tot jezelf komen

Volgens afspraak stonden we vanochtend om half 9 bij le Mas, hoog op de bergrug met een magnifiek uitzicht over de omgeving van de gorges. Enig minpunt de centrale met de ontelbare masten en hoogspanningsleidingen. 'Even' een klusje; 5 flinke groepen tamme kastanjes wegzagen en twee flinke jongens van naaldbomen. Voor de aanplant van het zachte hout werd destijds subsidie afgegeven. Met de afstand van de aanplant en huizen werd even minder nauw gekeken waardoor bij bosbranden en stormen ook dit huis grotere risico's loopt. Meneer is een zwaar gehandicapte man, komt ook haast onverstaanbaar uit zijn woorden. Zij een moedertje van in de 60, de dochter moet het gezin dan maar managen met een drukke baan en koters. Van haar echtgenoot ontbreekt ieder spoor. Verder ziet huis en tuin er keurig uit. Op die schoon te zagen helling na dan. Met een verraderlijke ondergrond verstopt onder takken, mos en rottend hout. Voor de Parijzenaars het spul kochten heeft de eigenaar alles van de helling geflikkerd wat je je maar indenken kan. Kleiduiven, bedspiralen, flessen en keulse potten, oud ijzer, dakgoten, prikkeldraad, plastic in allerlei soorten en maten, tapijt en autobanden. Samen met de ingestorte stenen muurtjes en de heerlijk geurende maar natte bosbodem is het een hele uitdaging om verantwoord te werken. Dit natuurlijk even los van een tennisarm, ik doe op halve kracht mee, voornamelijk met links. 

Ik wilde zo nodig gewoon netjes werken voor wat poen om met open ogen het (zorg-/belasting-/sociaal-) systeem in te stappen en wat terug te doen voor de Fransen om ons heen die ons een warm welkom heetten vanaf dag 1. Ik doe dus alles en heb mijn vaste personeelslid bij me. De 3 zagen schoon en scherp, de auto de avond ervoor gepakt, niets vergeten en kliekjes uit de vriezer om een lunchpakket samen te stellen. (Gasbrander, borden, fruit en rauwkost, drinken, koekje of cake-je, niets laat ik aan het toeval over. <-- Dat doet het weer wel voor me.) Lief heeft een broertje dood aan systemen en stelsels, hoe sociaal of democratisch ze zich ook voordoen.

We moeten echt nog in leren schatten hoeveel werk een klus is in de omstandigheden van hier. Marc schat het te makkelijk in en gaat te laag zitten met de prijs. Ik zie op tegen iedere klus, simpel gevalletje plankenkoorts, en ben dus te duur. Al doende leert men, voortaan de prijs gezet naar keurig 'au milieux'. 

Het loopt dus uit, niet getreurd, als altijd uitgerust voor een verlenging van de werkzaamheden.

De zware 2 meter stammen van de kastanjes moeten de helling eerst af om ze in te laden en boven achter een muur weer uit te laden. Voor dochterlief die dat met een elektrische kettingzaag in mootjes moet 'bakken'. Zij liever dan ik! De eerste naaldboom is voor Lief een lesje 'flinke velling', zo half in een muur met een kromme stamvoet, maar verder recht omhoog. Onbetrouwbaar om de richting zelf te bepalen, dat gaat deze boom voor hem doen, denkt hij. Net voordat hij tegen zijn grens aanloopt uit respect voor deze knoepert, stop ik met bijsturen. En boom valt exact waar ie wezen moest. Naaldboom 2 is een rotzak. Die hopt van zijn voet af om rechtstandig te weifelen waar hij nou toch eens wil gaan liggen. Twijfelachtig leunt hij aan bij 5 andere hutje-mutje naaldbomen. Daar zijn we klaar mee, balen. Maar de 50 meter kabel die achterin de Rode om de reserveband gewikkeld ligt biedt uitkomst. Ik en de Rode trekken de kerstboom zo ff onderuit.

Stuk zijn we na 6 uurtjes. De bottleneck was de concentratie om geen ongelukken te krijgen. De moeite waard, want er komt meer werk uit. Bijna 'comme l'habitude'.

Net als onze cottage achterlaten in de vroege uurtjes, om de beesten op te laten passen en te doen waar we goed in zijn; Samen buiten werken en samen verwerken. Want de afgelopen maanden zijn indrukwekkend geweest. De desillusie van de workawayers Jack en Alex, het vreugdevolle en bijzondere weerzien met Robyn en Simon, om dan een mid-week twee wel heel bijzondere vrienden eventjes hier te hebben (soms heeft een pijnlijk gedeeld verleden een mooie 'connectie' tot gevolg.) en daarna weer een weekje Robyn met haar been in het gips en het immer chaotische dromerige 62 jarige kind; Simon. 

Weer het huis voor onszelf hebben herstelt de M&M niet snel. Een klus inplannen de dag na het voorlopig laatste vertrek van vrienden, werkt als een speer; direct resultaat en het geeft m'n Lief een kickstart voor de werkwinter. Terwijl we met oorkleppen op ons staande houden op de helling en uiterst geconcentreerd ons werk doen, weten we dat we beide aan het verwerken zijn. Veel nieuwe indrukken, een verbinding voelen met onze vrienden van ver en nu dit samen zonder woorden kunnen delen. Later tijdens de avondboterham komt het eruit, leuk.

Elke dag hier is altijd anders, vol verrassingen, nooit saai. Het kan de verbinding zijn die ik ervaar met alles, zonder uitzonderingen. Het blauw van de lucht is vandaag namelijk weer anders als gisteren als de wolk in de gorges is verdampt en verwaait. Iedere herfst is anders, het groen niet iedere dag hetzelfde groen. De beesten doen er een schep bovenop. Ze hebben allemaal karakter en spreken boekdelen voor wie het wil zien. De katten komen in ieder geval tot rust. Die doen weer als vanouds en er een schepje bovenop. De varkens worden vet, spelen iedere ochtend,zo uitgelaten zijn ze dat je op bent en een aai geeft. M'n kind, die ezel, is een vent om rekening mee te houden, maar de wederzijdse liefde blijft groeien. 

Ik denk dat het eindelijk tijd is de winter in te dwalen, de rust te ervaren, het harde werk en toch de stilte van de lange nachten. Samhain, Toussaint, Halloween, het is me om het even, ik snap de oude geesten wel. 

Het is tijd om te aarden, komende lente ga ik wel weer dartelen.