Vrouw zijn

Gisteren kon ik iets heel persoonlijks kwijt bij een lieve vriendin. Echt zoiets dat je eigenlijk aan niemand wilt vertellen, kunt vertellen. Soms ook je eigen partner niet of je moeder niet en ook niet op de blog kunt zetten.
Ze reageert altijd zo lief, niet veroordelend, ze luistert en hoort me.
Vandaag krijg ik van haar een berichtje met de vraag ook even naar haar te luisteren. Ik luister en hoor een emotie. Eén die ik ken, die ik gelijk mee kan voelen, een vrouwengevoel en ik word stil van binnen. Ik vertel haar dat ik me besef dat ik eigenlijk amper iets weet van vrouw-zijn. Dat ik er op moet googlelen (stom woord) om erachter te komen wat ik tegen pms kan doen, terwijl dat nu juist een heel natuurlijk proces zou moeten zijn waar ik veel van kan leren, over dat vage 'vrouw-zijn'.
Ik moet wat met dit vrouw tot vrouw-gevoel doen en wil nog even het bos in, want Castel moet zo 'naar bed' en die krijgt amper een uitje door het miezerige weer.
Schoenen en een vest aan, hondesnoepje mee en koplampje op waar de batterijen bijna van op blijken te zijn als ik net 20 meter van huis ben. Hond-lief rent wat voor me uit en komt steeds terug om met ongeloof in haar houding bevestiging te vragen of we wel echt gaan wandelen? Het is donker, de zware bewolking hangt een flink stuk boven de gorges en boven de rivier wordt een wolk samengeperst, lijkt het wel. Hier en daar zie ik weer flarden stil drijven in de windstille avond. Het ruikt zo fris en alles drupt om me heen. Ik doe het lampje maar uit, het licht wordt weerkaatst door de mistige natte lucht en ik zie met minder dan zonder.
Nu we binnen zitten 's avonds horen we de uilen ook niet, het huis is erg goed geluidsdicht, alleen motoren en Castel's zeldzame geblaf dringen door tot binnen de dikke muren. Het blijft apart alleen door het donkere bos te lopen, ons bos nog wel.
Al je zintuigen gaan op scherp staan, je hoort alles, hoe je voetstappen gedempt worden door het natte blad, het gescharrel van de hond en het wegschieten van muisjes. Verder hoor ik dan mijn gedachten en gevoelens. Ik sta stil bij de twee eiken, verder wil ik het pad niet aflopen. Ik haal een paar keer heel diep adem en voel die zuivere lucht tot onder in mijn borstkas. Dat vraagt om een roep, een schreeuw, één zo hard ik kan. Ik roep de naam van m'n vriendin, twee keer, nee nog eens, drie, vier keer en steeds harder. Castel snapt het niet, schrikt ervan, en gaat kwispelend niet begrijpend naast me zitten en kijkt me aan. Maar ik kijk omhoog, naar de lucht, tussen de flarden door in noord westelijke richting.
Ik krijg opeens kriebels op mijn huid, daar waar net die diepe teugen frisse vochtige boslucht in verdween en er opgebruikt weer uitkwam. Dit zou ik veel vaker moeten doen, ademhalen, zo diep en bewust, ruikend ademhalen, voelend, de adem ervaren, het is eigenlijk zo lekker!
Op de terugtocht in de stilte denk ik terug aan het niet weten wat het nu eigenlijk is; vrouw zijn. Ik ben nu twee maanden bezig met het eten van voedingssupplementen tijdens de 2.5 weken dat ik me echt ziek voel van die zo normale cyclus. Ik eet bewust en meer van de voedingsmiddelen waar magnesium en vitamine B6 in zit en begrijp nog steeds niet waarom dat nou zo goed blijkt te werken. Een realist ben ik wel, een gedeelte is natuurlijk het bekende placebo-effect, maar toch? Ik heb deze afgelopen twee maanden nergens last van, geen enkel symptoom dat me het leven zuur maakte, en dat van m'n lief ook, speelt nu parten. Weg en foetsie is raar, want ik ben altijd bang dat ik iets natuurlijks onderbreek, wegneem en onderdruk met iets uit potjes en doordrukstrips. Dat hormonen de mens zo sturen vind ik bijna nog enger, je ziet ze niet, je hoort ze niet, ze maken zichzelf aan in onbekende hoeveelheden, of juist niet, en lijken te doen waar ze zin in hebben. Wat deze vrouw er nu van vindt of niet, ze doen maar.
Ik ben een vrouw, maar na 36 jaar vaak nog steeds een raadsel voor mezelf. Daarom hou ik zielsveel van die andere vrouw, ze is eigenlijk precies hetzelfde.