lengende dagen

Omdat het nog steeds droog is, is het voor ons zaak hout te blijven zagen voor de regens die zeer waarschijnlijk wel weer komen, of sneeuw.
Eergisteren krijg ik wat op m'n kop dat ik mezelf verlies in m'n computerwerk, zodat ik gister moedig de zagen pak en de helling oploop om daar dode kastanjes te zagen. Eerst schaaf ik mijn onderarm door drie lagen kleding heen. Maar ik zaag door. Dan bezeer ik mijn rechterhand aan de binnenkant, een spiertje ofzo. Maar ik zaag moedig door. Dan zaag ik steeds een stuk van een dode boom schuin weg die zich rechtop in de bosgrond heeft geboord, omdat hij met de top bleef hangen in een buurboom. Als uiteindelijk de rest van de boom op een reeds gezaagde stam valt gaat het even mis. De al liggende stam wipt omhoog met het dikste deel en geeft me een stomp op de solar plexis. De zaag leg ik neer terwijl ik naar adem hap en ik ga even op de knieëen.... Van een karate-kampioen had ik geen betere stomp kunnen krijgen. Zodra ik weer adem heb struikel ik over een platte steen?? Wat is dat dan? Vind ik pardoes een voorraad lauzestenen en nog grote ook! Al wat ingebed in de bosgrond, maar nog niet overgroeid met Maagdenpalm waar de hellingen mee bedekt zijn in dit stukje bos. (In de lente een prachtgezicht met al die paarse bloempjes.)
Ik heb al bijna tabak van het zagen na het uitgraven van die mooie vondst, toch zaag ik nog de gevallen bomen in stukken en zet de zaag in een volgende dikke die half in een muurtje is geworteld. Ik kan er niet zo goed bij, maar ik zaag moedig door.
Ik glij halverwege het zagen van de valkerf van m'n standplaats af en houd de kettingzaag nog wel goed vast, zodat ik op m'n gat op die helling zit en de kettingzaag recht boven m'n hoofd heb met het blad in de boom. Ik denk niet, maar laat los en zet drie flinke stappen om die zaag niet op m'n kop te krijgen. Gelukkig blijft hij hangen in de valkerf. Sodeju, ik stop met dat grote gevaarte!! Dus trek ik de zaag eruit, zet hem uit en leg hem bij de andere spullen. -rugzakje met zakdoekjes, telefoon, mandarijnen, pleisters-
Na een mandarijnenpauze pak ik het kleine zaagje en probeer het overgroeide pad vrij te krijgen in de hoop dat daar ooit een auto doorkan om het hout makkelijker naar beneden te krijgen. Nu lopen we eerst 70 meter met de stammetjes om ze dan in 4 etappes op het bospad te gooien. Uitputtend. Maar na wat takken weggezaagd te hebben, grijp ik met links in een uitstekend stukje hout dat een gat maakt in mijn handpalm.
Op het moment dat ik er geen gat meer in zie, en wel één in mijn hand, roept m'n lief me op met de walkie talkie of het goed gaat en waar ik bezig ben...
We sjouwen de paar stammetjes toch maar de terrassen af naar de auto. Hij heeft drie bramendoorns in de vingers, ik ben geradbraakt na zoveel pech en struikelpartijen door diezelfde bramen...
Vandaag doen we hetzelfde, geen doorns, geen pech, geen valpartijen en uitglijden, veel pret en een enorme hoeveelheid hout. Castel is een holletje-met-wild op het spoor. Ze graaft en klauwt, piept en maakt nog meer diverse geluidjes die gesmoord worden door die hondenkop in de grond onder een boomwortel. Op de rand van een muurtje hoopt ze daar een muizenfamilie aan te treffen, denken we. Ze vangt vaker muizen, die ze doodbijt en dan met een vies gezicht laat liggen. Zelf heeft ze na zo'n avontuur ook een vieze bek en poten, helemaal onder de bosaarde blijft ze steeds bij ons in de buurt.
Marc zet de te kloven stammen rechtop op het pad en loopt zo te zwieren met de kloofbijl dat het een lachwekkend gezicht is en heel snel vlot. Eén stammetje zet ik zo fier neer, dat Marc mij de bijl geeft met de mededeling dat ik er ook best één mag klieven. En zowaar; ik kloof bijna het hele rijtje dat hij even overeind zette en trots kijkt hij naar z'n maatje met de mededeling dat ik 'geschikt' ben voor het bosleven..... (Of de landmacht?)
Drie spetters regen kondigen meer aan, maar deze dag blijft het droog.
's Avonds weer 'film & friet' als tweewekelijks ritueel, even onderbroken door een stroomuitval, want èn de wasmachine aan èn de frituurpan, dat kan niet in huize M&M.
En zo slijten wij de lengende dagen....


Ik kreeg bericht;
Hobbes heeft besloten de dierenarts ervan te overtuigen dat ie nog niet naar de eeuwige muizenvelden wil. In goed overleg en met opluchting is Hobbes weer naar huis gebracht om zijn slaapjes te hervatten in het mandje in het gezelschap van verzorgers en andere kat! Zo zie je maar!
Ik denk persoonlijk dat hij te gewend is aan de 5 sterren maaltijden, ondanks de pillengeur.