De Onzichtbare Brug

De eerste post na mijn welkom zal een indrukwekkende zijn voor mijn trouwe volgers.

De situatie die afgelopen weken is ontstaan is ronduit stuitend, terwijl ik al jaren weet, ergens diep van binnen, dat dit moment zich aan zou dienen op de slechtste timing ooit. Als het woord 'timing' gebruikt wordt, is dit altijd zwart of wit; perfecte timing of worst timing. Helaas in dit geval; slechte timing.

Marc is bezweken voor zijn jeugdliefde, heeft zijn liefde terug gevonden en beseft zich dat een leven met mij niet onmogelijk is, maar ons wel volledig stuk zal maken.

Nu hadden M&M al een bijzondere relatie, gebaseerd op iets ongrijpbaars. Natuurlijk zijn er legio signalen geweest die we beide zagen en nooit links lieten liggen. Het moment is er NU en ik houd niet van het jarenlange gerommel in de marge van wat een huwelijk zou moeten heten.

Daarnaast blijk ik mensen van me af te duwen door iets in mij dat ze meestal verslijten voor een blinde vlek of een plaat voor je kop. Ik ga niet zielig doen, maar het feit is wel dat ik komende maanden hier alleen woon op de steile helling in een leeg paradijs met een onzichtbare brug met Nederland, omdat ik nu eenmaal Nederlandse ben en zo ver weg woon, dat het redelijk makkelijk is voor de achterblijvers hun handen van mij af te trekken. Ook van mijn echtgenoot trouwens, die nog wel een jaar of wat echtgenoot blijft, omdat we niet kunnen scheiden gezien de financiële sores. 

Samen hier blijven en stug doorwerken aan een illusie, het enige dat ons rest hier samen; illusie, is niet te doen. 

Dit en nog wat meer dramatische zaken die door enkel familie in gang gezet worden gebaseerd op mijn weblog Deel 1 (archief), hebben me doen besluiten om niet bij de pakken neer te gaan zitten.

Schrijven tot mijn vingertoppen blauw zijn, en nog verder, tot ik 's ochtends met een afdruk van de linkerkant van mijn toetsenbord in mijn linker wang wakker word.

Het wordt een strijd voor mij, een nieuwe weg naar balans die ik al jaren zoek. Ik wist toen niet dat ik er een levensenergie voor nodig zou hebben, die zich spontaan openbaarde begin maart dit jaar. 

'Het komt goed' geloof ik ook. Hoe en wanneer niet. 

Heel kort door de bocht; ik sta ook open voor een nieuw maatje, ik kan en wil ook niet anders. Omdat ik wist, al sinds we hier wonen, dat dit zou gebeuren. We hebben altijd geweten dat we chemie misten in onze relatie. Maar de missing link is zwaar geweest om op door te borduren. De kogel is door de spreekwoordelijke franse kerk, dat is goed. Maar niet leuk.

Deze weblog zal gaan over mijn groei, mijn gevecht, mijn vreugde, mijn passie's in het leven, weer het delen, natuurlijk de nieuwe dingen die zich gaan manifesteren elke keer als ik een deur dicht kan trekken van wat was.

De Onzichtbare Brug is de band die ik heb met Nederland, de Nederlanders, mijn familie en natuurlijk Marc. Een brug die er altijd IS en zal blijven, maar die niet altijd toegankelijk is, niet te belopen, niet te overbruggen.

Over het zweven boven de kloof, het zwemmen in het meer dat de bodem is, over al het nieuwe aan de andere kant en het oude dat ik los ga laten. Hoe? Dat zal de tijd leren, daarover wil ik schrijven.