speelbal van mezelf

En zo ben ik al snel een half uur verder en kijk ik nog steeds tegen een blank scherm aan. 

Bij gebrek aan pen en papier als ik in de regen naar de stal loop of dwars door het bos moet afdalen om het ezelkind te zoeken, de zinnen alweer vergeten, neer gedwarreld tussen stervend blad, de goede beeldspraak achter een doorn van een bosroos blijven hangen. Ach helaas, komt wel weer terug, als het relevant genoeg is, als het leuk genoeg is over te schrijven. Inspiratie te over, altijd wel iets...

Maar nee, dat komt dus niet terug. Na bijna 4 weken niet roken is het nog ernstiger gesteld met mijn concentratievermogen dan ervoor. Vandaar ook al die ongelukjes, de herrie, de stilte hier en hoe graag ik thuis wens te blijven, want hier kan ik eindeloos, zelf als een herfstblad, wat rond dwarrelen in de wind, me geen buil vallen aan het verlies van een Franse conversatie die ik niet meer volgen kan of mezelf wakker schudden omdat ik nog 10 kilometer kronkelwegen te gaan heb.

Half opgehangen was die ik een dag later nog altijd in de mand aantref, in het zwembad. (Dat klopt, want daar hangen de waslijnen.) Ik hoorde de ezel roepen, onderweg naar beneden waar het geluid zo ongeveer vandaan kwam, kom ik varkens tegen die ik nog geen goedemorgen gezegd heb. Ik hurk in oude kleer neer en aan beide zijden voel ik een modderige wroetneus die naar vochtige bosgrond ruikt, de wangen worden tegen mijn dijen aangelegd en ze laten zich spontaan op hun zij vallen, oogjes toe en de aai kan dubbel genoten en gedeeld worden. Echt aaibaar zijn varkens niet en zullen ze ook niet worden, al doen ze er wel vreselijk hun best voor.

Maar 'oh ja', ik was op zoek naar Sarko die 's ochtends niet meer bij de goot staat en kans loopt wortel en een uitgebreid goedemorgen mis te lopen. Fase 2 van het hek is dan wel af, maar dat wil niet zeggen dat avontuurlijke dieren genoegen nemen met 'tot aan die rots en niet verder'. Zeker hij niet. Ik leidde hem via de open kant van het terrein één keer naar huis over het stalpad. Precies aan de andere kant van het hek bij de stal, daar waar het gras nog groen is, de bramen en varens nog niet zijn weggevreten door roze biggen, daar tref ik hem iedere ochtend weer aan. Die omweg door het ontoegankelijke bos makkelijker trotserend dan ik, uiteraard. Zonder de nodige concentratie moet ik vaak 2 keer lopen, om zijn halster te halen, want ik krijg hem zonder echt niet weg van dat malse groene spul en jonge essen.

Multi-tasken kan ik even niet, dat was ik ook al zoveel jaren gewoon, net als dat roken. Foetsie, samen met mijn concentratievermogen. En ik kan weer niet anders dan het proberen los te laten. Normaal gaat me dat prima af, soms te makkelijk zelfs. Maar in dit geval valt het me erg zwaar. Dat blad draaiend aan de tak van de boom of reeds onderweg naar de bosgrond, gedragen door de wind, de onrust blijft.

Ik wist het al wel, maar nu komt het extra hard aan; die verslavingsgevoeligheid. Nu heeft Dick Swaab in zijn boek Wij zijn ons brein daar een flink hoofdstuk aan gewijd, ik heb het grondig doorgespit een paar maanden geleden. Ma deed een filosofie-workshop over de vrije wil, gebaseerd op dit boek. Sindsdien ligt de rug ervan me aan te kijken op het nachtkastje. 

Ik ben al heel gelukkig met het bewuste weten, vaak terwijl ik tijdens het koken nog eens een slokje bijschenk. Niet roken laat me ook neigen naar lekker eten, een suikerverslaving al reeds jong het hoofd geboden, het nagels bijten ook bedwongen. Al een eeuwigheid geleden heb ik een overeenkomst gesloten met mijn haat-liefde verhouding met betrekking tot eten en mijn lichaamsgewicht. 

Ik voel me een speelbal van mezelf, want zonder roken val ik terug in oude andere slechte gewoonten. Misschien dat dat de interne herrie verklaard en de stilte hier. Jezelf zo onder de loep krijgen kost een berg aan energie.

zaterdagochtend 01:27 5 oktober
Dat scherm is nu dan wel niet leeg en blanco meer, maar ook dat kostte wat meer dan voorzien.