Uitje

Met een minimum aan auto-bepakking gaan we op weg. Het weer is mooi met steeds een zonnetje en een lente-temperatuur van een graad of 15. De rit verlengen we een beetje door zoveel mogelijk hemelsbreed te rijden over kronkelweggetjes. Het landschap wordt steeds minder ruig, blijft landelijk met weilanden waar de donker rode koeien tot boven de hoeven samenklonteren in de modder rond de strohuiven en open schuren. Verder wordt het zwart bonte vee binnen gehouden.
Na een ritje van ruim twee uur vinden we het adres van L&M langs een zijweggetje.
Een warm welkom in een heel leuk twee-persoonshuisje valt ons ten deel, even onwennig, maar al snel springen we van de hak op de tak. Ze bewonen een traditioneel huisje, niet zoals de goedkope houten chalets die daar overal maar neergezet worden en net zo snel weer in elkaar zakken of de standaard gepleisterde huizen die somber en grauw aandoen als ze niet geschilderd zijn in lichtgeel of zalmroze, wat daar helemaal niet staat. Ook daar zijn vele huizen niet permanent bewoond en het geeft het landschap een gesloten en doods uiterlijk.
Een fantastische maaltijd maakt ons meer dan blij, zeer smaakvol en het gezelschap maakt het af, fijne mensen en geen 'opzitten'. Nadat M even heen en weer rijdt voor een gesloten bakker -die gaat om 17:30 op zaterdag wel weer open...- maken we een wandeling door de buurt. Landelijk, vakantiehuizen, de één nog lelijker dan de ander, gesloten maar toch met hier en daar een juweeltje van een huis tussendoor, komen we op een uitzichtpunt. Daar beneden stroomt de Dordogne als een breed onregelmatig lint langs een stijle rotsrug langs, viezig water en nederzettingen verspreid erom heen die lastig te bereiken zijn. Het ziet er rustig en ongeschonden uit in het late licht.
Het landschap kenmerkt zich echt door de dwergeikjes die op kleine kaveltjes staan, allen ommuurd met kalksteen, voorheen voor de schaapjes.
De regio moet het van de truffels hebben, eenden, schapenteelt en noten, maar verder ziet het er arm uit. De boeren hebben het niet makkelijk, of je moet die ene boer zijn die de halve regio in bezit heeft en meer schapen dan vierkante meters.
Verder is het vol met toeristen in het hoogseizoen die kapitalen neertellen voor vakantiehuisjes en gites, want Gouffre de Padirac is relatief dichtbij; het grote gat in de grond met zijn grottenstelsels langer dan 30 kilometer waar ik in 2002 nog ben geweest tijdens een kano-vakantie. We rijden even langs dit doodse nu gesloten circus, het is niets en trekt niet aan, leeg niet en vol met toeristen ook niet.
Weer terug in het warme huisje dat ze warm stoken met twee houtkacheltjes (geen eigen bos, dus een flinke kostenpost) praten we nog verder natuurlijk. We bomen, delen onze ervaringen, hebben het voornamelijk over de fransen en het land.
We vinden het alle vier 'anders' en vaak onlogisch en waarschijnlijk omdat wij nu eenmaal een andere logica ervaren die niet aansluit op die van de fransen. Toch willen we geen van alle terug naar ons thuisland.
Een uitgebreide broodmaaltijd verlengen we tot na negen uur deze avond en wij besluiten in de buurt een plekje in het bos te zoeken om te overnachten. Na twee jaar eindelijk weer eens samen wat avonturieren in de Blauwe en het is nog steeds 11 graden, dus afzien zal het niet worden. Zodra we de wagen in een 'bos' hebben gereden (lage dwergeiken lijkt bos, maar zijn meer bossages) duwen we het dak omhoog, de 2e slaapcabine, en zitten nog even uit. We drinken een restje whiskey uit de fles die ik twee jaar geleden aan Marc gaf voor zijn verjaardag en eten een zak chips in de hoop dat het zout vocht vast houdt, waardoor we deze nacht niet ons bed uithoeven. Marc is zijn speciale fles vergeten en moet dan naar beneden klimmen na het demonteren van de helft van zijn bed, om mij wakker te maken, zijn schoenen aan te trekken en naar buiten te stappen. Ik moet er natuurlijk ook uit, wel drie keer en het waait 's nachts flink terwijl de regen gestaag uit de zwarte hemel valt. Ach, en toch blijft het leuk, dit samen rommelen.We worden wat stijf en onwennig pas om 9 uur wakker, terwijl Marc nog boven ligt, maak ik koffie en kleed ik me aan. Vertrouwd is het wel, als ik de standkachel aanzet om de Blauwe van binnen te ontdampen, wat verlies je toch een vocht tijdens zo'n nacht. Koud hebben we het niet gehad.
Rond 10 uur pakken we in en rijden op creatieve wijze met hun geleende stafkaart terug naar hun voor een tweeede bakje koffie. We passeren een boerderij, maar de weg 'voie privé' loopt op de kaart door, het schapenhek houdt ons niet tegen. Ik doe het open en na de Blauwe ook weer dicht. Altijd een gedoe waarbij ik mijn handen openhaal. De schapenhekjes zijn gemaakt van schapengaas dat om vaak half verrotte paaltjes geslagen is met veel spijkers en krammen, touwtjes en ijzerdraad. De schapen die op dit terrein wonen zijn erg nieuwsgierig. Ze zien de wagen komen en rennen er allemaal op af, niet gewend aan vreemde wagens, auto=hoeder lijken ze te denken.
Bij het volgende hek moet ik echt opschieten, ze staan te drommen om met onze auto ermee uit te rennen en ik red het maar net. Het opperschaap heeft best trek in een fototoestel, ze zijn zo leuk met hun zwarte ogen!
We drinken nog een koffie bij hen. Het weer is somber en druilerig, het eikenvuurtje maakt behaaglijk en het is moeilijk om te gaan. Marc wil nog avonturieren in dit grottengebied. Ik wil best graag gewoon naar huis, kacheltje opstoken, douchen en poezen knuffelen. Maar we nemen afscheid. Ik had haar een dikke knuffel willen geven, hem een ferme handdruk waarmee ik wil zeggen dat ze altijd welkom zijn, dat ik me fijn heb gevoeld bij deze 'last-minute'-ontmoeting en dat onze schuitjes echt hetzelfde zijn. Waarom ik dit niet doe weet ik niet.. Ik wil me in deze zin ook niet opdringen.
Toch rijden we wat rond en lachen nog een paar keer om de nu triest aandoende kerstversieringen van felgekleurd folie dat overal in grove strikken en pakjes aan hekken en toppen van afgezaagde naaldbomen is bevestigd.
Ik probeer weer een vergelijking te maken; welk van onze schuitjes zinkt als eerste? Ik faal, het kan niet, hun situatie is anders en net zo moeilijk, net zo complex zonder een pasklare oplossing. We bomen er saampjes over, we opperen mogelijkheden en die gaan thuis snel op de mail.
Daar is het zoniet nog somberder, natter en kouder. Eerst die kachel aan, een douche en eerste pc-check.
Frietjes worden het vanavond, even gemakkelijk en we denken de smaak van het diner van gisterenavond er maar even bij.