Cepes et girolles

Zaterdag;

P komt lunchen, gewoon voor de gezelligheid. Hondje Spetter komt natuurlijk mee, dus het onderluik moet dicht zijn om Don Quichot niet te laten verdwijnen in een hondenmaag. En passant wil Nadine ons wel leren paddenstoelen zoeken, iets dat ze al een maand of 18 belooft en ze is er zeker van dat ons bos vol staat met de heerlijke cepes en kleinere gele girolles. Wij zien ze nooit of herkennen ze niet als zodanig, dus kom maar op met die les. Bij haar houd ik altijd een slag om de arm. Ze is nogal druk en leeft op z'n Frans, lekker los en makkelijk. Ook heeft ze een vriendin uit Zuid-Amerika te logeren en is ze geen ochtendmens, dus of ze echt samen zaterdagochtend op de stoep staan om een uur of wat het bos door te struinen??

Maar om 11 uur hoor ik leven buiten en staan ze daar met een doos eieren en een bakje met girolles, hele kleine oranjegele paddenstoeltjes. Ze heeft ze gisteren gevonden voor het geval het tegen valt bij ons, ze wil perse een omelet voor ons maken, gezamenlijk eten met een M&M brood erbij even opgepept in de oven. We babbelen in het Frans, want haar vriendin spreekt maar drie woorden engels. Wederom krijgen we complimenten hoe onze spreekvaardigheid vooruit gaat, maar worden we na ieder zinnetje uitvoerig gecorrigeerd. Nu nog alles onthouden en dat valt niet mee. "Jullie zouden je meer moeten verdiepen in grammatica" zegt Nadine. Jawel, heeft ze helemaal gelijk in, maar het school Frans is heel andere koek dan spreektaal. Laat ik nu een hilarisch boekje geleend hebben van H&T, "The complete merde", over Franse spreektaal gepubliceerd in Engeland. Ik pak het erbij, wat veel hilariteit tot gevolg heeft, want als je in het Frans wilt leren schelden of echt wil praten zoals de Fransen doen, dan is dit een aanrader. Wel handig om Franse vrienden 'erbij' te hebben die je eerlijk corrigeren, want onze eigen interpretatie zou tot grove fouten kunnen leiden. We liggen in een deuk om de schunnige taal, Don Quichot krijgt ter plekke een andere bijnaam van de meiden. 

(Afgekort wordt ons katje Chot genoemd, hetzelfde uitgesproken als chiot wat wc betekent, terechte kritiek van de zoon van het gezin waar het katje vandaan komt, maar wat zal het dat katje schelen en de Fransen zijn hier niet kind aan huis, laat staan dat ze interesse in de katten hebben of hun naam onthouden en gebruiken, het zal ze de spreekwoordelijke worst zijn. De meeste boerderijkatjes leven buiten en tellen alleen mee omdat ze wat muizen vangen. Ze krijgen vaak geen naam en gaan er echt niet mee om alsof het kinderen zijn.)

Het hek staat open, P kan ieder moment arriveren en we zitten buiten. Don Quichot miauwt zich een schor keeltje achter het luik, want leven horen en er niet bij kunnen is nog nieuw voor het kleine ding. Iedere keer als ik even naar binnen loop voor wat drinken of wat, glipt hij naar buiten, snel als water! Wat dus ook een keer fout gaat als Don Quichot naar buiten glipt en de grote dalmaat het in de gaten krijgt. Maar uk is sneller als de grote hond en verstopt zich binnen onder de bank, waar hij dus uren blijft zitten.

Het maal is kostelijk. Drie dames in de kleine keuken die rap babbelen. Nu jaaaa, ca prend le tete, of zoiets, want ik kan het even niet meer volgen na de Franse les de uren ervoor. Ik verdiep me in de salade en vinaigrette terwijl de vriendinnen discussiëren over de omelet.

Er staat opeens een tafel vol lekkers met warm M&M brood, salade, gezouten roomboter, wijn en smullen, want die paddenstoeltjes smaken wel heel erg lekker. Wel hebben we onze laatste wil uitgesproken voordat we gaan eten, wat Nadine in een deuk laat liggen, want ze is en blijft een kenner op dit gebied.

Na de lunch, voldaan, gaat P naar huis, op tijd voor het voetbal wat ons dus echt nul komma nul interesseert en trekken wij goede schoenen en laarzen aan voor een paddenstoelenstrooptocht op de ontoegankelijke steile hellingen. Nadine's vriendin heeft het zwaar en kiest voor de paden, Marc en Nadine gaan dwars door het bos en we leren dat de kleine smakelijke Girolles niet van hedera of gras houden, een dik pak bladeren nodig heeft en vaak onder eiken en beuken groeien in het gezelschap van varens. Maar bij ons is de hedera (klimop) overal aanwezig en hoe verder we struinen richting het meer, hoe teleur gestelder Nadine is, want 'iedereen' zei haar dat juist deze helling bezaait moet zijn met paddenstoelen. De meiden genieten wel van de wandeling en Castel's capriolen, ze zien een stukje natuur dat normaal ongezien blijft omdat de toegankelijkheid zo laag is. M&M dartelen door het bos zonder ook maar een spier te verrekken, we zijn dit inmiddels gewend. Dat we uit plat Nederland komen is niet te merken en dat maakt ons wel wat trots, we voelen ons aangepast, zoals het hoort. 

Ik tref een enorme paddenstoel aan onder brede scherpe graspol; een cepe! Nummer 1 en Nadine is helemaal vervuld van de grootte ervan en snijdt hem voorzichtig af, zodat komende jaren de cepes op deze plek terug blijven komen. Op deze helling zo dicht bij het meer is toch niet de juiste plek voor paddenstoelen. Ook staan er geen beuken die de zuurtegraad van de grond verbeteren voor de eetbare schimmels.

Omhoog dan maar, de moeilijkste route want zo klimmen we over drogere grond met meer kans op girolles die Marc uiteindelijk vindt. Geen kleintjes zoals Nadine ze meebracht, maar volwassen exemplaren die hun gele hoed tussen het blad door laten zien. Een veldje vol die de emmer vult. Later nog twee grote cepes en die emmer is wonderlijk genoeg vol.

Een dikke twee uur heeft de struin- en klimpartij geduurd en Nadine laat zien hoe je ze schoon maakt.

Een super Franse dag, heel veel geleerd, nog veel meer gelachen en allemaal voldaan, op Don Quichot na. Hem jaag ik nog de stuipen op het lijf door te stofzuigen, waardoor hij zijn toevlucht zoekt achter de ladenkast in de keuken en wij een half uur op zoek moeten, want daar horen we hem niet miauwen.