Thuis of Achtergrond

Tijdens deze 'week van de eik' moet ik steeds terugdenken aan Holland, aan mijn achtergrond, het land waar ik de eerste 34 jaar van mijn leven doorbracht. Vaak heb ik op de blog gemopperd over Nederland, over het benauwde leefklimaat, de spoed, haast, de betutteling en de maatschappelijke lat die me altijd net even te hoog lag. Het gebrek aan echte natuur, aan natuurlijke duisternis, aan de geur van landschappen, van bossen en weilanden. Alle kennis en momenten tijdens de boomverzorgings-opleiding komen terug en diep ik op. Allemaal opgedaan tijdens een Hollandse winter, zonder sneeuw, maar toch; koud.
Veel van die dagen moest ik vanuit het meest westelijke puntje NL naar het Oosten om daar om 8 uur present te staan voor een lange zware dag klimmen, luisteren en oefenen, mijn grenzen verleggen, alert blijven en info opslaan. Ik doorkruiste tijdens de dageraad het landschap, zag Nederland wakker worden, inclusief de files, de geregelde chaos. Toch zwierven mijn ogen vaak naast de weg, dat was veel mooier om naar te kijken, de slootjes die zichtbaar werden door de knotwilgen, de rijp en de leegtes van de weilanden zonder bonte koeien. Tijdens die dagen stonden we vaak in een winters bos, doordeweeks en lekker stil. -Wat we natuurlijk later doorbroken door het geluid van de kettingzaagjes, das dan weer jammer.-
Eén van die dagen was aan de rand van een gemengd bos met een rij oudere eiken die aan een uitgestrekt landschap stonden, weide wit van de rijp. Verkleumd luisterden we naar de instructeurs en doen de nodige warming-up. Op die plek zette ik voor het eerst een kettingzaag in eikenhout, hoog in de top van de boom. En vol ontzag ervaarde ik toch een angst, niet voor de kettingzaag die een mens nogal kan verwonden. Nee, voor die eiken, dat stugge harde compacte hout dat doet wat het wil en onvoorspelbaar kan zijn, maar zo sterk is dat je het toch kan sturen.
Vanochtend lag ik wakker te worden onder een warm dekbed met Cros aan de voeten. Ik voelde mijn lijf, alle spieren en geen uitgezonderd. Ik heb zo'n spierpijn, sinds eergisteren al. Dat komt ervan als je geen warming-up doet, als die bestaat uit het beginnen met klimmen, oef. Mijn knie heeft een hartig woordje met mijn ontwakende geest en vertelt me dat het best nog een dag wil presteren, maar dan met goede warming up. Dus besluit ik vanmiddag pas de boom weer in te gaan. Het werk vlot best goed en het afvangen en samen werken gaat gesmeerd, alsof we al jaren niet anders doen. Ik verbaas me over het gemak waarmee ik grote blokken zaag, hoe goed het gaat en ik krijg van m'n lief het grootste compliment ooit; hij noemt me Mevrouw Hak. Nu zal dat de meeste lezers niets zeggen en dat laat ik zo. Maar ik was er gewoon even stil van. Hij is trots en blij.Ik krijg ontzettend mooie foto's van mijn vader op de mail; van het besneeuwde Hollandse landschap. Niet mijn thuis, wel mijn achtergrond, wat me grotendeels gevormd heeft. Dit 'Nederland' mis ik wel! Toch is dit ons thuis, onze harten wonen hier, mogen hier vrij zijn, doen wat en wanneer we willen, ook al gaven we veel op en lieten we juist ook de mooiste dingen van Nederland daar achter; het landschap.