Grote of Geen

Afgelopen dagen zijn we als vanouds bezig geweest met hout hakken, hellingen vrijknippen van bramen of het opzetten van een bouwschool in één van de Virtuele werelden waarin we actief zijn. De zon schijnt, een oostenwind koelt het huis in no-time af, dus stoken we veel en gaat de kachel nu toch echt begin van de middag al aan.
Maar daarover al zo vaak geschreven, had ik niet zo'n behoefte daar weer een post over te maken. Het leven kabbelt hier zoetjes voort en deze maand begint al aan te voelen als de trage winterse tijd waarin ik de lente zou willen voortrekken. Ik de knopjes op de struiken vastpak om te kijken of ze al zwellen en of ik al een heel klein zweempje lente zie, voel of ruik... Maar nee, geduld Tien, maan ik mezelf al zwetend in dikke truien en lange onderbroek.
Dit soort relatief eenvoudig buitenwerk blijft meditatief, zet aan tot nadenken. Wat 's avonds in bed uitmondt in getob, verloopt overdag constructief.

Het stilstaan bij een struikelblok blijkt veel groter als verwacht. Het blokkeert me nog wel eens in contacten met anderen, vriendschappen, relaties, hoe dieper of intenser, hoe lastiger het wordt. En steeds hoor ik weer de levenstekens van mijn grote broer, via mijn ouders dan weliswaar.
Ja gut, ik heb een broer!! En ik zeg altijd van hem te houden, maar vraag me steeds vaker af waar die liefde op gebaseerd zou kunnen zijn?
Als kind had ik er een grote broer aan. Zodra ik ging puberen is het steeds meer haat-liefde en deze vaak gewoon gezonde broer-zus relatie wordt ruw verbroken door zijn beslissing 'de benen' te nemen met zijn vriendin die niet veel later zijn vrouw wordt.
Elf jaren lang horen wij niets van hem, hebben geen idee waar hij woont, of hij kinderen heeft, of het wel goed met hem gaat tot plots hij contact opneemt met m'n vader voor een ontmoeting, verzoening??
Die komt er, voorzichtig aan, langzaam en het contact blijft. Ik ben inmiddels samen gaan wonen met mijn lief en hij wacht nog een klein jaar om met mij contact op te nemen. Het is echt aan hem na deze lange tijd. Hij komt naar onze bruiloft en dat doet me veel goed, maar broer-lief is niet veel veranderd. Hij doet nog steeds waar hij zin in heeft, ongeacht de mensen om hem heen; scheidt, komt weer in Nederland wonen, heeft vriendinnen en leeft zijn te drukke bestaan alsof er geen anderen deel aan hebben. Ik zie hem af en toe, met steeds een nieuwe vriendin.
Ik begrijp hem nog steeds niet en mis contact, wat ik eigenlijk nooit met hem gehad heb. Toch blijf ik zeggen dat ik van hem hou aan het einde van onze spaarzame ontmoetingen.
Dat wringt, want is dat nu wel zo? Ik weet dat we een band hebben, een gemeenschappelijke deler; onze opvoeding, onze ouders. Maar is dat enkel de basis om van mijn broer te houden? Heb ik hetzelfde gevoel voor m'n lief, m'n ouders en vrienden?
Na het vernemen van nieuws over mijn broers leven nu, blijf ik altijd een tijd aan die man denken. Ik ben niet bezorgd over hem, ook niet nu het nog steeds niet goed gaat en blijft vechten om een gewoon leven te hebben. Ik ben niet boos, teleurgesteld of echt betrokken bij zijn leven. Ik voel ook de behoefte niet om te helpen of te steunen, hij is onbereikbaar, ver weg. En dat zijn niet de kilometers, maar het feit dat hij simpelweg vergeet mijn email-adres te deblokkeren, hij geen thuistelefoonnummer heeft en als ik hem zie de keren dat ik in Nederland ben altijd moe is en in het gezelschap op dat moment het niet echt mogelijk is eens erg goed bij te praten....
Hoe langer dit zo voortduurt, hoe meer ik tegen mijn struikelblokje aan blijf lopen, hoe beter ik inzie dat er minder is dan ik dacht. Dat een broer-zus relatie er niet in zit. Dat hij wel mijn broer is, maar geen broer voor me is. Ik durf niet meer te beweren dat ik van m'n grote broer houd, het zou zelfs hypocriet zijn om dit te blijven zeggen. Ik heb contact nodig, simpel alleen wat contact om mijn liefde voor mensen te voeden, het blijvend te ervaren. En anders een band, iets meer te delen dan één gemene deler....
Ik schrik van mezelf, maar kan niet om deze waarheid heen. En na ieder detail en nieuwtje over mijn broer, wat enkel de zorgen zijn van mijn ouders over het wel en wee van hun zoon, vraag ik mezelf weer af wat mijn broer voor me betekent. Misschien enkel een deel van het leven van mijn ouders, dat me wel raakt, interesseert, een deel van mijn leven van toen en me goed of niet goed laat voelen, waar ik de liefde in ervaar.....
En hoewel hij vast lijkt te blijven lopen, ik wil graag verder en zoek mijn weg hierin, in liefde.
En vanuit die liefde voor mezelf besluit ik hem een brief te sturen. Dat is geen sinecure.
Terwijl m'n blog wat dagen onberoerd blijft, schrijf ik verder, al zagende, knippende, bouwende en wandelende...
Ik heb een grote broer, of geen?