aftellen

De laatste dagen samen om daarna alleen verder te gaan. Het is afscheid nemen en nog uitspreken wat gezegd moet worden. Omdat ik mijn energie probeer te sparen voor de klap die ongetwijfeld komen gaat, laat ik alleen het hoogst noodzakelijke los. De intense emoties die loskomen als ik nu eindelijk eens de duidelijkheid krijg waar ik al die jaren om gevraagd heb, maar waar ik altijd hetzelfde antwoord op kreeg 'Ik weet het niet.'  Het zijn juist die emoties die zo vernietigend kunnen zijn. Nu weet hij het wel en de ongemakkelijke waarheid geeft ook wel een hoop rust, in mij en tussen ons. Toch ruim ik heimelijk wat dingen op die ik niet meer tegen wil komen als hij vertrokken is. Hij reageert niet als hij me het ziet doen, tegelijk reageer ik niet als hij druk in de weer is met het hoeveelste mailtje, telefoontje of liefdesgedichtje.
Vermoedelijk zal hij niet in haar armen kunnen vallen volgende week, ook zal hij het niet makkelijk krijgen met het gemis van de plek waar ook zijn hart ligt met de beesten en de boel. Maar aan vermoedens en hoop heb ik op het ogenblik niet veel. We gooien niet met modder - er zijn bergen waar we mee kunnen gooien - en letten op elkaar dat we niet door draven. We laten elkaar steeds met rust om elkaar toch ook weer op te zoeken. Om niks eigenlijk, of alleen de blik te vangen van die van de ander, of om drie woorden te spreken of juist te laten zien dat er geen woorden of nog blikken nodig zijn.
We stappen alle twee in het diepe, weten alle twee niet wat er gaat komen, we weten beide niet hoe dit af gaat lopen. Het zijn de financien die bepalen hoe lang dit gaat duren en plan B, plan C, D en plan E komen beetje bij beetje ter tafel. We vinden ze allemaal niks, al die 4 scenario's niet, maar zo door tobben is wel het allerslechtste wat we kunnen doen.

De Moestuin

Ik ruik ook kansen, de zegeningen die ik telde gisteren, een halve pagina lang. Die zegeningen bestaan voornamelijk uit de aangekoekte modder waar niet mee te gooien valt, die zo diep ligt onder het schone water in het meer. Het zijn van die kleine dingetjes die je nou net niet zo prettig vindt in de ander, die in het begin niet gezien worden, later op gaan vallen en op een gegeven moment irritatie's opleveren. Die modder laat ik ongeroerd.  Ik mediteer me een ongeluk, loop steeds even een rondje moestuin, even naar de brievenbus, weer even naar de schuur om wat op te ruimen om dan maar weer eens naar het meer te wandelen. Ik doe mijn middagdutje en ben overal tegelijk bezig om orde te scheppen terwijl ik daar mee zou moeten wachten. Kwestie van geduld dat ik nu even niet heb.
De neiging om met dingen te smijten is meer dan vervelend met huisdieren met voelsprieten, een man met een korte lont en teveel energie, de enorme hitte de laatste dagen en ze veroorzaken de korte koortsaanvallen die me een ziek gevoel geven.
Ik ben nooit ziek, maar tijdens zulke toestanden eerder regel dan uitzondering. Een uurtje in het meer gaan staan, voor zwemmen is het net te koud, koelt zo goed af dat ik zonder zweten het hele stalpad op kan kuieren.

Jaloezie, nijd, boosheid, verdriet, nieuwsgierigheid, weemoed, irritatie, gelatenheid, berusting, strijd, onzekerheid, frustratie, tergende momenten, wreedheid en uiteindelijk toch ook de angst; ze zijn er allemaal, heel de dag door en gunnen me weinig rust. Ik kan niet heel de dag op mijn rug in de moestuin gaan liggen om deze scheiding niet te doorleven, maar alleen te overleven. Dan ben ik niks opgeschoten.

ik tel af
nog een kleine twee dagen
dan moet ik het gaan doen, alleen maar voor mezelf
wordt pittig