Mensen

Mensen. Wat een indrukwekkende wezens zijn wij eigenlijk. Mensen, niemand kan zonder, maar met is ook niet altijd je dat en dan kom je toch uit op het zoeken naar je eigen balans.
Ik heb het hier een zege gevonden de mensen op te kunnen zoeken als ik daar behoefte aan had, in plaats van ze te moeten ontvluchten en dat in de Randstad. In het gezelschap van zo'n ander mens lag die behoefte nog lager, maar knabbelde niet aan de hechting van zijden boeien die het me altijd moeilijk heeft gemaakt langer als een uur of twee van mijn eigen terrein af te gaan. Nog nooit, ook niet tijdens geslaagde dagtrips, uitjes en bezoek aan markt, vrienden in de buurt of Nederland.
Ik ben sinds 2,5 week weinig dagen heel de dag alleen thuis of niet onder de mensen boven op het plateau aan de rand van de gorges die me zo eigen is geworden. Ergens kan ik de tijd die ik elders doorbreng niet missen. De administratie en ons internet bedrijf, alle bank- en geldzaken, alle beslissingen en regel dingen die alleen in Frankrijk gedaan kunnen worden, alle zorg voor de beesten, extra werk aan mijn sociaal netwerk en integratie, het tekenen van mijn eerste contract met Nadine voor het schilderwerk, onderhoud van huis en tuin en niet te vergeten; lief zijn voor mezelf en een beetje flexibel blijven met betrekking tot het verwerken van de finale van een lang intens puur traject zonder winnaars en verliezers. Nou ben ik niet helemaal eerlijk, vrees ik....
Maar goed, werken op contract basis is niet het enige werk dat geregeld wordt. H&T met een veel sterren gite zijn van makelaar toch de heel goede vrienden geworden waar ik mezelf best af en toe zonder gene te eten kan vragen, komen met twee mogelijkheden aan in mijn vak nog wel. Een ZZP hovenier helpen met het onderhoud waar hij door het vele aanleg-werk niet aan toe komt en een klus om een huis dat de verkoop in moet uberhaupt toegankelijk te maken door de tuin kort te wieken op nette wijze en wat enorme naaldbomen naast het huis te beoordelen, of die niet weg zouden moeten of opgeknapt. Ze schijnen erg dicht bij de muur van het pand te staan. En dan ook nog van de winter in de Bistro?.... Na zeg, en dan beweren dat er geen werk is hier. Ik heb nog niet eens gekeken naar de toeristenindustrie, elk jaar weer een goede voor deze regio. Heerlijk gebabbeld, heerlijk eenvoudig echt lekker ge-BBQ-ed bij H&T, boontjes meegebracht, leuke lange beetje platte gele rare snij?boontjes, rauw zacht en bijna zoet, kort gekookt in een salade nog veel lekkerder. Zij Nederlandse, hij Schots, al 8 jaar hier na 7 heel magere zware jaren eindelijk eens een beetje tot rust en op orde, ik laaf me in de goede afloop der dingen, het komt altijd een keer goed.
Gaar en buikpijn, een domme fb-horoscoop voor deze dag gebood me rust te nemen en alleen mensen op te zoeken die in kunnen schatten waar ik zo'n beetje zit met hoofd en hard en daar mee om kunnen gaan. Voor ik dus naar H&T rijd ga ik de brievenbus sleutel en de benzinetank uit de Rode halen die dus bij die drukke garage staat waar ik dacht heel misschien zaterdag de auto terug te hebben. Anders een weekend geen auto, ook niet erg, maar Nadine wil het niet hebben en de neef die zich over de Rode gaat ontfermen weet als chef van de pompiers hoe geisoleerd ik wel niet zit, het is aan de enige blusroute aan deze kant van de gorges.
De Rode staat geparkeerd met sleutels in het contact en raampjes open, net als sommige andere auto's op het terrein, dat laat me dan toch weer glimlachen en me een veilig gevoel geven, dat kan hier dus gewoon. Ik haal de sleutel uit de cabine en de lege tank uit de bak om die vol te tanken. Haar Neef komt naar buiten gelopen in zijn werk overall en roept dat hij klaar is. Sorry, ik ben verschrikkelijk slecht in het onthouden van al die namen, het zijn er zoveel in een zeer hoog tempo op dit moment. Namen van mensen, zo'n afgelegen gebied kent er nog al wat als je ze zo nodig hebt, mensen. Hij heeft een minuutje nodig voor hij me even uit komt leggen hoe en wat. Nu vrees ik die momenten, want bij de andere garage kan de techneut mij echt nooit iets duidelijk maken, terwijl ze wel jaren engelse les bij H volgden, maar goed. Ik schiet vlug uit het zicht naast de Rode en kniel om onder de auto te kijken of hij echt in twee dagen, ff tussendoor voor z'n nicht mij voorrang geeft in het vernieuwen van deze onmisbare kruiskoppeling, gloednieuw, geniaal. Nadine! Ik hou van je!!
Maar deze Neef krijgt me exact duidelijk wat er gedaan is en wat er echt nog gedaan moet worden in de kern van de koppeling zelf. Ik heb totaal geen verstand van auto's, hij spreekt echt gewoon alleen netjes Frans en ik begrijp hem helemaal. Ok, ik ben ook verkocht en verlaat de garage-die-me-niet-begrijpt, waar ik eigenlijk echt bij had moeten blijven. Ik zal er nog gaan tanken, 't ligt op de route naar mijn werk. (Klinkt toch wel hilarisch hoor, 'naar mijn werk gaan'.)
De wagen is opeens geen piepende, schurende rammelbak meer en zelfs op wel heel fijne hakklompjes heerlijk om te rijden. De knalrode bus van Nadine is te stil en te vage omtrekken die ik maar niet aan kan voelen. De bus is gewoon te luxe en te gevoelig door al die elektronica die de Rode  nul komma nul heeft. Wat een geruststelling en dat in 2 dagen waar die andere garage overheen kijkt of weken over doet en geen leenauto heeft plus erg hoge rekeningen. Pas in de schemering kom ik thuis met m'n viervoeter plat op de weg met een achterwerk dat heerlijk meekwispelt, een blij koppie dat verlicht wordt door de koplampen, DQ die van de helling achter de schuur afschiet en naar het huis holt met dat typische staartje in een dubbele kromming. Ik kan trouwens nog steeds niet zien of hij die geknakte helft kan bewegen, aan zijn capriolen te zien maakt het hem niks uit. Eerst de beesten, dan de systemen aan en berichten bekijken na het legen van de brievenbus waar ik een kado in tref in de vorm van een tijdschrift met een lief briefje van een unieke vriend. Als mijn leven een sprookje a la Grimm is, dan is hij de oude wijze man met achter hem de nog oudere spiegel verstopt in 't stof voor enkel de zieners. Ook sommige van jullie komen mijn leven binnen door openhartigheid en woorden aaneen als zinnen tot mensenlevens gevormd, mensen.
Het is fijn om te kunnen zeggen dat ik van mensen houd, ik houd dus ook van mij.
Mijn droom van maandagochtend is weer een zegening extra gebleken, met eigen inzicht in woorden omgezet, gedeeld, begrepen en erkent, erg prettig.
Morgen weer onder de mensen, P&W komen boontjes eten en 'even' een klusje klaren, vrijdag werken, zaterdag een klus inventariseren om een offerte uit te brengen, zonder bezoek en 's avonds naar de peperdure vuurwerkshow in de rijkste gemeente van de regio, omdat ze erg erg veel betaald krijgen van de EDF om die gemeente vol te zetten met alles dat nodig is voor 1 van de grootste waterkracht centrales.
Wat een week, wat een mensen, heerlijk.

ps
Weet wel dat dit enkel 's zomers kan en is. 's Winters gaan hier de spreekwoordelijke slagbomen dicht, blijven de mensen 3 maanden binnen interen op de gewekte en ingevroren of opgekuilde voedingswaren en lezen de in het seizoen vergaarde boeken uit. Zijn de hotels dicht en de restaurants in de weekends, want dan zijn er geen werklui tussen de middag, de enige klandizie. Dan is er geen bont gekleurde kleding te koop op de markt of die leuke snuisterijen als een speelgoed zwaard en een sleutelhanger met het logo van de regio erop. Komende winter is het altijd stil op straat en de helft van de huizen staan dan leeg. Het is zwart-wit op het platteland!