n Tien's, dat wel.