Het was weer eens erg stil op de blog, ik weet het. Er gebeurde ook geen heel bijzondere dingen. Nu maar even een kleine inhaalslag over het wel en wee van M&M.
Het weer is als vanouds 'Zuid-Frankrijks Warm'. Nog niet zo heet dat we de deuren en luiken dicht moeten houden en in een grot leven. Wel zo warm dat we alleen 's ochtends buiten werken aan het schuurdak, in de moestuin of maaien. Ik slaap erg weinig, dat inslapen is en blijft het euvel, in de eerste plaats. Ik had de strijd al opgegeven en geaccepteerd dat ik dan wel niet slaap de eerste drie uur dat ik in bed lig, ik rust dan wel uit met mijn ogen dicht in het donker, genietend van de uilen die soms wel op het dak lijken te zitten. Maar nu word ik ook nog eens heel vroeg wakker, hetzij door een droom, hetzij door Emiel die heel erg vroeg gaat kraaien omdat Marc tussen half 6 en 6 uur wakker wordt en hem en z'n chicks eruit laat. Emiel gaat dan de eerste uren tussen de schuur en het huis zitten kraaien om zijn kipjes uit het hok te lokken. (Ze leggen geen eieren meer en broeden ook niet.)
Emiel de haan, och wat een beest is het toch, vreemde vogel, hitsige vogel, alerte vogel, mooie vogel, wakende vogel, wekkende vogel, zorgende vogel, maar vooral KRAAIENDE VOGEL. Wat blijkt; geluiden die de overkant halen, halen het ook weer als echo naar deze kant van de gorges. Dus Emiel denkt 'daar zit nog zo'n haantje als ik, blijven kraaien, ik ben toch de beste en de mooiste die het hoogst kan kraaien en mijn lange adem wint het toch.' Gedurende de ochtend gaat hij steeds hoger op de helling achter het huis zitten en kraait non stop. Nu willen we niet van Emiel af, nog niet, maar wel van het kraaien. Maar hoe leg je zo'n vogel uit, dat hij terug kraait naar zichzelf? Dat het zijn eigen echo is? De voorlopige tussen oplossing is dat we hem 's ochtends langer in het hok houden. In ieder geval tot we beiden wakker genoeg zijn om het gekraai te kunnen velen.
Ondanks zijn grote onvermoeibare snavel ben ik toch op bladzijde 44 van mijn boek beland, lettergrootte 12, en nog steeds heb ik het gevoel nog maar net begonnen te zijn. Iedere ochtend begin ik de dag met het opstarten van het word document en lees, corrigeer en vul aan wat ik de dag ervoor schreef om dan pas 'nieuw' te schrijven. Ik blijf het leuk vinden, gewoon schrijven, niet op mijn woorden te hoeven letten, omdat het toch niet het internet op gaat en niemand het kan lezen, nog niet. Het geeft me een ongekende literaire vrijheid waar ik me nog wel eens erg aan zou kunnen gaan hechten. Het heeft als enige nadeel, alleen voor mijn lezers hier, dat ik minder snel een log type.
Afgelopen week was meer dan saai, er gebeurd niet veel bijzonders. Lauze voor lauze klust Marc verder aan het schuurdak, het gaat langzaam en gestaag, hij is niet tevreden, maar dicht ligt het. Ik doe iedere dag een moestuinrondje, waar alles het doet en ik de boel goed in de gaten houd met water en slakkenkorrels, snoeischaar en bosmaaier. Niet echt spannend nieuws, gewoon net als ieder jaar alleen doe ik wat meer als normaal, ik heb er gewoon meer zin in. Geen fruit dat aan bomen groeit; de late vorst in april, de hagelbuien, ze vernietigden de bloesem en de walnotenbloemen. Geen pruimen, appels, peren en noten dus.
T komt spontaan langs voor een babbel en vraagt Marc's hulp voor hun schoorsteen. Die heeft geen afdekplaat (lauzesteen), dus de regen, blad en dieren hebben ongehinderd toegang en belanden op de plaat boven hun kachel. T heeft hoogtevrees en H gaat ook zeker de hoogte niet in met een joekel van een steen op haar rug om dat varkentje even te wassen. Marc vindt het een leuke klusje, dus belanden we donderdag na het rondje markt bij hun om het werk te bekijken. H maakt lasagne, we genieten een kostelijk maal en zitten voor het toetje lekker buiten te babbelen om pas rond vieren aardbeien als toetje te snoepen. Dus het even een boodschap doen en lunchen bij H&T wordt een latertje, het breekt de week en ik eet nog twee dagen van wat er over was, want dat kreeg ik mee in een ijsbak, lekkerrrr.
Vandaag en morgen staat er wat te gebeuren.
Vorig jaar 28 mei kwam Thomas (14) om het leven door een ongeval met een jachtgeweer, wat de hele gemeente in rouw dompelde en niemand zal kunnen vergeten de komende decennia rond deze tijd. Vanmiddag is er een 'Manifestation Sportive' gepland met een maaltijd als afsluiter. Omdat we nooit samen boven komen, ons gezicht laten zien en we toch willen laten weten dat we betrokken zijn, gaan we hier samen naar toe eind van de middag. Thomas was heel sportief en het is een fijne manier om hem als gemeente te herdenken. Zijn moeder is een sterk en moedig mens, ze laat zich weer wat meer zien in het dorp. Zijn vader, haar man, ach ja, die gaat gewoon door zoals al zovele jaren. Met het hebben van een relatie met een andere dame uit het dorp die een kind van hem heeft en als 'stel' zijn ze net zo'n onderdeel van deze kleine gemeente als ieder ander, maar ik blijf het schaamteloos vinden. Hij wil niet scheiden, vreemd genoeg.
Morgen gaan we Chot halen, helemaal in de Dordogne 3 uur rijden van hier. Nu wordt het wel een prachtige rit en kijken we ernaar uit om dat kleine katertje toe te voegen aan de nu zo kleine beestenboel. Kittenbrokjes liggen klaar en ik probeer Joppie & Cros het duidelijk te maken dat ze wat om poten krijgen. Lukt natuurlijk niet. Ik kreeg al drie foto's van de uk, hij ziet er nog uit als ongeregeld schoffie, dus de naam (Don Qui)Chot is wel op zijn plaats.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten