Gâteau de Roi / Galette des Rois

A midi, tussen de middag, komen onze nieuwe vrienden bij ons hollandse kost eten. Vanaf gisteravond ben ik er al mee in de weer, de rode kool en de appeltjes liggen al sinds vorige week op de koelkast en het schouderstuk rundvlees in de vriezer, ik had deze ontmoeting eigenlijk vorige week gepland, maar we besloten even naar een tweelingschuitje te gaan en er een mini-avontuur van te maken.
Ik kan me maar moeilijk concentreren op het franse bezoek, ondanks dat het voor ons kleine hoogtepunten zijn als we eens bezoek krijgen.
Ik kan het emotioneel maar moeilijk loslaten dat m'n vriendin zo'n zware diagnose heeft, het is zo'n belangrijk mens in mijn leven en net als mijn vader nog geen maand geleden, ligt het voor mij zo dicht bij het 'afscheid moeten nemen', voorgoed. Terwijl dit nog helemaal niet aan de orde is, het is zo nieuw voor me. Er is mij nog nooit een dierbaar iemand ontvallen, niemand zo dichtbij. Verder blijf ik struikelen over oude dingen, vastlopen, tegen steeds dezelfde situatie's aanlopen waar ik niet mee om kan gaan. iets ouds, iets waarvan ik niet beter weet, maar me wel besef dat het me dwars blijft zitten. Ik kan even niet lachen en spontaan zijn of me concentreren op één ding.
Toch lukt het me wel goed te slapen in een huisje waar het ontzettend lekker ruikt naar stoofvlees, kruidnagelen, laurier met een klein vleugje peper.
Eind van de ochtend gaan de smaakaardappeltjes in de pan voor puree en de rode kool staat zachtjes te pruttelen met wat bastertsuiker en speculaaskruiden. Ik voeg op het laatst de appeltjes bij de rode kool en wat runderfond bij het vlees.
Dominique en Michaël nemen een Gâteau de Roi mee als desert. Hierover wat geschiedenis en de symboliek.

Gâteau de Roi is een taartje van bladerdeeg, vroeger waarschijnlijk in de vorm van een krans, gevuld met amandelspijs (Wat ik echt niet lust ;-), met een gelukbrengend symbool in de bovenkant gekerft. Begin 1800 is er voor het eerst sprake van deze taart die rond Driekoningen gegeten wordt. Er zat vroeger een porceleinen figuurtje in, een klein beeldje. Voor de armen werd dit vervangen door een boon. (Later werd dit een plastic figuurtje.) Wie het sieraad vond tussen de tanden tijdens het nuttigen van een puntje was de koning van de dag en verplichtte zich ertoe het volgende jaar tijdens Driekoningen de Gâteau de Roi mee te brengen naar de viering.
Ik heb deze taartjes in alle maten overal te koop gezien bij de bakkers en supermarkten, met een kartonnen opgevouwen kartonnen koningskroontje erbij verpakt. In Frankrijk wordt deze taart tijdens de hele maand januari verkocht. De figuurtjes in de taarten, per taart natuurlijk één, net als het kroontje van karton, zijn ware collectors-items. Sommige bakkers maken er een sport van om bijzondere collecties toe te voegen.
Onze gasten vinden de rode kool met appeltjes en het stoofvlees erg lekker en zelfs Marc die normaliter van rode groenten niets moet hebben, eet zijn bord schoon leeg. Dat koken van mij gaat toch steeds beter, concentratie of niet. Ze brachten een heerlijke droge appelcider mee, waarin je de appeltjes goed kon proeven en de erbij geserveerde appelmoes was ook bijna op, net als het vlees trouwens. Voor de taart met koffie vertrekken we heugdelijk genoeg naar het terras, het is gewoon warm in het zonnetje en de jassen blijven binnen aan de trap.
Dominique legt ons uit hoe het ongeveer zit met de gâteau en dat menig snoeper een tand brak op de boon, het beeldje of het spulletje van plastic. Ik word geen koningin van de dag, maar zie ze alle drie smullen. Geen figuurtje in die drie stukjes. Ze nemen ook een wilde bramentaartje mee en dat geeft me ook het gevoel van een (kleine) koningin te zijn, want dit is wel heel erg lekker. Tijdens een tweëede bakje koffie snijdt Marc nog twee puntjes, één voor hemzelf en één voor Michaël. De eerste hap is hij al vergeten dat er wat in die taart kan zitten en hij haalt een spijzerig beeldje uit zijn mond. Een klein delftsblauw beschilderd Maria-beeldje belandt op tafel en nu is hij gedwongen dat kroontje op te zetten. Michaël rent naar binnen, ik was het vergeten mee naar buiten te nemen, want deze historie kende ik nog niet.
Dus de rest van het koffie-moment op het terras voor het eerst deze winter zit Marc op het muurtje met een gouden kartonnen kroontje op zijn hoofd en is de koning van de dag en krijgt bovendien de taak volgend jaar in januari dit taartje te kopen om met vrienden of familie te nuttigen... Ik ben benieuwd of het ook een teken van geluk of voorspoed is...
Ik help Michaël met iets op de pc en hij helpt mij met onze Wiki-site. Dominique en Marc filosoferen en wisselen ervaringen uit over de tekenkunst, creativiteit en het leven in de Aveyron.
Later nemen wij ook deel aan het gesprek en horen we dat het noorden van de Aveyron een heuse franse maffia heeft. Niet zo één als Italië, China of Albanië, maar echt op z'n frans. Maar onzichtbaar voor de nieuwkomers, heel merkbaar voor de locals; het arm-rijk contrast en de vriendjespolitiek zijn daar uitingen van. De bakermat ligt in de geisoleerde ligging van dit stuk van het departement en het gesloten karakter van de bevolking.

Eind van de middag keren zij terug naar hun 5 katten en 1 hond en wij blijven achter met een leuke afwas -altijd mijn afterparty- en veel informatie en indrukken. Ow ja, en een koning-voor-één-avondje, wat hoop ik een kleine geluksbrenger is tijdens de toch zware tijd.

Naschrift;
Het blijkt toch echt geschreven te moeten worden als "Une Galette des Rois". Dus ook Gâteau du Roi is foutief. Dit speciaal voor Herman met een dikke knipoog uiteraard!