Geduld

Samen steken we hier en daar ons hoofd boven het maaiveld uit om mensen op de hoogte te stellen. M&M is niet meer, hij is alleen bezig met weggaan en ik ben alleen maar bezig om alle tijd die mij rest in zijn gezelschap te gebruiken om mijn basis wat op orde te hebben met zijn hulp. Daar tegenover staat dat ik hem verder met rust laat en m'n eigen ding doe.
Om kwart over 7 stond hij dan ook vanochtend bij de bevriende dakdekker om te vragen of hij me een beetje in de gaten wil houden. We hebben wat belangrijke vragen aan de makelaar die ons dit huis destijds verkochten. Als er wat is, dan zijn ze er en ze waagden zich in het hol van de leeuw, want een scheidend stel in de laatste dagen is je op glad ijs begeven eind van een werkdag in de typische Zuid-Franse hitte in een windluwe kloof. Maar we zijn 'cool' en heel volwassen. Misschien is dit pas 'op eieren lopen', wat ik afgelopen jaren teveel heb gedaan - dat mag gezegd worden. We stellen ze gerust na dit toch wat schokkend nieuws van die hechte eenheid die wij uitstraalden. (Waarschijnlijk omdat alleen wij zo gek zijn zo'n mini permacultuur, zelf-voorzienend spul te willen creëeren middenin een diepe kloof.)
Er volgt een bijna aangename namiddag met het kattenspul om ons heen, Castel gezellig op de muur die de makelaar in het gezicht gaat zitten hijgen. De makelaars, een stel, zij Nederlandse en hij Schots en hier een 8 jaar geleden neergestreken om ook het harde bestaan op het Franse platteland de voorkeur te geven boven druk bewoond gebied met meer comfort. We drinken wat, ik zet er chips bij en zijn kort maar openhartig over hoe de vork in de steel zit, want ook voor hen komt dit als bliksem bij heldere hemel.
Een beetje feedback van mensen die ons hier hebben leren kennen die onze taal spreken blijkt goud te zijn. Plots vraagt zij me hoe ik me voel... Klap, boem, waterlanders. Niet hartverscheurend hoor, meer aandoenlijk en ik voel me ook behoorlijk klein terwijl ik naast mijn man zit en gewoon zeg hoe ik me voel... het is net therapie, weet u wel.... Maar ik gedraag me nog steeds 'cool'. Ga niet in discussie en laat hem zijn, wat steeds resulteert in een man die zich uitspreekt mèt emotie en dat is nieuw voor me, alleen dringt het niet zo goed tot me door, want 'afgewezen zijn' in plaats van je 'afgewezen voelen' is toch andere koek. En hier schuilt het venijnige in; boos. Gewoon goed pissig, stinkende modder.
En omdat ik gewoon - wat is gewoon in de liefde? - van hem houd, kan ik nog steeds begrip opbrengen en begrijpen waar hij zit.
Er gaat me dagen dat hij in grotere problemen lijkt te zitten dan ik. Met betrekking tot de liefde waar hier van alles aan vast kleeft (dat hem lief is) en die waar hij van zegt te houden; vrijheid, avontuur, de passie.
Ik ben zwaar ambivalent ten opzichte van mijn liefde voor hem. Ik begin hier en daar blauwe hemden aan de grijze hemel te zien. Waarmee ik bedoel te zeggen; helderheid over zijn liefde voor mij, er klopte iets niet, dat nu wel klopt en heel duidelijk is.
De essentie hebben we snel te pakken gehad, dat scheelt veel toekomstig verdriet en oorlog, strijd en tranen. Altijd 24/7 samen is meer als de spreekwoordelijke tropenjaren, voor ons heel gewoon terwijl we ook prima alleen kunnen zijn, als het moet. En nu moet het echt, na het vaak aanhoren van zijn angst om hier op deze plek stil te blijven staan.
Ik zal niet omkomen van eenzaamheid, ik ben de blijver. Ik mag me met heel mijn zijn storten op mijn gedroom met de beesten en de moestuin toegeroepen door de vogels. Ik mag hier tussen 11 en 6 de luiken dichthouden en me binnen te buiten gaan aan schrijverij, een dutje als ik kan, binnen klussen als raamkozijnen afwerken en verven, veel wit graag! Ik kan eind van de middag met Castel naar het meer om te zwemmen en ervaar de natuur die me beschermend voorkomt, en niet iets dat me te snel boven het hoofd groeit. Wat ik ooit droomde en ergens ook gewenst heb, stiekem en stilletjes, komt uit. Het zijn de grote lijnen, niet de tragiek van het leven, maar die grote lijnen, die maken de vage verlegen droom waar om op een plek als dit te eindigen in een ongekende vrijheid en natuurlijke stilte om mezelf in mijn eigen balans te brengen. Wat een ongekende luxe om dit te doorleven, ik heb pas 38 lentes en sinds de vroege lente een hoger energie niveau dat ik niet wetenschappelijk kan verklaren, dus gebruik ik de flow voor alles, ook voor dat dutje tussen de middag, uiteraard.

Morgen na het middag eten is het stil hier. Ik ga mezelf maar bezig houden om af en toe ook toe te geven aan de waanzin die me gaat overvallen. En zelfs dan heb ik vrijheid; de muren voelen er niets van als ik er wat op stuk smijt. (Ik heb nog steeds geen zin in scherven opruimen, dus ik bespaar me de moeite toch wel.) Ik kan schreeuwen en tieren naar de overkant en niemand die het opvalt. Ik kan mijn slapeloosheid gebruiken om te gaan huishouden, of gezellig met de spelende katers de zijkamer opruimen, muziekje aan, al is het 3 uur in de nacht. En ik heb een erg leuke kluslijst, al zeg ik het zelf.
Ik zit feitelijk nog steeds op mijn handen, geduld, patience....