We hebben al heel wat gasten mogen verwelkomen en dat zonder dat we een commerciële instelling zijn. Niet alleen vrienden en familie, maar ook complete vreemden die als vrienden weer weg gaan zonder lege beloften, maar aan beide zijden rijker, uitgerust en vol energie om er weer tegenaan te gaan.
Vier gasten kwamen via een oproep van mij op het wereldreizigersforum met het verzoek voor mee werkende handen tegen kost en inwoning. Een kennis met zijn zoon die toevallig ongeveer langs ons huis zou komen onderweg naar zijn vakantiebestemming. H&A van wie we de Blauwe ooit eens kochten, onlangs M voor een weekje, een vrouw die ik op de Tango club van mijn broer ontmoette en haar plompverloren aanbood eens langs te komen voor een tijdje rust en ruimte. Ze onthield het, ging inderdaad wat grasduinen op mijn weblog, stuurde een mailtje, boekte de reis en daar stond ze dan.
Begin juli is onze nul sterrencamping weer volgeboekt voor twee weken. Ik kreeg een mail van iemand die via de zoekterm 'permacultuur' op deze blog uitkwam en na wat berichten gelezen te hebben dacht 'wie niet waagt die niet wint, ik stuur een mail om te vragen of ik langs mag komen voor een vakantie'. Dat zijn de leukste. De mail, de manier waarop mensen ons vinden en de gasten zelf ook! Het is een soort van couchsurfen waarvoor we ons huis en zijn aanbieden, maar dan niet direct, dat maken mensen er blijkbaar zelf van. Het is voor ons De manier om eens met andere ogen naar onszelf en ons leven te kijken, ideeën op te doen en uit te wisselen en we kunnen weer even inspiratie, energie en kracht opdoen, omdat tijdens het hebben van zulke gasten wij vaak ook een beetje meer vrije tijd genieten. Niks geen isolement, op sociaal vlak dan. We kijken weer naar deze gast uit!
Don Quichot
De eerste dagen in het gezelschap van dit katje is altijd een beetje spannend. Hoe gaat ie het doen hier. Er is nog vrij weinig karakter te bespeuren, het is gewoon een heel jong ding dat nog moet wennen en veel moet leren voordat hij aan de slag kan als muizenvanger. De eerste dagen houden we hem binnen, dus Castel weet wel dat er een leuk klein speelmakkertje is gearriveerd, maar ze moet geduld hebben. Cros en Joppie moesten die eerste dagen niet hebben van het kleine ding. Eén keer hebben ze eraan geroken en weg waren ze. Cros besloot in de schuur te gaan wonen en Joppie bleef met gepaste afstand bij het woonhuis vandaan. Voor Don Quichot hartstikke saai natuurlijk komend uit een huis met zoveel warme wezens en mama-poes, een kleine lapjeskat. Onze uk is erg goed gesocialiseerd, waar we blij om zijn, maar wat heel vermoeiend is. Bij gebrek aan speelkameraden en een moederpoes zijn alleen M&M daar voor de aandacht en de veiligheid. In no time beklimt hij de hoogst bereikbare posities in de woonkeuken en springt in je knie om op het bureau te komen om met zijn wel heel scherpe nagels in je been te belanden. Een pijnlijke zaak.
Cros slaapt altijd op het voeteneinde van mijn bed, maar de kleine neem ik ook mee, zodat ie geen stomme dingen doet 's nachts. Cros is hem gevlogen en wil dat voeteneinde niet delen. Maar hij vergat eergisteravond dat de uk er is en vlijde zich op echte Cros-wijze uit. Er werd gekoerd en gesnuffeld en er zij vrede. Cros vindt het nu geweldig om een klein broertje te hebben om mee te spelen. Op zijn momenten weliswaar; tijdens de maaltijden op het achterterras en 's avonds op mijn kamer. Joppie moet nog steeds niets hebben van dat kleine spul en blijft hem mijden en blazen als hij hem toevallig ergens tegen komt.
Don Quichot mag op het goed afgesloten achterterras, lekker buiten zijn, maar alleen als wij er ook zijn. Castel is inmiddels geaccepteerd, dus ook dat gaat prima. Verder gedraagt het katje zich zoals alle kleine katjes; in je tenen en vingers bijten, sprintjes trekken, veiligheid zoeken op je schoot, eigenwijs op het bureau klimmen en er aan het nekvel weer af getild worden. Tis een lekker schoon en gezond schorriemorrie en we verwachten dat hij een goede aanwinst zal zijn voor alle betrokken partijen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten